กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1096

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้ชูหน่วนค่อย ๆ จมลง

เนรเทศออกจากรัฐปิงก็ลำบากมากพอแล้ว

แต่นี่ถึงขั้นต้องการตัดหัวพวกเขา......

มันจะเป็นไปได้อย่างไร

ในขณะที่นางกำลังคิดว่าควรจะพูดออกไปเช่นไรดี เหวินเส่าอี๋ก็ยิ้มออกมาอย่างใจเย็น “เส่าอี๋แค่ล้อเล่นเท่านั้น ฝ่าบาทอย่าทรงคิดมาก”

เขายิ้มอย่างอ่อนโยน สุภาพและเป็นธรรมชาติ แต่กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกได้ถึงสายลมอันเยือกเย็น

นับตั้งแต่ที่เหวินเส่าอี๋ตื่นขึ้นมา นางรู้สึกว่ารอยยิ้มของเหวินเส่าอี๋นั้นแหลมคมราวกับใบมีด ความคิดของเขาหนักอึ้งมากอย่างสุดหัวใจ

“อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี เจ้าพักผ่อนฟื้นฟูร่างกายอยู่ในตำหนักเว่ยหยางอีกสักสองสามวัน ข้าจะหาหมอหลวงที่ดีที่สุดมาทำการรักษาให้เจ้า”

เหวินเส่าอี๋ฟังและดื่มโจ๊กอย่างเงียบสงบ ทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นสง่างาม

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาได้ฟังหรือสนใจคำพูดของนางบ้างหรือไม่

หลังจากเขาดื่มโจ๊กเสร็จ กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปใกล้ มือข้างหนึ่งของนางเชยข้างของเขา และมืออีกข้างหนึ่งก็เตรียมที่จะเปลี่ยนยา

ด้วยความเคยชินของเหวินเส่าอี๋ เขารีบกู้ชูหน่วนผลักออกไปทันที

“อย่าขยับ ข้าแค่จะช่วยเจ้าเปลี่ยนยาเท่านั้น”

“ก็แค่ดวงตาคู่เดียวเท่านั้น จะมองไม่เห็นก็ช่างมัน ไม่จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาทหนักใจ”

“ดวงตาที่งดงามเช่นนี้หากปล่อยให้สูญเปล่าคงน่าเสียดาย ดวงตาของเสี่ยวหูเตี๋ยนั้นลึกล้ำและพร่างพราวมากกว่าดวงดาว”

กู้ชูหน่วนไม่สนใจว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ นางยังคงพยายามเปลี่ยนยาให้เขา

เนื่องจากเข้าใกล้ เหวินเส่าอี๋จึงสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจและลมหายใจของนาง

ได้กลิ่นหอมสมุนไพรที่คุ้นเคยจากร่างกายของนาง

และกลิ่นหอมของสมุนไพรพวกนี้มันก็คล้ายกับของกู้ชูหน่วนเป็นอย่างมาก

น่าขัน ป่านนี้แล้วเขาเพิ่งจะมารู้

ร่างกายของเหวินเส่าอี๋เยือกเย็นในชั่วพริบตา จิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว

กู้ชูหน่วนที่มีความอ่อนไหวสูงสัมผัสถึงมันได้ในทันใด

“เป็นไรงั้นหรือ ข้าทำให้เจ้าเป็นอย่างนั้นหรือ”

“ไม่ใช่ หากเส่าอี๋จำไม่ผิด ฝ่าบาทเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส วิชาแพทย์ของฝ่าบาทช่างล้ำลึกเสียจริง แม้แต่อาการบาดเจ็บจากลำแสงและพิษของหนอนกู่ยังสามารถรักษาได้”

เหวินเส่าอี๋ระงับจิตสังหารของเขาลงทีละน้อย

หากนางเป็นกู้ชูหน่วนจริง ๆ การที่สังหารนางไปตรง ๆ เช่นนี้คงจะเป็นประโยชน์กับนางมากเกินไป

ดวงวิญญาณยังไม่หลอมรวม เวลานี้นางยังไร้ซึ่งความทรงจำ สังหารนางไปมันก็ไม่ได้ทำให้ความแค้นในใจของเขาจางหายไป

