กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1112

บูม......ร่างกายของเฉินหลิงโซซัดโซเซ เกือบจะหมดสติไป

นางมองไปที่เซี่ยวอวี่เซวียนด้วยความเหลือเชื่อ เสียงของนางสั่นไหวเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน “พี่หลาน......นี่เจ้า......ที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม”

ความละอายใจปรากฏออกมาจากแววตาของเซี่ยวอวี่เซวียน แต่เขาไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษ ด้วยสถานการณ์ในตอนนั้น เจ้าเองก็รู้......ข้าติดค้างพวกเจ้าเป็นอย่างมาก หลังจากนี้ข้าจะดูแลเจ้าเหมือนกันเจ้าเป็นน้องสาวของข้าคนหนึ่ง”

น้ำตาของเฉินหลิงเอ่อล้นออกมา แต่นางก็พยายามกลั้นเอาไว้

นางพยายามยิ้มออกมาอย่างสดใส พูดออกมาด้วยรอยยิ้มแห่งความเศร้าโศก “ข้าเข้าใจ พี่หลานทำเพื่อความสบายใจของท่านปู่ ข้ารู้แล้ว......ข้า......ข้าเองก็ไม่อยากผูกมันเจ้าเช่นกัน”

มองไปยังผู้ชายที่รักสุดหัวใจ เฉินหลิงไม่สามารถรั้งเขาเอาไว้ได้

น้ำตาไหลออกมา ทำได้เพียงหันหลังเพื่อเช็ดน้ำตา ยิ้มออกมาและกล่าวว่า “พี่หลาน หลังจากนี้พวกเราถือว่าเป็นพี่น้องกัน ท่านผู้ไม่อยู่แล้ว ข้า......หลังจากนี้ข้ายังติดตามเจ้าได้อยู่หรือไม่”

“ข้าพเนจรไปทั่วทั้งใต้หล้า ไม่มีที่อยู่แน่นอน ติดตามข้าไปต้องลำบากเป็นแน่ ไม่มีอาหาร ไม่มีเสื้อผ้า แล้ว......แล้วยังมีศัตรูที่คอยไล่ล่า......”

ไม่ทันรอให้เซี่ยวอวี่เซวียนพูดจบ เฉินหลิงก็กล่าวออกมาว่า “ข้าไม่กลัว ขอแค่ได้ติดตามพี่หลานไป หลิงเอ๋อร์ก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”

นางกลัวว่าแม้แต่ติดตามเขาไป เขาก็ไม่อนุญาต

“เช่นนั้น ศิษย์พี่หยางเหมยของเจ้า......”

“ศิษย์พี่หยางเหมยเขายังต้องตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา เขาเองก็ไม่ชอบให้ข้าติดตามเขา พี่หลาน ข้าจะไม่เป็นภาระของเจ้าอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่ต้องการข้า ข้า......ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไร”

เซี่ยวอวี่เซวียนขมวดคิ้ว

เขาไม่อยากให้เฉินหลิงติดตามเขาไป

เพื่อที่จะช่วยชีวิตของเขา นางใช้ระฆังดึงวิญญาณ ทำให้นางต้องสูญเสียพลังชีวิตไปถึงยี่สิบปี

และปู่ของนางก็ยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อช่วยชีวิตเขาไว้

เขาไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจนางได้จริง ๆ

ภายใต้ความฝืนทน เซี่ยวอวี่เซวียนทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

เฉินหลิงเช็ดน้ำตาของนาง จากนั้นยิ้มออกมาอย่างสดใส “ขอบคุณพี่หลาน หลังจากนี้ข้าจะปรนนิบัติเจ้าเป็นอย่างดี”

นางหันหลังและเดินทางไป แต่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้หันกลับมาอีกครั้ง

มือของนางสอดเข้าไปในแขนเสื้อ ไม่กล้าพูดออกมาเป็นเวลานาน

“เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดออกมาตามตรง” เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวออกมา

“เจ้า......คนที่เจ้าชอบ ใช่......ใช่แม่นางคนเมื่อครู่หรือ......”

“ใช่”

เซี่ยวอวี่เซวียนตอบไปโดยไม่คิด

ยอมรับออกไปโดยตรง

ตั้งแต่เกิดจนถึงเวลานี้ เขาหลงรักเพียงแค่นางคนเดียว

“แต่นาง......นางเป็นจักรพรรดินี เจ้า......เจ้าสามารถ......สามารถยอมรับผู้ชายที่อยู่ข้างกายนางมากมายถึงเพียงนั้นได้งั้นหรือ......”

“นี่เป็นเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“ข้า......ข้ารู้แล้ว......”

เซี่ยวอวี่เซวียนมองไปยังทิศทางที่กู้ชูหน่วนจากไป หลับตาลงอย่างขมขื่น

บนภูเขาขนาดใหญ่ลูกหนึ่งในเขตชานเมือง

กู้ชูหน่วนหาต้นหยางต้นหนึ่ง เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าไม่มีใคร นางจึงนำแผ่นอักษรสีเหลืองฝั่งไว้ในต้นหยาง

“นายท่าน ที่นี่มีต้นหยางจำนวนมาก และพวกมันก็มีลักษณะคล้าย ๆ กัน หากฝังแผ่นอักษรสีเหลืองไว้ที่นี่คงไม่ใช่เรื่องปลอดภัย ข้าว่าให้องครักษ์นำกลับไปไว้ที่เมืองจะดีกว่าหรือไม่”