กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1087

ในเวลานี้เหวินเส่าอี๋ได้สูญเสียความอ่อนโยนและความสงบในอดีตไปนานแล้ว

แต่ก็ไม่ได้พูดจาพูดจาไพเราะน่าฟังเหมือนแต่ก่อน

ตอนนี้เขาเป็นเพียงเด็กที่กำลังจะสูญเสียพ่อและทุกอย่างไปพร้อมกัน

ยิ่งเขามีความต้องการที่จะครอบครองมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เขายิ่งสูญเสียมากเท่านั้น

ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะรับรู้ถึงความโศกเศร้าของเขา

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเป็นฝนที่ไม่ได้ตกมาเป็นเวลาสิบปี

“ท่านพ่อ ข้าขอโทษ เส่าอี๋ไร้ความสามารถ แม้แต่ศพของท่ายังปกป้องไว้ไม่ได้ ข้าขอโทษ ขอโทษ ข้าขอโทษ......”

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเล็กน้อย

เขากับเหวินเฉิงเทียนได้พบกันเพียงไม่กี่ครั้ง

เขาจึงไม่เข้าใจความสัมพันธ์ฉันท์พ่อลูกของเหวินเส่าอี๋กับเหวินเฉิงเทียน

เมื่อเผชิญหน้ากัน พวกเขาล้วนแต่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด และพูดกันได้ไม่เกินสองสามประโยค

ถ้าหาก......

ถ้าหากเขาคือพ่อผู้ให้กำเนิดของตนเองจริง......

หากเขารู้ว่าตนเองคือลูกชายแท้ ๆ ของเขา เขาจะปฏิบัติกับตนเองเหมือนกับเหวินเส่าอี๋หรือไม่

ไม่.......

ไม่มีคำว่าถ้าหาก

พ่อแม่ของเขามีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือจักรพรรดิพระองค์ก่อนและพระสนมอวี้

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นมาเป็นบางครั้งบางคราว

เหวินเส่าอี๋ร้องไห้ออกมาอย่างไร้การควบคุมท่ามกลางพายุฝน เขาหยิบเนื้อและเลือดขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

กู้ชูหน่วนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

เหวินเส่าอี๋ในสภาพนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวด

นางอยากจะเข้าไปกอดเขา

บอกเขาว่าพ่อของเขาขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ และไม่ต้องการให้เขาจมปลักอยู่กับความทุกข์ทรมานเช่นนี้

สัมผัสได้ถึงความเย็นถึงกระดูกจากมือที่กำลังกุมมืออันน้อย ๆ ของนางอยู่

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น “เสี่ยวเยี่ยเยี่ย เหตุใดร่างกายของเจ้าถึงเย็นขนาดนี้?”

“ไม่......ไม่เป็นไร”

เยี่ยจิ่งหานเฝ้ามองซากศพบนพื้นมาโดยตลอด ดูเหมือนว่าเขาคิดจะหยิบมันขึ้นมา แต่ขาของเขากลับหนักอึ้ง

“ให้ข้าไปช่วยเถิด”

กู้ชูหน่วนเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง และรู้สึกว่าโลกกำลังหมุนอย่างบ้าคลั่ง

ความเจ็บปวดในร่างกายกัดกร่อนนางอย่างบ้าคลั่ง

ไม่เพียงเจ็บปวดตามผิวหนังและกล้ามเนื้อเท่านั้น แต่นางยังรู้สึกเจ็บปวดไปถึงกระดูก ทนไม่ไหวจนต้องกรีดร้องออกมา

“อร๊าก......”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

เลือดของนางเป็นสีดำ

“อาหน่วน......อาหน่วน......”

“แม่นางมู่......”

“บาดแผลของลำแสงและหนอนกู่......หนอนกู่ส่ง......ส่งผลแล้ว ข้า......ข้ากำลังจะตายใช่ไหม”

“ไม่ เจ้าจะไม่เป็นไร มีข้าอยู่ ข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าเป็นอะไรเด็ดขาด”

กู้ชูหน่วนรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว และปวดบริเวณศีรษะ

จากนั้นก็เห็นเยี่ยจิ่งหานกล่าวออกมาอย่างคลุมเครือ “หมออยู่ไหน ทำไมยังไม่มา”

“นายท่าน คนของพวกเราถูกหุ่นเชิดของฮวาอิ่งสังหารจนหมด คนที่ไปใหม่กำลังอยู่ในระหว่างทาง อาจจะต้องรออีกสักระยะ”

“อาหน่วน เจ้าจะตายไม่ได้เป็นอันขาด ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย”

“คุณชาย ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส จะรักษาให้แม่นางมู่ต่อไปอีกไม่ได้”

“นายท่าน ให้ข้าทำแทนเถิด พลังภายในของท่านไม่เหลือแล้ว และยังเส้นลมปราณย้อนกลับ หาก.......หาก......หากทำเช่นนั้นท่านอาจมีอันตรายถึงชีวิต”

“พัฟ......”

ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานบาดเจ็บหนักเกินไปหรือว่าฝืนตนเองทำเส้นลมปราณย้อนกลับอีกครั้งเพื่อรักษากู้ชูหน่วน เวลานี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ล้มลงพื้นไปโดยตรง

เหลือเพียงชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยที่กำลังพูดอะไรอยู่

ภาพที่เห็นเริ่มคลุมเครือขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงที่ได้ยินเองก็เริ่มขาดหายไป

กู้ชูหน่วนอยากจะจับมือของเยี่ยจิ่งหานไว้เพื่อตรวจสอบชีพจร แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย

จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะไปตรวจชีพจรผู้อื่น

เยี่ยจิ่งหานได้รับบาดเจ็บสาหัส และถูกกระตุ้นครั้งแล้วครั้งเล่า นับประสาอะไรกับชีวิตของนางที่ตกอยู่ในอันตราย

ต่อให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด ก็ไม่มั่นใจว่าจะรักษาเยี่ยจิ่งหานได้หรือไม่

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความร้อนรน

เยี่ยจิ่งหาน......

ข้าไม่ตาย เจ้าเองก็ห้ามตายเป็นอันขาด

หันศีรษะออกไป เสียงร้องที่เสียดแทงหัวใจของเหวินเส่าอี๋ก็ยังคงสะท้อนให้เห็นในการมองเห็นอันพร่ามัว เขาพยายามคืบคลานเพื่อตามหาซากศพที่เหลือ

บูม......

ฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว

ทำให้เลือดในร่างกายของเหวินเส่าอี๋สูบฉีดอย่างฉับพลัน

กระอักเลือดออกมา จากนั้นก็หมดสติตามไป

เสี่ยวหูเตี๋ย......

เสี่ยวหูเตี๋ย......

“แม่นางมู่......แม่นางมู่......หมอ หมอ......เร็วเข้า......รีบมาตรงนี้เร็ว นายท่านของพวกเราหมดสติไปพร้อมกับแม่นางมู่ ท่านรีบช่วยพวกเขาที”