กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1102

กู้ชูหน่วนวางขนมไส้ดอกไม้ลง ลุกขึ้น เหลือบสายตามองไปยังจอมมาร จากนั้นก็ออกไปจากตำหนักม่อ ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เวลานั้นฮวาฮวาอยู่ด้านนอก สิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน ฮวาฮวาได้ยินอย่างชัดเจน

กู้ชูหน่วนเดินจากไปไกล เขารีบเดินเข้ามา “กุ้ยจวิน ฝ่าบาททอดสะพานให้ท่านเดิน ท่านแค่ไปขอโทษเฟิงโห้ว เรื่องราวทั้งหมดก็จะผ่านไป เหตุใดท่านจึง......ท่านจึงปฏิเสธฝ่าบาทออกไปเช่นนั้น”

จอมมารลูบผมนุ่มสลวยหลังใบหูอย่างงดงาม มองไปที่ขนมไส้ดอกไม้ที่กู้ชูหน่วนกัดไปเพียงหนึ่งคำ

เขาพึมพำออกมาว่า “พี่หญิงบอกว่าขนมไส้ดอกไม้นั้นอร่อยไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงกัดไปแค่คำเดียว? อ่า......ข้ารู้แล้ว พี่หญิงเหลือขนมไส้ดอกไม้ไว้ให้ข้ากิน พี่หญิงช่างรักและเอ็นดูข้ายิ่งนัก”

“ฮวาฮวา ไปเก็บขนมไส้ดอกไม้ทั้งหมดมา ข้าจะเก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่านี่เป็นขนมไส้ดอกไม้ที่ข้ากับพี่หญิงแบ่งปันกัน”

ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าฮวาฮวาจะตอบสนอง

“กุ้ยจวิน พวกเรามีความผิดที่ไปเผาตำหนักเว่ยหยาง พวกเราไปขอโทษเฟิงโห้วเสียหน่อยดีหรือไม่?”

“ขอโทษเสี่ยวเส่าอี๋? คนอย่างเขาคู่ควรงั้นหรือ? เรื่องที่เขานำเสื้อผ้าของข้าไปเผา ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย”

“แต่......แต่สีหน้าของฝ่าบาทดูไม่ค่อยดีนัก ข้าน้อยเกรงว่า......เกรงว่าฝ่าบาท......”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร นั่นเป็นเพราะพี่หญิงรู้สึกสงสารที่ข้าทำขนมไส้ดอกไม้ขึ้นมาด้วยตัวเองจนมือเป็นแผลพุพอง นี่ พี่หญิงยังพันผ้าพันแผลให้กับข้าด้วยตัวเองอยู่เลย”

“รับพระราชโองการ......ฝ่าบาททรงรับสั่ง ม่อกุ้ยจวินเผาเสื้อผ้า ทำภาชนะแตกเสียหาย งดบำเหน็จเป็นเวลาหนึ่งปี”

ฮวาฮวาแทบจะร้องไห้ออกมา “กุ้ยจวิน ฝ่าบาททรงโกรธแล้ว ท่านรีบไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เพื่อไม่ให้ฝ่าบาทลดฐานะของท่านลงเป็นชายา หรือไม่ก็ขังท่านไว้ในตำหนักเย็น”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร คลังสมบัติของรัฐปิงนั้นว่างเปล่า พี่หญิงต้องการประหยัดเงิน นางงดบำเหน็จข้า เพราะนางต้องการให้ข้าผ่านพ้นความยากลำบากไปพร้อมกับนาง แต่ไม่อยากให้ข้าต้องเสียหน้า นางไม่มีทางลดฐานะข้าเป็นชายาแน่นอน”

“รับพระราชโองการ ฝ่าบาททรงรับสั่ง ม่อกุ้ยจวินทำลายดอกไม้ เผาตำหนักเว่ยหยาง พร้อมกับสร้างความวุ่นวายมากมาย จึงถูกลดฐานะเป็นม่อเหม่ยเหริน”

ฮวาฮวาก้มหน้าลง ราวกับไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองเจ้านายของตนเองอย่างกุ้ยจวิน

