กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1092

“แครก แครก......”

ตัวของกู้ชูหน่วนเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่นางก็ยังพยายามอย่างมากเพื่อรักษาและถอนพิษให้กับเยี่ยจิ่งหานและอาม่อ

เวลานี้นางแทบทนไม่ไหวแล้ว

เพียงแต่การต่อสู้ในสนามชานฉุ่ยยังคงรุนแรง นางจึงต้องรีบไกล่เกลี่ยให้เร็วที่สุด

และนางไม่ได้พูดในฐานะของจักรพรรดินีแห่งรัฐปิง แต่พูดในฐานะภรรยาของเหวินเส่าอี๋ อย่างน้อยเผ่าเพลิงฟ้าก็ต้องเห็นแก่หน้าของนางบ้าง

แต่ที่ไหนได้ เผ่าเพลิงฟ้ากลับไม่ไว้หน้านางเลย ปฏิเสธนางโดยตรง

กู้ชูหน่วนระงับความโกรธในใจ “ฟังจากคำพูดของผู้อาวุโสทั้งสอง ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับข้า?”

“พวกข้าไม่กล้ามีปัญหากับท่าน เวลานี้ท่านเป็นจักรพรรดินีแห่งรัฐปิง ทำทุกอย่างได้เพียงพลิกฝ่ามือ เป็นผู้ควบคุมอำนาจ หากวันนี้สามารถควบคุมกองกำลังของรัฐอี้ได้อีก กำลังทหารของท่านก็จะแข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน”

“ท่านที่สูงส่งถึงเพียงนั้น เหตุใดถึงได้มาสนใจเผ่าเพลิงฟ้าเล็ก ๆ อย่างพวกข้า”

อ่า......

ด้วยน้ำเสียงและความหมายในคำพูด

แล้วยังบอกว่าไม่มีปัญหากับนาง?

“เผ่าเพลิงฟ้านั้นแข็งแกร่ง กองทัพของรัฐอี้เองก็ไม่ได้อ่อนแอ หากบีบคั้นพวกเขามากเกินไป ไม่แน่ว่ากองทัพรัฐอี้ที่ยอมจำนนต่อรัฐปิงอาจจะหันมาต่อต้าน จริงอยู่ว่าข้าเป็นจักรพรรดินี แต่เกรงว่าข้าเองก็ไม่อาจหยุดยั้งพวกเขาได้ พวกเจ้าอยากเห็นคนของเผ่าเพลิงฟ้านองเลือดและล้มตายอย่างอนาถเพราะแผ่นอักษรสีเหลืองอย่างนั้นหรือ?”

“ในสนามรบ ความเป็นความตายเป็นแค่เรื่องธรรมดา เผ่าเพลิงฟ้าของพวกข้าไม่กลัวพวกเขา หากต้องการสู้กันขึ้นมา ใครจะแพ้หรือชนะก็ยังไม่รู้”

ผู้อาวุโสทั้งสองเป็นคนดื้อรั้น

หากไม่ใช่ว่าเหวินเส่าอี๋ยังหมดสติอยู่

และรองหัวหน้าเผ่าหายตัวไป

ผู้อาวุโสซึ่งมีอำนาจอยู่ในครอบครองก็คงไม่ลุกขึ้นสู้ด้วยตัวเองเช่นนี้

นางเองก็ไม่อยากเจรจากับผู้อาวุโสดื้อรั้นสองคนนี้เช่นกัน

“สิ่งที่พวกเจ้าต้องการมีเพียงแผ่นอักษรสีเหลือง หากพวกเจ้ายอมถอนทัพกลับไป ข้าขอรับปากกับพวกเจ้า ข้าจะเป็นคนนำแผ่นอักษรสีเหลืองไปมอบให้กับพวกเจ้าด้วยตัวเอง”

“เกรงว่าฝ่าบาทเองก็คงจะพูดกับคนของกองทัพรัฐอี้เช่นนี้ แผ่นอักษรสีเหลืองสามารถใช้ได้เพียงแค่ครั้งเดียว หากฝ่าบาทมอบให้พวกเขาก่อน จากนั้นค่อยนำมาให้พวกข้า เช่นนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับแผ่นกระดาษไร้ค่า”

แผ่นอักษรสีเหลืองสามารถใช้งานได้เพียงครั้งเดียว?

