กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1091

ห้องในสุสานของจักรพรรดิของตำหนักอี้หยุน

อี้หยุนเฟยยังคงหลับใหล

กู้ชูหน่วนไล่ทุกคนออกไป จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงและตรวจชีพจรให้เขา

ชีพจรของเขาอ่อนมาก ลมหายใจแห่งชีวิตก็ค่อย ๆ ลดลง

ในร่างกายของเขามีพลังวิญญาณร้ายกำลังอาละวาดอยู่ กัดกินเนื้อและไขกระดูกของเขา

แต่พลังวิญญาณร้ายเหล่านั้นถูกระงับไว้ในจุดตันเถียน

คิดว่าน่าจะเป็นเพราะพวกของท่านปู่เจียงเกรงว่าพลังวิญญาณร้ายจะแพร่กระจายไปทั่วและพรากชีวิตของอี้หยุนเฟยไป

ดังนั้นจงใช้พลังเหนือธรรมชาติอันยิ่งใหญ่เพื่อปราบปรามพลังวิญญาณร้ายเอาไว้ในจุดตันเถียน

ทำเช่นนี้สามารถยืดอายุของอี้หยุนเฟยได้ แต่ในทางกลับกัน มันก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวดยิ่งไปอีก

ดังนั้นเมื่อพลังวิญญาณร้ายมารวมตัวกัน จุดที่พวกมันกัดกินก็รุนแรงยิ่งขึ้น และเมื่อพวกมันเริ่มทำการโจมตี ความเจ็บปวดที่ได้รับก็เหมือนตายทั้งเป็น

ไม่......

ไม่ใช่

ในร่างกายของเขายังมีพลังวิญญาณอันเยือกเย็นอยู่

พลังวิญญาณอันเยือกเย็นนี้ หากไม่ตรวจสอบให้ละเอียดก็ไม่อาจสัมผัสถึงมันได้

แต่มันเหมือนสัตว์ร้ายที่กัดกินพละกำลังของเขาตลอดเวลา

ดังนั้นสามารถกล่าวได้ว่า พลังชีวิตส่วนใหญ่ของอี้หยุนเฟยถูกพลังวิญญาณร้ายและพลังวิญญาณอันเยือกเย็นกัดกิน

แต่นาง......

นางกลับไม่รู้ว่าพลังวิญญาณอันเยือกเย็นนั้นมีแหล่งกำเนิดอยู่ที่ใด และสามารถจัดการกับมันได้อย่างไร

แต่นางก็รู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณอันเยือกเย็นนี้มีกลิ่นอายคล้ายกับพลังของลำแสงที่สร้างบาดแผลให้นาง

มองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าของอี้หยุนเฟย ดวงตาของเขาดำคล้ำ แต่ถึงกระนั้นความหล่อของเขาก็ยังไม่มีใครสามารถเทียบเทียม

เขาขมวดคิ้ว แต่ในความจริงแล้วเขายังอยู่ในความฝันและกำลังอดทนต่อความเจ็บปวด

สามเดือน......

ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ เพียงแค่สามเดือน แต่เขาผอมลงถึงเพียงนี้

ใบหน้าเหี่ยวเฉา รูม่านตาหาตัวลง ไม่มีสีสันเลยแม้แต่น้อย

มือข้างหนึ่งของกู้ชูหน่วนกุมมืออันเยือกเย็นของเขาไว้ และมืออีกข้างหนึ่งของลูบไปบนคิ้วของเขาด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวด

นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าสามเดือนที่ผ่านมา อี้หยุนเฟยเจ็บปวดถึงเพียงใด

เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของรัฐอี้ สถานะสูงส่ง ชีวิตของเขาสมบูรณ์แบบ ปราศจากซึ่งความกังวล

แต่โชคชะตากรรมลิขิตให้เขาต้องมาเจอกับนาง

นางควรจะตอบแทนเขาอย่างไร......

เมื่อย้อนกลับไปในความทรงจำ ใบหน้าที่เหมือนกับอี้เฉินเฟยของเขา ทำให้กู้ชูหน่วนเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

น้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เพราะเหตุใด......

เพราะเหตุใดเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงภาพจำเหล่านั้น นางจึงรู้สึกเจ็บปวด

เพราะเหตุใดเมื่อเห็นใบหน้าของอี้หยุนเฟย นางจึงรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

“อือ......”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดนั้นมากเกินไปหรืออย่างไร อี้หยุนเฟยส่งเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดออกมา ร่างกายของเขาเหยียดตรง

เขาหายใจหอบ สิ่งที่แฝงอยู่ในดวงตาของอี้หยุนเฟยคือความเจ็บปวดและความเศร้าโศก น้ำตาของนางไหลลงไปบนใบหน้าของเขา

อี้หยุนเฟยดีใจ “น้องหญิง เจ้าฟื้นแล้วงั้นหรือ? เยี่ยมไปเลย ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว”

กู้ชูหน่วนรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จากนั้นก็หันมามองเขาด้วยรอยยิ้ม

“เป็นไรงั้นหรือ เห็นข้าฟื้นขึ้นมา เจ้าไม่ดีใจงั้นหรือ”

นางกำลังยิ้ม แต่ความเศร้าโศกในดวงตาของนางไม่ได้หายไปเหมือนกับรอยยิ้มของนาง

ตรงกันข้าม มันยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวด

“จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร ข้าดีใจจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้”

“น้องหญิง เจ้ากำลังรู้สึกเจ็บปวดอยู่งั้นหรือ?”

“ไม่เจ็บแล้ว ข้าหายดีแล้ว เสี่ยวหยุนเฟยของข้าเก่งกาจเสียขนาดนี้ แม้แต่หมอเทวดาผู้ลึกลับยังรู้จัก แม้ข้าจะไม่อยากหายก็คงเป็นไปไม่ได้”

“เช่นนั้นเหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้ากำลังเจ็บปวด เป็นเพราะเจ้าเห็นข้าผอมไปอย่างนั้นหรือ?”

ความเศร้าเช่นนี้มันเหมือนกับความเศร้าของผู้สูญเสียผู้เป็นที่รัก......

หรือว่า......

นางชอบเขาจริง?

มุมปากของอี้หยุนเฟยเผยให้เห็นรอยยิ้มอันหอมหวาน

“ท่านปู่เจียงกล่าวไว้ ก่อนหน้านี้ข้าอ้วนมาก ผอมลงหน่อยจะดูดีกว่า ข้าเองก็เป็นคนรักความงาม ดังนั้นจึง......จึงลดอาหาร น้องหญิง ข้าผอมกว่าเดิมมันไม่ได้ดูดีขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

“เสี่ยวหยุนเฟยของข้า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ดูดีทั้งนั้น”