จอมมารทัดผมหลังใบหูของเขา ราวกับกำลังดื่มด่ำกับความหมายของพระราชโองการ

หลังจากนั้นไม่นานเขาถึงตระหนักได้

“อ่า......ข้าเข้าใจแล้ว พี่หญิงลดฐานะข้า จากนั้นนางต้องแอบเลื่อนฐานะให้ข้าเป็นแน่ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ข้าพูดกับนางเมื่อครู่นั้นมีความหมาย อีกไม่นาน นางอาจจะขับไล่เฟิงโห้วอย่างเสี่ยวเส่าอี๋ และหันมาแต่งงานกับข้าเป็นแน่”

“เหม่ยเหริน? เหม่ยเหรินก็ไม่เลว เหมาะกับข้ามาก ตอนที่รู้จักกันครั้งแรก พี่หญิงก็ชมว่าข้างงดงามเหมือนกับคำว่าเหม่ย”

ฮวาฮวาและคนรับใช้ทุกคนในตำหนักม่อตกใจจนพูดไม่ออก

สมองของเขาเป็นอะไรไป

เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทกำลังลงโทษเขาอยู่

แล้วจะเลื่อนฐานะให้เขาเป็นเฟิงโห้วได้อย่างไร?

“ฮวาฮวา”

“ขอรับ”

“ไปขุดรากดอกไม้ทั้งหมดในพระราชวังมาไว้ตรงหน้าข้า”

“เอ่อ......”

ฮวาฮวาคุกเข่าลงพื้น กล่าวออกมาพร้อมกับน้ำตา “ม่อเหม่ยเหริน ท่านเด็ดดอกไม้มาทั้งพระราชวัง ฝ่าบาททรงโกรธเป็นอย่างมาก หากท่านขุดรากของดอกไม้พวกนั้นมา เกรงว่าฝ่าบาทคงโกรธถึงขั้นฟ้าถล่มดินทลาย”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร พี่หญิงกล่าวออกมาเอง นางชอบผู้ที่มีวรยุทธ์สูงส่ง เป็นลูกผู้ชายเต็มตัว เป็นชายที่เก่งกาจดุจมังกร เวลานี้ข้าไร้ซึ่งวรยุทธ์ หากไม่รีบฟื้นคืนวรยุทธ์กลับมาโดยเร็ว เช่นนั้นทำอย่างไรข้าจึงจะสามารถทำตามเงื่อนไขของพี่หญิงได้?”

“ม่อเหม่ยเหริน......”

“ข้าสั่งให้เข้าไป เจ้ากล้าขัดขืนอย่างนั้นหรือ”

“ข้าน้อยไม่กล้า ข้าน้อยเพียงแค่รู้สึกกลัว......”

ทันใดนั้น สายตาอันเฉียบคมก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับกลิ่นอายแห่งความตาย ฮวาฮวาสะดุ้งโดยไม่มีเหตุผล น้อมรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว

มันทรงพลังเหลือเกิน เขาตกใจจนเหงื่อไหลออกมาจากด้านหลังของเขา

“ม่อเหม่ยเหริน ไม่ทราบว่าท่านต้องการมาก......มากเพียงใด”

“ทั้งหมด ขุดรากดอกไม้ทั้งหมดในพระราชวังมาให้ข้า หากขาดแม้แต่ชิ้นเดียวข้าจะใช้แขนและขาของเจ้าแทน”

ตำหนักเว่ยหยาง เสี่ยวเส่าอี๋สวมชุดสีขาวและยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ข้างหน้าต่าง เมื่อพระอาทิตย์ตกดินแสงสีทองก็ส่องมาที่เขา ราวกับว่าเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงแห่งสวรรค์อันเจิดจรัส

เดิมทีเป็นเทพเจ้าที่ถูกส่งลงมายังโลก มีความรู้สึกเหงาและเศร้าอย่างอธิบายไม่ได้บนร่างกายที่สง่างามของเขา

กู้ชูหน่วนยืนอยู่ด้านนอก ทุกการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ในการเฝ้ามองของนาง

ตำหนักเว่ยหยางถูกเผาทำลายไปสองในสามส่วน ห้องจำนวนมากเหลือเพียงซากปรักหักพัง