กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1082

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาบาดเจ็บเกินกว่าจะพูดได้ หรือเพราะเขาขี้เกียจเกินกว่าจะตอบกลับมา เหวินเส่าอี๋จ้องมองอยู่นิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไร

หลังจากนั้น สิ่งที่พวกเขาทำนั้นทำให้ฮวาอิ่งโกรธจนแทบระเบิดออกมา

มีคนมากมายต้องการพลังของนางแต่ก็ไม่สามารถทำได้

คนพวกนี้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ปฏิเสธมันอย่างนั้นหรือ

พลังภายในลดลงอย่างต่อเนื่อง พลังของนางลดลงจากขั้นกลางของระดับมนุษย์เหลือเพียงแค่ขั้นสูงสุดของระดับเจ็ด ลงมาขั้นต้นระดับเจ็ด ขั้นกลางระดับหก จนกระทั่งถึงขั้นกลางระดับห้า

ใบหน้าของฮวาอิ่งเต็มไปด้วยความโกรธอันบิดเบี้ยว

แววตาของนางเต็มไปด้วยความดุร้าย ปล่อยหนอนกู่จำนวนมากออกมากัดกินร่างของกู้ชูหน่วน

“อาหน่วน......”

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานเปลี่ยนไปทันที เขารีบลุกขึ้นอย่างรีบร้อนแต่ก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างรุนแรง

หนอนกู่ไม่ได้เพียงแค่มีพิษร้ายแรง แต่มันยังสามารถควบคุมร่างกายของผู้อื่นได้ หากถูกมันกัดเข้าไป อาหน่วนของเขาอาจจะกลายเป็นหุ่นเชิดได้ในทันที

และหนอนกู่จำนวนมากขนาดนี้ พุ่งเข้าหานางจากทั่วทิศทางในช่วงเวลาสำคัญของมหาเวทย์ดูดพลัง นางจะหลบการโจมตีของพวกมันได้อย่างไร

เยี่ยจิ่งหานอยากจะเข้าไปช่วย แต่เขาก็ไม่สามารถขยับร่างกายของตนเองได้ ไม่รู้ว่าจะช่วยนางได้อย่างไร

จอมมารและเหวินเส่าอี๋ก็ทำได้เพียงเปล่งเสียงออกมาด้วยความเป็นห่วง

ฮวาอิ่งมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายพร้อมกับเวทมนตร์อันยอดเยี่ยม แม้ว่าเวลานี้นางกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางหมดหนทางที่จะรับมือ

“กล้าทำร้ายพี่หญิงของข้า ไม่ว่าฟ้าถล่มหรือดินทลาย ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจกับสิ่งที่เจ้าทำลงไปในวันนี้ แคก แคก แคก......”

ฮวาอิ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจ

กู้ชูหน่วนไม่ต้องการดูดซับจากมหาเวทย์ดูดพลัง และนางก็ไม่สามารถใช้วรยุทธ์ของนางออกมาได้

หากเป็นเช่นนี้ต่อก็ยากที่จะปกป้องตนเอง แล้วนางจะต่อกรกับหนอนกู่ได้อย่างไร

ฮวาอิ่งมีหนอนกู่เป็นหมื่นตัว ขอแค่นางไม่ตาย หนอนกู่พวกนี้ก็ไม่มีวันจากไป

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างเยือกเย็น มองไม่เห็นเหมือนกันว่านางทำได้อย่างไร ตะขาบ แมงป่อง ตั๊กแตนพิษ งู และสัตว์มีพิษอื่น ๆ คลานขึ้นมาอย่างหนาแน่น

จากนั้นพวกมันก็สู้กับหนอนกู่

ป่าไผ่อันยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยสัตว์มีพิษ จำนวนที่มากมายทำให้แค่เห็นก็รู้สึกขนหัวลุก

รูม่านตาของจอมมารหดตัวลง เขารีบโผเข้ากอดเยี่ยจิ่งหาน

“มีตะขาบเต็มไปหมดเลย ข้ากลัว”

“เจ้า......เจ้าทำอะไรของเจ้า......ปล่อย......ปล่อยข้า......ข้า......ข้าหายใจไม่ออก......ข้าหายใจไม่ออกแล้ว”

พลังภายในของเยี่ยจิ่งหานหมดลง ร่างกายของเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงประกอบกับการบาดเจ็บสาหัส

ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมกอดของจอมมารไปได้

เขาถูกรัดแน่นจนกลอกตาขาว

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเห็นเช่นนั้นก็รีบไปวิ่งดึงมือของจอมมารออกจากร่างของเขา

จอมมารดึงมือออกมาและกอดไปที่เอวของเหวินเส่าอี๋แทน นำศีรษะซุกไปในอ้อมแขนของเขา

น่าเวทนาที่เหวินเส่าอี๋มีแผลถูกแทงอยู่ตรงท้อง

เมื่อถูกจอมมารโผกอดเข้าไป เลือดที่กว่าจะหยุดลงตรงบาดแผลของเขาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เหวินเส่าอี๋ต้องการที่จะสลัดจอมมารออกไป แต่เช่นเดียวกับเยี่ยจิ่งหาน เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

เขาถูกรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

เจี้ยงเสวี่ยอยากจะเข้าไปช่วย

ชิงเฟิงห้ามเขาเอาไว้

“เขาคือหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า เป็นศัตรูกับพวกเรา หากเขาตายอยู่ที่นี่ มันจะส่งผลดีกับพวกเรา”

“เจ้าอย่าลืม เขาเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างแม่ของนายท่าน มีเรื่องบาดหมางอันใดก็ควรปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองในภายหลัง พวกเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินใจแทนนายท่าน”

โชคดีที่เจี้ยงเสวี่ยเข้ามาช่วย ไม่เช่นนั้นเหวินเส่าอี๋คงถูกรัดจนตายไปแล้ว

“ตะขาบ ตะขาบเต็มไปหมดเลย”

“คุณชายม่อ ท่านเป็นถึงผู้นำของเผ่าปีศาจ แค่ตะขาบต่ำต้อยพวกนี้ มันทำให้ท่านรู้สึกหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ?” ชิงเฟิง กลืนน้ำลาย

เขาพูดอย่างสงบ

ที่จริงเขาเองก็ขนลุกไปทั้งตัวและรู้สึกหวาดกลัวมากเช่นกัน

“เจ้าไม่กลัวเจ้าก็เข้ามา โอ๊ย.....แผลของข้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว”

กู้ชูหน่วนยิ้มให้กับฮวาอิ่งอย่างเยือกเย็น “เจ้ามีหนอนกู่ ข้ามีแมลงพิษ ลองมาดูกันว่าหนอนกู่ของเจ้าหรือแมลงพิษของข้าจะแข็งแกร่งกว่ากัน”

สัตว์มีพิษกำลังต่อสู้กัน

หนอนกู่ล้มตายจำนวนมาก ซากศพกองอยู่บนพื้นอย่างหนาแน่น

แมลงมีพิษไม่ได้ดีไปกว่านี้มากนัก ซากศพของพวกมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง