กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1094

“ไปตรวจสอบมาว่าในเลือดมีพิษหรือไม่?”

“กราบทูลฝ่าบาท ข้าได้ทำการตรวจสอบเป็นอันเรียบร้อยแล้ว ในเลือดไม่มีพิษ และในร่างกายของท่านเองก็ไม่มีร่องรอยของพิษใด ๆ อยู่”

กู้ชูหน่วนโบกมือบอกให้พวกเขาออกไป

นางเปลี่ยนเสื้อผ้า สั่งให้ทุกคนกลับไป แม้แต่ฝูกวงและลั่วอิ่งนางก็ไม่เว้น

ร่างกายที่คล่องแคล่วว่องไวเคลื่อนไหวราวกับเสือในยามค่ำคืน นางตรงไปยังตำหนักอี้หยุน

ก่อนที่จะหมดสติไป ร่างกายของนางแข็งแรงเป็นปกติ

แต่หลังจากฟื้นขึ้นมา ร่างกายของนางมักจะรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก บางครั้งไร้เรี่ยวแรงแม้ปากกายังไม่สามารถยกขึ้นมาได้

สามเดือนที่ผ่านมานี้ มีเพียงอี้หยุนเฟยเท่านั้นที่ดูแลนางอยู่ข้างกาย

หากร่างกายของนางมีอะไรผิดปกติ ทั้งหมดก็ต้องเป็นเพราะฝีมือของอี้หยุนเฟย

ด้วยความอ่อนแอเช่นนี้ แม้ว่าอี้หยุนเฟยจะยอมแลกชีวิตของตนเองเพื่อในนางมีชีวิตรอด แต่มากที่สุดก็ไม่เกินสามปี นางจะต้องไปพบกับยมบาลเป็นแน่

“ฟิ้ว......”

กู้ชูหน่วนเข้ามาในห้องหนังสือของตำหนักอี้หยุน และกำลังคิดอยู่ว่าจะรอดพ้นจากสายตาของพวกท่านปู่เจียงไปได้อย่างไร

แต่เวลานั้น ประตูห้องหนังสือกลับเปิดออกอย่างรุนแรง

“คุณชาย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ท่านจะต้องตาย ข้าจะไปตามพวกผู้อาวุโสเจียง”

“อย่า......อย่าไป ท่านปู่เจียงมีทัศนคติไม่ค่อยดีกับน้อยหญิง หากเขารู้ว่าข้า......เขาจะต้องทำให้น้องหญิงลำบากใจเป็นแน่”

“แต่ร่างกายของท่านเย็นถึงขนาดนี้ และยังสั่นไม่ยอมหยุด”

“ท่านปู่อวี๋ก็ทิ้งยารักษาไว้ให้แล้วไม่ใช่หรือ......เจ้า......เจ้าไป......เจ้าไปนำมันมา......”

“คุณชาย มันเหลือเพียงแค่เม็ดเดียว เวลานี้ผู้อาวุโสอวี๋ยังอยู่ที่ชานฉุ่ย ข้าได้ส่งม้าเร็วไปขอยาจากผู้อาวุโสอวี๋แล้ว แต่ระยะทางนั้นไกลมาก เร็วที่สุดต้องใช้เวลา......ต้องใจเวลาถึงสิบวันถึงจะไปถึงที่แห่งนั้น คุณชาย อาการของท่านกำเริบวันละครั้ง หากไม่มียาตัวนี้ เกรงว่า......เกรงว่าท่านน่าจะไม่รอด......”

กู้ชูหน่วนแอบมองเข้าไป พบว่าร่างกายของอี้หยุนเฟยกำลังสั่นเทา เหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของเขาอย่างต่อเนื่อง

เขาหันหลังให้นาง

กู้ชูหน่วนเองก็มองไม่ชัดว่าแท้จริงแล้วอี้หยุนเฟยเป็นอย่างไร แต่จากท่าทางและเสียงครวญครางอันแสนทุกข์ทรมานของเขา ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขารู้สึกเจ็บปวดมากเพียงใด

เขาอดทนต่อความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

มากเสียจนเล็บของเขาฝังลึกลงไปในเนื้อ เลือดไหลออกมาท่วมตัวของเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว

อี้หยุนเฟยถือยาเม็ดสุดท้ายอย่างสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าความเจ็บปวดนี้มันทรมานถึงชีวิต แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้และไม่ยอมใช้ยาเม็ดนั้น

เขากล่าวออกมาด้วยริมฝีปากอันสั่นเทา “ข้า......ข้าจะต้องเก็บมันเอาไว้ เอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน......ไม่......ไม่สามารถให้น้องหญิงรับ......รับรู้เรื่องนี้ได้”

หนุ่มรับใช้ของเขาร้องไห้ออกมาราวกับสายฝน โศกเศร้าจนอธิบายไม่ได้

“คุณชาย ได้ยินมาว่าทักษะทางการแพทย์ของฝ่าบาทนั้นเลิศล้ำ บางทีฝ่าบาทอาจมีวิธีรักษาท่าน หากท่านปิดบังทุกคนเช่นนี้ต่อไป ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถช่วยท่านได้”

“เผ่าเพลิงฟ้ารับมือได้ยากเป็นที่สุด ไม่รู้ว่าท่านผู้อาวุโสอวี๋จะสามารถนำแผ่นอักษรสีเหลืองกลับมาได้หรือไม่ แต่นำมันกลับมาไม่ได้......เช่นนั้น......เช่นนั้นท่านจะทำเช่นไร?”

“จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่โชคชะตา ช่าง......ช่างมันเถิด ขอเพียงน้องหญิงปลอดภัยก็พอแล้ว”

“อึก......”

อี้หยุนเฟยคร่ำครวญอย่างรุนแรง และปิดปากของตนเองไว้แน่น

กลัวว่าเสียงมันจะดังเกินไป กลัวว่าผู้ที่คอยแอบปกป้องเขาอยู่จะรับรู้ถึงมัน

เขาดิ้นด้วยความเจ็บปวด

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ได้เห็นความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานของเขา

สิ่งที่ทำให้นางตกใจมากที่สุดก็คือ ร่างของอี้หยุนเฟยถูกปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดสีดำ

เลือดพวกนี้แพร่กระจายออกไปราวกับใยแมงมุม แพร่กระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง แพร่ออกไปทั่วทั้งร่างกายของเขา

“อือ......”

เส้นเลือดของอี้หยุนเฟยบวมขึ้นด้วยความเจ็บปวด

หนุ่มรับใช้วิตกกังวลเป็นอย่างมาก

“คุณชาย ข้าว่าท่านทานยาเข้าไปก่อนดีกว่า หลังจากนี้หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นค่อยหาทางออกกันใหม่อีกครั้ง”

“ไม่......ไม่ได้ เหลือเพียงแค่เม็ดเดียว หากอาการของข้ากำเริบต่อหน้าน้องหญิง ข้าจะทำเช่นไร ไม่......จะให้นางเป็นห่วงไม่ได้ เอือก......”

“ปัง......”