กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1086

รูม่านตาของจอมมารหดตัวลง เขาอยากจะลุกขึ้นมาทันที

“ยา......ยารักษา ยังไม่ได้แม่ของหนอนกู่ นางยัง......นางจะยังตายไม่ได้”

หากนางตายไปแล้วพี่หญิงจะทำยังไง?

ตุบ ตุบ......

เสียงหัวของฮวาอิ่งกระทบพื้น มันตกมาอยู่ด้านหน้าของจอมมาร

ภายใต้ความสิ้นหวังและพิษที่กำลังแพร่กระจาย ทำให้จอมมารหมดสติไป

เยี่ยจิ่งหานคุกเข่าลงกับพื้น ร่างทั้งร่างของเขาราวกับไร้ซึ่งวิญญาณ

“นายท่าน......”

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยรีบเข้ามาพยุงเขา แต่ก็ถูกเยี่ยจิ่งหานสลัดออกไป

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางจ้องมองไปที่บาดแผลของเยี่ยจิ่งหานด้วยความโศกเศร้า สับสน และได้แต่ตำหนิตัวเอง

เขาไม่มีความรู้สึกกับฮวาอิ่งแต่อย่างใด

เกลียดจนสามารถฆ่านางได้ด้วยมือของเขาเอง

แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เกิดมาจากท้องของฮวาอิ่งที่ตั้งครรภ์มาเป็นเวลาสิบเดือน

ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง นางสามารถเป็นคนเลวได้ แต่จะให้เขาเป็นคนไร้มนุษยธรรมไม่ได้

และตอนนี้ เพื่อนาง เขาถึงกับยอมสังหารแม่ของเขาด้วยมือของตัวเอง

และยังตัดคอแม่ของเขา

หัวใจของเยี่ยจิ่งหานคงรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย......”

กู้ชูหน่วนพยายามเอื้อมไปจับมือที่กำลังสั่นเทาอยู่ของเยี่ยจิ่งหาน กุมมือของเขาไว้และให้กำลังใจอย่างเงียบ ๆ

เยี่ยจิ่งหานเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทา มองไปที่รอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของกู้ชูหน่วนอย่างสับสน ทันใดนั้นก็มีแสงส่องเข้ามาในหัวใจของเขา

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ไม่มีใครโทษเจ้า ต่อให้เจ้าไม่ฆ่านาง นางก็ต้องกลับมาแก้แค้นอยู่ดี”

เขาโอบกอดกู้ชูหน่วนไว้ในอ้อมแขน

กุมบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดบนร่างกายของนางไว้อย่างไม่เต็มใจ

“เจ็บไหม?”

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

จะไม่เจ็บได้อย่างไร

นางเจ็บจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

และนางก็ทนได้อีกไม่นาน

“ชิงเฟิง เจี้ยงเสวี่ย เร็ว......แคก แคก......รีบเรียกคนมารักษาแผลให้อาหน่วนเร็ว”

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฮวาอิ่งทำได้อย่างไร

เยี่ยจิ่งหานยังคงกอดนางไว้ในอ้อมแขน ไม่ยอมให้กู้ชูหน่วนได้เห็นสิ่งสกปรกเหล่านั้น

อย่างไรก็ตาม เขากลับมีความสับสนอยู่ในใจ

ไม่ว่าอย่างไร คนผู้นั้นก็เป็นพ่อของเขา

ให้กำเนิดเขาก่อนที่จะกลายมาเป็นศัตรู

หลังจากตายไปแล้ว......

ดวงตาทั้งสองข้างของเหวินเส่าอี๋เต็มไปด้วยน้ำตา เขาไม่สนว่าศพของเหวินเฉิงเทียนจะเหม็นหรือเน่าเปื่อยเพียงใด ไม่สนว่าส่วนต่าง ๆ ของร่างกายจะหายไปอยู่ไหน เขาขับไล่หนอนกู่เหล่านั้นออกไปอย่างบ้าคลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า

ตะโกนเสียดแทงใจ “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกกตัญญู ลูกกตัญญู”

เขานำเศษเลือดเนื้อเหล่านั้นโอบกอดไว้ในอ้อมแขน กลัวว่าหากพวกมันหลุดมือไป เขาอาจจะไม่ได้พบกับพ่อของเขาอีกแล้ว

ฝนตกลงมาอย่างหนัก

และยังคงหนักขึ้นเรื่อย ๆ

หนอนกู่กัดกินอย่างรวดเร็ว แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือซาก เนื้อและเลือดจำนวนมากจากซากศพที่เน่าเปื่อยถูกพัดพาไปด้วยฝนที่ตกหนัก

กระจายทั่วอยู่ตามพื้น

ท่ามกลางพายุฝน เสียงคำรามอันเศร้าสร้อยของเหวินเส่าอี๋ก็ดังขึ้นอย่างไร้จุดหมาย