กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1085

แคร่ง......

ดาบในมือของเยี่ยจิ่งหานร่วงหล่นลงบนพื้น เขามองไปที่ฮวาอิ่งกำลังจะตายอย่างซับซ้อน

เขาไม่มีความรู้สึกกับฮวาอิ่งเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความเกลียดแค้นเท่านั้น

แต่ถึงจะเกลียดแค่ไหนก็ตาม ลูกชายก็ไม่สามารถสังหารแม่ของตนเองได้

ทุกคนมองไปยังเยี่ยจิ่งหานที่เส้นลมปราณย้อนกลับอย่างตกตะลึง และเขาก็สังหารแม่ของเขาด้วยมือของเขาเอง

และสิ่งที่น่าตกใจอีกอย่างก็คือ ขาทั้งสองข้างของเยี่ยจิ่งหาน เขายัง......ยังสามารถยืนขึ้นมาได้

เขาไม่ได้พิการอย่างนั้นหรือ?

ขาของเขากลับมาหายดีเหมือนเดิมแล้วงั้นหรือ?

ฮวาอิ่งพูดออกมาอย่างชั่วร้าย “เจ้า......เจ้าจะได้รับโทษจากสวรรค์ และข้าก็ขอสาปแช่งเจ้าไม่ได้พบเจอกับความรักและโดดเดี่ยวไปชั่วนิรันดร์”

“ปัง ปัง ปัง......”

กู้ชูหน่วนตบไปที่หน้าของนางด้วยความโกรธหลายสิบครั้ง

พูดออกมาด้วยอารมณ์อันรุนแรง “เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า เจ้าคือคนที่สมควรถูกสวรรค์ลงโทษมากที่สุด เจ้าให้กำเนิดเสี่ยวเยี่ยเยี่ยก็เพื่อแก้แค้น เจ้าก็รู้ว่าเขาคือลูกชายของเจ้า แต่เจ้ายังจะฆ่าเขา เจ้าคู่ควรกับคำว่าแม่แล้วงั้นหรือ?”

ฮวาอิ่งเช็ดเลือดที่มุมปากของนาง กล่าวออกมาอย่างเย้ยหยัน “ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ คิดว่าคิดมาเจ้าก็ถือว่าเป็นลูกสะใภ้ของข้า ยายสารเลว เจ้ารู้สึกขยะแขยงบ้างไหม?”

“ข้ามีอะไรต้องรู้สึกขยะแขยง ในสายตาของข้า เจ้าคือคนเลวทราม และเจ้าก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเยี่ยจิ่งหานเลยแม้แต่น้อย หลังจากตกนรกแล้ว เจ้าจงเรียนรู้วิธีการเป็นมนุษย์ เพื่อป้องกันไม่ให้เวลากลับชาติมาเกิดแล้วยังทำตัวเหมือนสัตว์เดรัจฉานเช่นนี้”

ฮวาอิ่งกุมหัวใจของนางไว้แน่น จมลงกองเลือด ทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นและพูดประโยคสุดท้ายกับพวกเขาอย่างน่ารังเกียจ

ราวกับว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ หากยังสามารถทำให้พวกเขารู้สึกปวดใจได้ นางก็จะทำอย่างสุดกำลัง

“เจ้ารู้ไหมว่าเศษเสี้ยวของวิญญาณดวงที่หกอยู่ที่ไหน? ฮึฮึ......เศษเสี้ยวของวิญญาณดวงที่หกถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกอยู่บนร่างกายของอี้หยุนเฟย และอีกครั้งหนึ่งอยู่บนแผ่นอักษรสีเหลือง”

“หากต้องการรวบรวมเศษเสี้ยวของวิญญาณทั้งเจ็ด ก็ต้องสังหารอี้หยุนเฟย หากอี้หยุนเฟยไม่ตาย พวกเจ้าก็ไม่มีทางได้มันมา”

กู้ชูหน่วนเดินเซ ใบหน้าซีดขาวและดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น

เยี่ยจิ่งหานรีบเข้าไปพยุงนาง

แต่น่าเสียดายที่ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส สาหัสจนไม่สามารถพยุงอีกฝ่ายได้ ทำให้ทั้งคู่ล้มลง

“อาหน่วน......”