เหตุใดจึงไม่มีใครบอกกับนาง?

กู้ชูหน่วนหันไปมองฝูกวง

ฝูกวงส่ายหน้า

เขาเองก็ไม่รู้ว่าแผ่นอักษรสีเหลืองสามารถใช้งานได้เพียงแค่ครั้งเดียว

“หากฝ่าบาทรับปากว่าจะช่วยนำแผ่นอักษรสีเหลืองมาให้พวกข้า และรอให้พวกข้าใช้มันเสร็จค่อยมอบให้กับกองทัพรัฐอี้ เช่นนั้นพวกข้าก็จะรับปากและยินดีที่จะถอนทัพ”

“แคก แคก แคก......”

กู้ชูหน่วนปิดปากและไอออกมา เมื่อนำฝ่ามือออกก็พบว่ามีเลือดเปื้อนอยู่บนฝ่ามือ

ฝูกวงร้อนรน “นายท่าน......”

กู้ชูหน่วนโบกมือ บอกให้ฝูกวงเงียบปาก

“หากข้าไม่ทำตามที่ผู้อาวุโสสองพูดเล่า”

“หากกองทัพอี้ไม่ยอมคืนตัวรองหัวหน้าเผ่า ไม่ยอมมอบแผ่นอักษรสีเหลืองให้ เผ่าเพลิงฟ้าของพวกเราจะสู้จนตัวตาย ไม่มีวันถอยเด็ดขาด”

“ฝ่าบาท หากท่านยังไม่ตัดสินใจว่าจะเลือกช่วยฝ่ายไหน ข้าว่าท่านอย่ายื่นมือเข้ามายุ่งจะดีกว่า อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องของพวกข้ากับกองทัพอี้ ท่านไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรอยู่แล้ว”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนตบโต๊ะและกล่าวออกมาด้วยความโกรธ

“ฝ่ายหนึ่งเป็นคนของเฟิงโห้ว อีกฝ่ายเป็นคนของหวงกุ้ยจวิน ตอนนี้พวกเจ้าเองก็เป็นประชาชนของรัฐปิง ข้าไม่มีสิทธิ์ในการสั่งการพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“ฝ่าบาท เกรงว่าในใจของท่านคงมีแค่หวงกุ้ยจวิน ไม่มีต้าเฟิงโห้วของพวกเราอยู่”

“ผู้อาวุโสลู่ ท่านพูดว่าอย่างไร”

“ฮึ ทันทีที่ฝ่าบาทตื่นขึ้นมาก็เสด็จไปหาหวงกุ้ยจวิน ไปเสวยเป็นเพื่อนเขา เพลิดเพลินและเสพสุข จากนั้นท่านก็เสด็จไปหาเสี่ยวเฟิงโห้ว อยู่กับเขาถึงสามวันสามคืน อย่างน้อยหัวหน้าเผ่าของพวกเราก็เป็นต้าเฟิงโห้ว ผู้นำของวังหลัง หลังจากท่านไปเยี่ยมเสี่ยวเฟิงโห้ว ท่านก็บอกว่าไปจัดการเรื่องในพระราชวัง แต่แท้จริงแล้วท่านไปหาม่อกุ้ยจวิน สุดท้ายถึงได้มาหาหัวหน้าเผ่าของพวกเรา ในใจของท่าน เผ่าเพลิงฟ้าของพวกเรามีสถานะต้อยต่ำที่สุดเลยใช่ไหม?”

ใบหน้าของกู้ชูหน่วนดูน่าเกลียดขึ้นเรื่อย ๆ

หมายความว่าอย่างไร?

โทษนางที่ไม่ได้มาดูเหวินเส่าอี๋เป็นคนแรกอย่างนั้นหรือ?