กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1084

“ไม่น่าใช่ มันควรจะเรียกว่าพิษร้ายของหนอนกู่มากกว่า เนื่องจากพิษธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้ มีเพียงแค่พิษของหนอนกู่เท่านั้นที่สามารถทำได้”

“ข้าพยายามอย่างมากกว่าจะได้พิษหนอนกู่นี้มา ถึงกับขั้นต้องเดินทางไปยังเจียงหนาน และมันก็มีไว้สำหรับ......เจ้าโดยเฉพาะ ฮ่าฮ่าฮ่า......”

“ความเจ็บปวดของเจ้าจะเริ่มขึ้นจากหัวใจ จากนั้นก็แพร่ออกไปยังทุกส่วนของร่างกายราวกับถูกใบมีดนับพันทิ่มแทง เป็นไง กลัวหรือเปล่า นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้มันจะยิ่งทำให้เจ้ารู้สึกว่าตายทั้งเป็น”

“ต่อให้ข้าตาย ข้าก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า......”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

ความรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้มันเจ็บปวดกว่าลำแสงเมื่อครู่หลายเท่า มันเจ็บเหมือนกับถูกใบมีดนับหมื่นเชือดเฉือน

มือทั้งสองข้างของนางสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากหางตาของนาง เวลานี้พวกของเยี่ยจิ่งหานกำลังจับจ้องมาที่นางด้วยความเป็นห่วง

ดูเหมือนว่าจะกำลังพึมพำอะไรออกมา

นางเจ็บปวดมากจนการได้ยินของเธอนาง ๆ หายไป และจิตใจของนางก็เริ่มปั่นป่วน

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด นางกัดฟันแน่น อดทนต่อความเจ็บปวด และไม่สนว่าพลังภายในของฮวาอิ่งจะมีพิษปะปนอยู่ นางใช้มหาเวทย์ดูดพลังออกมาเต็มกำลัง ดูดซับพลังภายในของฮวาอิ่งอย่างบ้าคลั่งเพื่อหวังว่าจะให้อีกฝ่ายตายในชั่วพริบตา

หนอนกู่ถูกแมลงพิษกัดกินจนไม่เหลือซาก

ดวงตาของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อ

บรรดาตะขาบ แมงป่อง งูพิษและอื่น ๆ คืบคลานขึ้นมาบนร่างกาย จากนั้นก็กัดลงไปบนร่างกายของนาง

รูม่านตาของเยี่ยจิ่งหานหดตัวลง

ดวงตาของจอมมารเบิกกว้าง

แม้แต่หัวใจของเหวินเส่าอี๋ก็บีบรัดแน่น และความกังวลก็พุ่งเข้าสู่หัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว

สัตว์มีพิษมากมายขนาดนั้น......

ต่อให้นางแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจควบคุมมันได้

แต่สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายก็คือ เหล่าแมลงพิษที่กัดลงไปบนร่างกายของกู้ชูหน่วนค่อย ๆ ร่วงลงพื้น ไม่เคลื่อนไหว ร่างกายของมันมีควันสีดำอันชั่วร้ายลอยออกมา

ดวงตาของฮวาอิ่งบิดเบี้ยว

“เพื่อสังหารข้า เจ้าถึงกับยอมทิ้งทุกอย่าง ยอมทำร้ายตัวเอง ช่างเป็นอะไรที่อยู่เหนือความคาดหมายเสียจริง”

“อ่า......เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ตายซะเถอะ”

“อ๊าก......”

ฮวาอิ่งร้องโอดครวญออกมา

ความแข็งแกร่งของนาง......เวลานี้ร่วงลงไปอยู่ในระดับสาม

ระดับสอง......

ระดับหนึ่ง......

ตอนอยู่ในระดับมนุษย์นางยังไม่สามารถหลุดพ้นจากมหาเวทย์ดูดพลังไปได้

แต่เวลานี้นางเป็นแค่ระดับหนึ่งผู้ต่ำต้อย เช่นนั้นนางจะหลุดพ้นจากมันไปได้อย่างไร

ทุกไพ่ตายที่ยังเหลืออยู่ของนาง เวลานี้มันไร้ประโยชน์

หัวใจของฮวาอิ่งจมลงสู่ก้นหุบเขา และดูเหมือนนางจะตระหนักว่าวันนี้นางไม่สามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไป

นางหัวเราะออกมาดังลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า ต่อให้ข้าตายไป ต่อให้มีแมลงพิษดูดซับพิษออกไปให้ หนอนกู่ในร่างกายของเจ้าก็ไม่มีวันหมดไป บาดแผลของลำแสงเหล่านั้นก็ไม่มีใครสามารถรักษามันได้ ฮ่าฮ่าฮ่า......เจ้าจะต้องตายไปพร้อมกับข้า”

“ยารักษา ส่งยารักษามา......ส่งมันออกมา” เยี่ยจิ่งหานตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เขาเห็นใบหน้าอันซีดขาวของกู้ชูหน่วน เขาพยายามลุกขึ้น เดินโซซัดโซเซและจะล้มลงหลายครั้ง

หากไม่มีแมลงพิษช่วยดูดพิษออกไปให้นาง เกรงว่านางคงจะตายไปนานแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น เวลานี้นางก็ใกล้จะทนไม่ไหวเต็มที

ภาพที่อาหน่วนหายไปต่อหน้าเขายังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำ

เขาไม่สามารถเดิมพันกับมันได้อีกต่อไป ขอแค่สามารถทำให้เส้นลมปราณย้อนกลับ แทนที่ชีวิตด้วยความตาย ขอแค่สามารถฟื้นพลังกลับมาได้ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ถึงต่อให้แลกด้วยชีวิตของเขา เขาก็ยอม

ทุกคนมองไปที่เยี่ยจิ่งหานด้วยความเหลือเชื่อ

นี่เขากำลังจะทำอะไร?

กำลังเดินเข้าไปหาความตายด้วยตัวเองงั้นหรือ?

เส้นลมปราณย้อนกลับ ตั้งแต่สมัยโบราณ จุดจบของมันมีแค่ความตายเท่านั้น

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา “เยี่ยจิ่งหาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง รีบหยุดเดี๋ยวนี้”

“อา......”

ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานไปเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาตะโกน มือขวาดูดซับพลังส่งไปยังดาบของเจี้ยงเสวี่ย จากนั้นก็รีบพุ่งทะยานไปด้านหลังของฮวาอิ่ง และแทงเข้าไปยังหัวใจของนางจากทางด้านหลัง

“เอือก......”

ฮวาอิ่งกระอักเลือดออกมา

ตำแหน่งหัวใจของนางนั้นต่างจากคนทั่วไป

มันจะเยื้องออกมาด้านข้างเล็กน้อย

ดังนั้นดาบแรงของเหวินเส่าอี๋จึงไม่สามารถปลิดชีวิตของนางได้

แต่เวลานี้ ดาบของเยี่ยจิ่งหานทิ่มแทงเข้าไปยังหัวใจของนาง

ฮวาอิ่งกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง จ้องมองเยี่ยจิ่งหานด้วยความโกรธ

ในขณะเดียวกัน วรยุทธ์ของนางก็ถูกดูดซับไปจนหมด ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย

“เจ้า......เจ้ากล้าสังหารแม่ของตนเอง”