ดวงตาของกู้ชูหน่วนมืดมน ยิ้มอย่างขมขื่น “บางที......อาจเป็นเพราะชีวิตของข้ายังไม่ควรจะจบลง หรือไม่ก็ดวงชนะยังแข็ง แม้แต่ราชาแห่งนรกก็ยังหวาดกลัวและไม่ต้องรับข้า”

“งั้นหรือ เช่นนั้นฝ่าบาทคงต้องดูแลตนเองให้ดี หากท่านตายไป เจ้ากรรมนายเวรของท่านจะตามไปล้างแค้นได้อย่างไร”

“อะไรนะ?”

“เส่าอี๋เหนื่อยแล้ว ฝ่าบาท เชิญท่านออกไปเถิด”

หลังจากเปลี่ยนยาเป็นอันเรียบร้อย เหวินเส่าอี๋ก็กล่าวส่งแขกออกมาทันใด

กู้ชูหน่วนพยายามอย่างมากแค่กลับไม่เกิดประโยชน์

ใบหน้าของนางร้อนผ่าวลงไปถึงก้น

ความโกรธกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในหัวใจของนาง

นึกถึงในที่ตกหนัก เขาไม่สามารถนำศพของเหวินเฉิงเทียนกลับมาได้ และเขาก็ตัดสินใจที่จะยอมแพ้

เหวินเส่าอี๋สูญเสียญาติผู้เป็นที่รัก แต่นางกลับไม่แสดงความเสียใจต่อเขาเลย

“เช่นนั้นเจ้าก็พักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีกครั้ง”

กู้ชูหน่วนเดินออกไปไม่กี่ก้าวนางก็หยุดลง

เมื่อหันหลังให้กับเหวินเส่าอี๋ มุมปากสีแดงของนางก็กระตุกเล็กน้อย

“ข้ารู้ว่าเจ้ากับเยี่ยจิ่งหานเป็นเหมือนน้ำกับไฟ แต่เจ้าก็ต้องยอมรับ พวกเจ้าเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างพ่อ เกิดมาจากรากเหง้าเดียวกัน เหตุใดจึงต้องมีปัญหากันด้วย”

ลมแรงพัดเข้ามา

พัดเส้นผมอันดำเงาของเหวินเส่าอี๋ รวมถึงพัดพาคลื่นแห่งความไม่สงบในใจของเขาด้วย

พี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างแม่

ฮึ......

พ่อ......

หากท่านยังอยู่ ท่านจะให้อภัยเยี่ยจิ่งหานหรือไม่?

แม้ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนและกู้ชูหน่วนจะเป็นคนสังหารและทำลายล้างเผ่าเพลิงฟ้า

แต่เยี่ยจิ่งหาน ก่อนหน้านี้เขาเองก็สังหารพี่น้องของเผ่าเพลิงฟ้าไปตั้งมากมาย

ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ไม่กี่วันนี้ กู้ชูหน่วนมักจะเดินทางไปยังตำหนักอี้หยุนหลังจากเสร็จกิจในราชสำนัก

และมายังตำหนักเว่ยหยางเป็นครั้งคราว

และแต่ละครั้ง นางก็อยู่ไม่นาน นางก็จากไป

หลายวันที่ผ่านมานี้ กู้ชูหน่วนไอออกมาเป็นเลือดในทุกวัน แต่จำนวนครั้งที่นางไอออกมาเป็นเลือดนั้นเทียบกับเขาต่อที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่ได้เลย

นางเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม เตรียมตัวเดินทางไปยังชานฉุ่ยเพียงลำพังเพื่อชิงแผ่นอักษรสีเหลือง แต่ในเวลานั้นเองคนรับใช้ก็มาแจ้งนางว่าม่อกุ้ยจวินฟื้นแล้ว

ฝูกวงกล่าว “นายท่าน ท่านจะไปเยี่ยมม่อกุ้ยจวินก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง หรือว่า......”

“ออกเดินทางทันที” หากไปเยี่ยมเขา ไม่รู้ว่าต้องเสียเวลาอีกนานแค่ไหน