กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1114

ทันทีที่พูดจบ เสียงพิณก็บรรเลงขึ้นมา ปลุกพลังของกระจกดูดวิญญาณพุ่งขึ้นสูงเป็นหลายสิบเท่า

ร่างกายของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายของเธอทนรับแรงต้านนี้ไม่ไหว ทำให้เข่าถึงกับทรุดลงไปข้างหนึ่ง

เธอรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของเธอกำลังถูกดึงด้วยพละกำลังของม้าห้าตัว ดึงจากด้านในสู่ด้านนอก และจากด้านนอกสู่ด้านใน วนเวียนไปมาไม่หยุด

โดยเฉพาะสมองของเธอ ที่มันเหมือนจะฉีกขาดจนเธออยากจะควักสมองของตัวเองออกมาให้ได้

ขณะนั้นความทรงที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในหัว ราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่

กู้ชูหน่วนดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

เวินเซ่าอี้มองด้วยสีหน้าที่อาฆาต

“เอื้อก…”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

เธอพยายามดึงสติกลับมา

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอคงจะต้องตายที่นี่เป็นแน่

เมื่อเห็นสายตาที่โกรธแค้นของเวินเซ่าอี้รุนแรงขึ้น

กู้ชูหน่วนก็เปล่งพลังเสียงออกมา พลังเสียงที่มหาศาลถูกแพร่ออกมาจากตัวของเธอ ทำให้ดินบนภูเขาพังทลายลงมา ก้อนหินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แม้แต่กระจกทำลายวิญญาณก็ยังสั่นคลอนไปด้วย

มือของเวินเซ่าอี้ที่กำลังดีดพินก็สั่นไหว เสียงพินก็เปลี่ยน

เขายิ้มเยาะเย้ยไปทางกู้ชูหน่วนที่หลุดออกจากโซ่ตรวนได้ ความอดทนในใจของเธอได้หมดลงแล้ว

เวินเซ่าอี้กล่าวขึ้น “ฉันน่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว ว่าคนแก่ตัวอย่างเธอคิดจะเลิกต่อต้านและยอมตายได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ร่างกายของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

เธอเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา “นายต้องการเอาวิญญาณออกจากร่างของฉัน ตอนนั้นที่ฉันอยู่ในเผ่าเทียนเฝิน วิญญาณของฉันเกือบถูกนายพรากไป และฉันเกือบตายในมือนายฉันจะไม่ป้องกันได้อย่างไร”

“นายยังเป็น

คนที่หน้าซื่อใจคดเหมือนเดิม”

“เจ้าผีเสื้อน้อย ฉันไม่ใช่กู้ชูหน่วนแม้ว่าฉันจะเป็นเขา ฉันก็เชื่อว่าเธอจะไม่ฆ่าคนชรา ผู้หญิง และลูกหลานของเผ่าเทียนเฝินที่ไม่มีทางสู้ได้หรอก”

เวินเซ่าอี้เก็บพิณแล้วค่อยๆเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็บอกฉันมาสิ ว่าพวกเขาตายได้อย่างไร”

“บอกฉันมา ว่าใครทำลายวรยุทธของฉัน”

“พ่อของฉันถูกใครตัดหัว”

“อาจารย์ของฉันตายด้วยน้ำมือใคร”

“ฉันไม่มีความทรงจำเหล่านั้นหลงเหลืออยู่ในหัวเลย ฉันไม่รู้”

“ดังนั้น ฉันก็เลยอยากให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ เธอต้องฟื้นความทรงจำขึ้นมาและสารภาพบาปกับสิ่งที่เธอทำลงไปด้วย”

“เต้ง เต้ง เต้ง…”

เสียงพิณที่ดังขึ้นกลายเป็นอาวุธใบมีดน้ำแข็งที่แหลมคม และไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด แม้แต่หินก้อนที่หนักเป็นร้อยกิโลก็ยัง

ถูกลำแสงเสียงพิณนั่นตัดจนแตกเป็นสองซีก

ลำแสงเสียงพิณนั้นออกมาเป็นเหมือนใยแมงมุมพันกันเป็นชั้นๆ

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยวรยุทธการต่อสู้ระดับสูงของเวินเซ่าอี้ เธอจึงทำได้เพียงหลบหลีกลำแสงเสียงพิณเหล่านั้น

"เธอไม่ได้มีวรยุทธดูดกลืนพลังเหรอ? ถ้าไม่ใช้มันในตอนนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว

“เต้ง…”

ลำแสงเสียงพิณผ่านไปอีกสาย

ลำแสงเสียงพิณโดนเข้าที่หน้าอกของกู้ชูหน่วนทำให้มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

“เจ้าผีเสื้อน้อย พวกเราจะต้องเดินไปถึงจุดนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้าผีเสื้อน้อย นายไม่สมควร”

“ตูม…”

การต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงอย่างมาก