กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1114

ทันทีที่พูดจบ เสียงฉินหิมะก็บรรเลงขึ้นมา ปลุกพลังของกระจกดูดวิญญาณพุ่งขึ้นสูงเป็นหลายสิบเท่า

ร่างกายของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายของนางทนรับแรงต้านนี้ไม่ไหว ทำให้เข่าถึงกับทรุดลงไปข้างหนึ่ง

นางรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของนางกำลังถูกดึงด้วยพละกำลังของม้าห้าตัว ดึงจากด้านในสู่ด้านนอก และจากด้านนอกสู่ด้านใน วนเวียนไปมาไม่หยุด

โดยเฉพาะสมองของนางที่มันเหมือนจะฉีกขาดจนนางอยากจะควักสมองของตัวเองออกมาให้ได้

ขณะนั้นความทรงที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในหัว ราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่

กู้ชูหน่วนดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

เหวินเส่าอี๋มองด้วยสีหน้าที่อาฆาต

“เอื้อก…”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

นางพยายามดึงสติกลับมา

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป นางคงจะต้องตายที่นี่เป็นแน่

เมื่อเห็นสายตาที่โกรธแค้นของเหวินเส่าอี๋รุนแรงขึ้น

กู้ชูหน่วนก็เปล่งพลังเสียงออกมา พลังเสียงที่มหาศาลถูกแพร่ออกมาจากตัวของนาง ทำให้ดินบนภูเขาพังทลายลงมา ก้อนหินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แม้แต่กระจกทำลายวิญญาณก็ยังสั่นคลอนไปด้วย

มือของเหวินเส่าอี๋ที่กำลังดีดฉินหิมะก็สั่นไหว เสียงฉินก็เปลี่ยน

เขายิ้มเยาะเย้ยไปทางกู้ชูหน่วนที่หลุดออกจากโซ่ตรวนได้ ความอดทนในใจของนางได้หมดลงแล้ว

เหวินเส่าอี๋กล่าวขึ้น “ข้าน่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว ว่าคนแก่ตัวอย่างเจ้าคิดจะเลิกต่อต้านและยอมตายได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส

นางเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา “ท่านต้องการเอาวิญญาณออกจากร่างของข้า ตอนนั้นที่ข้าอยู่ในเผ่าเพลิงฟ้า วิญญาณของข้าเกือบถูกท่านพรากไป และข้าเกือบตายในมือของท่าน ข้าจะไม่ป้องกันได้อย่างไร”

“ท่านยังเป็น

คนที่หน้าซื่อใจคดเหมือนเดิม”

“เสี่ยวหูเตี๋ย ข้าไม่ใช่กู้ชูหน่วนแม้ว่าข้าจะเป็นเขา ข้าก็เชื่อว่านางจะไม่ฆ่าคนชรา ผู้หญิง และลูกหลานของเผ่าเพลิงฟ้าที่ไม่มีทางสู้ได้หรอก”

เหวินเส่าอี๋เก็บฉินหิมะลงแล้วค่อยๆเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็บอกข้ามาสิ ว่าพวกเขาตายได้อย่างไร”

“บอกข้ามา ว่าใครทำลายวรยุทธ์ของข้า”

“ท่านพ่อของข้าถูกใครตัดหัว”

“ท่านอาจารย์ของข้าตายด้วยน้ำมือใคร”

“ข้าไม่มีความทรงจำเหล่านั้นหลงเหลืออยู่ในหัวเลย ข้าไม่รู้”

“ดังนั้น ข้าก็เลยอยากให้เจ้าได้รื้อฟื้นความทรงจำ เจ้าต้องฟื้นความทรงจำขึ้นมาและสารภาพบาปกับสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปด้วย”

“เต้ง เต้ง เต้ง…”

เสียงฉินหิมะที่ดังขึ้นกลายเป็นอาวุธใบมีดน้ำแข็งที่แหลมคม และไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด แม้แต่หินก้อนที่หนักเป็นร้อยกิโลก็ยัง

ถูกลำแสงเสียงฉินหิมะนั่นตัดจนแตกเป็นสองซีก

ลำแสงเสียงฉินหิมะนั้นออกมาเป็นเหมือนใยแมงมุมพันกันเป็นชั้นๆ

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยวรยุทธการต่อสู้ระดับสูงของเหวินเส่าอี๋ นางจึงได้เพียงหลบหลีกลำแสงเสียงฉินหิมะเหล่านั้น

"เจ้าไม่ได้มีวรยุทธ์ดูดกลืนพลังเหรอ? ถ้าไม่ใช้มันในตอนนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว

“เต้ง…”

ลำแสงเสียงฉินหิมะผ่านไปอีกสาย

ลำแสงเสียงฉินหิมะโดนเข้าที่หน้าอกของกู้ชูหน่วนทำให้มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

“เสี่ยวหูเตี๋ย พวกเราจะต้องเดินไปถึงจุดนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“อย่ามาเรียกข้าว่าเสี่ยวหูเตี๋ย เจ้าไม่สมควร”

“ตูม…”

การต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงอย่างมาก