กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1101

“เวลานั้นเพื่อนของข้าก็ใช้ผ้าในการจุดไฟ เพื่อนของช้าชอบผ้าสีขาว เขาจึงใช้เสื้อผ้าสีขาวในการจุดไฟ

เหวินเส่าอี๋เองก็ชอบสวมเสื้อผ้าสีขาว จึงเหมาะกับเขาพอดี ข้าจึงอยากให้เขามีส่วนร่วมและบริจาคมันมาให้ข้า”

กู้ชูหน่วนแทบจะกระอักเลือดออกมา

“แค่นี้งั้นหรือ?”

“ก็แค่นี้แหละ มันจะมีอะไรอีก?”

“เช่นนั้นเหตุใดต้องใช้ผ้าจำนวนมากถึงเพียงนี้?”

“ข้าพบว่าการใช้ผ้าเป็นเชื้อเพลิงนั้นสามารถทำให้เปลวไฟขนาดใหญ่ลุกโชนขึ้นมา แต่ไม่นานเสื้อผ้าก็ถูกเผาไหม้จนหมด”

หน้าอกของกู้ชูหน่วนยกสูงขึ้น “เจ้าขโมยเสื้อผ้าของเขายังไม่เท่าไหร่ เหตุใดเจ้าจึงต้องขโมยเสื้อและกางเกงด้านในของเขามาด้วย?”

“ใช้เสื้อผ้าทั่วไปของเขาจุดไฟนั้นยังไม่สามารถสร้างอาหารในรสชาติที่ข้าต้องการได้ เสื้อผ้าของเหวินเส่าอี๋ก็หมดแล้วไม่ใช่หรือไง? ข้าจึงต้องใช้เสื้อและกางเกงด้านในของเขา เมื่อเผามัน ข้าก็ได้ขนมไส้ดอกไม้รสชาติที่ต้องการออกมา”

กู้ชูหน่วนคิดว่าเขาจงใจหลอกนางโดยเจตนา

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขากลับไร้ซึ่งร่องรอยของความชั่วร้าย และไม่ได้ดูล้อเล่นแม้แต่น้อย

มีเพียงใบหน้าอันว่างเปล่า

เหมือนกระต่ายน้อยสีขาวบริสุทธิ์ไร้พิษภัย

“เช่นนั้นภาชนะเหล่านั้น? เหตุใดต้องนำมามากมายถึงเพียงนี้?”

“อ่า...พวกนั้น อาม่อตามอยู่ตั้งนานก็หาจานแบบเดียวกับที่เพื่อนอาม่อใช้ไม่พบ ดังนั้นข้าจึงทุบมันให้แตก เพื่อลองดูว่าสามารถประกอบขึ้นมาให้เหมือนกับจานในตอนนั้นได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือทุกข์ใจหรือไม่ และนางกุมหัวใจของตนเองไว้แน่น

“สมองของเจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรืออย่างไร? ก็แค่จานไม่ใช่หรือ แค่ใช้ได้ก็พอแล้ว เหตุใดต้องทำให้เหมือนกับเมื่อก่อนที่เคยทำ?”

เขาเป็นผู้หญิงราศีกันย์หรืออย่างไร?

ถึงได้หมกมุ่นกลับเรื่องพวกนี้?

จอมมารกล่าวอย่างน้อยใจ “ก็เพราะว่าเจ้าชอบขนมไส้ดอกไม้ที่เขาทำ แม้แต่จานเจ้าก็ชอบ อาม่อจึงคิดว่า หากอาม่อทำเหมือนกับที่เขาเคยทำ พี่หญิงจะต้องดีใจมากเป็นแน่”

“เขา? เขาคนไหน? ข้าชอบขนมไส้ดอกไม้ที่ใครเป็นคนทำ?”

“คือ...เรื่องนี้พูดไปก็ยาว วันหลังอาโม่ค่อยเล่าให้เจ้าฟังแล้วกัน”

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงต้องเผาตำหนักเว่ยหยาง?”

จอมมารตวาดอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “เป็นเพราะเหวินเส่าอี๋ลงมือก่อน เขานำเสื้อผ้าทั้งหมดของอาม่อไปเผา เสื้อผ้าพวกนั้นเป็นเสื้อผ้าใหม่ อาม่อยังไม่เคยให้มาให้พี่หญิงได้ชื่นชมเลยด้วยซ้ำ”

กู้ชูหน่วนโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา

นางทำเวรทำกรรมอะไรไว้ แต่ละคนถึงได้ทำกับนางเช่นนี้

“พี่หญิง เหตุใดใบหน้าของเจ้าจึงดูไม่สู้ดีกัน?”

“ไร้สาระ เจ้าทำให้พระราชวังมีสภาพเป็นเช่นนี้ ข้าจะยังทำหน้านิ่งเฉยได้อย่างนั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนตะโกนออกไปอย่างไม่เกรงใจ

ความโกรธของนางพุ่งสูงขึ้น ตอนแรกก็อยากจะด่าเขาออกไป

แต่เมื่อเห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยแป้ง ดวงตาสีแดง มือที่ถูกลวก เมื่อถึงเวลา ไม่ว่าทำเช่นไรนางก็พูดไม่ออก

โดยเฉพาะตอนที่เขาพูดออกมาด้วยความดีใจ “พี่หญิง เจ้ารีบชิมมันเร็ว ข้าทำมาตั้งเนิ่นนาน หากเจ้าชอบ ไว้วันหลังอาม่อจะทำให้ท่านกินบ่อย ๆ”

ฮวาฮวาทนดูไม่ได้อีกต่อไป

ทำขนมไส้ดอกไม้เพียงครั้งเดียวก็เกือบทำให้ห้องครัวไหม้

และยังไม่รวมกับสิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย

จะอยู่ที่ตำหนักม่อในฐานะกุ้ยจวินต่อไปได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ แล้วยังคิดจะทำมันอีก

บางทีแววตาของจอมมารนั้นอาจจะใสซื่อเกินไป ไร้ซึ่งร่องรอยของความชั่วร้าย จ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างมีความสุข

กู้ชูหน่วนรู้สึกเหมือนว่ามีหนามติดอยู่ตรงลำคอ นานกว่านางจะกล่าวออกมา “นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าทำขนมไส้ดอกไม้?”

“ใช่ บนโลกใบนี้มีเพียงพี่หญิงคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควรกับขนมไส้ดอกไม้ที่อาม่อเป็นคนทำ”

เขาพูดอย่างเย่อหยิ่ง ราวกับว่าทั้งโลกใบนี้มีเพียงกู้ชูหน่วนคนเดียวเท่านั้น

กู้ชูหน่วนไม่ได้รับขนมไส้ดอกไม้ไว้ แต่นางยื่นมือออกไปจับมือที่ถูกลวกของเขา และทายาให้เขาด้วยตัวเอง

“เจ็บหรือไม่?”

“ไม่เจ็บ”

จอมมารรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ มองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความรู้สึกอันอ่อนโยน

คนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมา