กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1143

หวงเจิงเกาศีรษะของเขา “ก็ถือว่าใช่ ครอบครัวข้ายากจน มาที่นี่เพื่อหาสมบัติ ดูว่าจะหาเงินได้หรือไม่ หรือไม่ก็ได้รับตำราลึกลับของศิลปะการต่อสู้”

“ไปเสียเถอะ ดินแดนแห่งเผ่าปีศาจไม่ใช่สถานที่ที่พวกเจ้าควรมา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เผ่าปีศาจจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเผ่าหยก หากใครกล้าทำร้ายเผ่าปีศาจ ถือว่าเป็นศัตรูกับเผ่าหยกของข้า”

ราวกับระเบิดลงมาท่ามกลางฝูงชน

“เผ่าหยก......นั่นมันเผ่าโบราณที่สืบทอดมานับพันปีไม่ใช่หรือ? ได้ยินมาว่าเผ่าหยกมีความสัมพันธ์ที่ดีกับรัฐเยี่ย ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา”

“เหมือนว่ามันไม่ง่ายเลยที่เผ่าหยกจะเข้ามาในโลกใบนี้ แต่ทันทีที่เข้ามา พวกเขาก็ทำให้สะเทือนขวัญไปทั้งโลก เผ่าเพลิงฟ้าที่ว่าเป็นเผ่าโบราณอันแข็งแกร่ง ก็ถูกเผ่าหยกจัดการจนสิ้นซาก ซากศพเรียงรายกันเป็นพันลี้”

“เช่นนั้นหากเผ่าหยกต่อสู้กับรัฐฉู่ ใครจะเป็นฝ่ายชนะ?”

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้......”

“เวลานี้พวกเราควรทำเช่นไร จะถอนตัวดีหรือไม่?”

ในตอนที่ทุกคนอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก กู้ชูหน่วนก็เดินจากไปตั้งนานแล้ว

เฉินลี่กล่าวออกมา “จะยืนงงอะไรกัน รีบตามไปเร็ว”

“จะไล่ตามเจ้าก็ไล่ตามไปคนเดียว เจ้าไม่ได้ยินหรือไงว่า หากผู้ใดกล้าเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจ เท่ากับว่าผู้นั้นเป็นศัตรูกับเผ่าหยก”

“นางพูดอะไร พวกเจ้าก็เชื่ออย่างนั้นหรือ? ไม่แน่ว่าอาจจะแสร้งทำเป็นเก่งและข่มขู่พวกเราอยู่ก็ได้?”

“จับพวกเขาไว้ให้ได้ พวกเราจะได้รางวัลเพิ่มขึ้น แต่หากทำให้พวกเขาลำบากใจแล้วเป็นศัตรูกับเผ่าหยก ชีวิตดวงน้อย ๆ ของพวกเราก็ยากจะปกป้อง ช่างมันเถอะ ยังไงชีวิตก็สำคัญกว่า ”

“เจ้า......พวกเจ้า......เจ้าพวกคนไร้ค่า”

นักฆ่าโลหิตคิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะสามารถหนีออกจากวงล้อมของคนเหล่านั้นได้ง่ายถึงเพียงนี้

และยิ่งคิดไม่ถึงว่า ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีใครไล่ตามพวกเขามา

“แผลเก่ากลายเป็นแผลใหม่ เจ้าเสียเลือดไปมาก ช่วงนี้จำเป็นต้องพักรักษาตัว ห้ามใช้วรยุทธ์โดยไม่จำเป็นโดยเด็ดขาด”

จนกระทั่งกู้ชูหน่วนพันแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อย นักฆ่าโลหิตถึงได้สติกลับคืนมา

“คุณหนูสาม รัฐฉู่......พวกเขาไม่ตามมาอย่างนั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนยิ้มและกล่าวออกมา “นักฆ่าโลหิต ข้าไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเจ้ากลายเป็นคนขี้ขลาดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คุณหนูสามพูดอะไร หลายปีที่ผ่านมาเผ่าปีศาจถูกไล่ลาอย่างไร้หนทาง ไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน แน่นอนว่าเป็นเพราะ......”

“รัฐฉู่ไล่ฆ่าเผ่าปีศาจ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการล้างแค้นที่เยี่ยเฟิงถูกเผ่าปีศาจทำร้ายในตอนนั้น เผ่าปีศาจของพวกเจ้าติดหนี้เยี่ยเฟิงมากเกินไป และนี่คือเหตุผลของเรื่องทั้งหมด”

“จริงอยู่ว่าคนพวกนั้นของเผ่าปีศาจสมควรตาย แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่ลงมืออย่างเหี้ยมโหด เมื่อเทียบกับตอนนี้ สิ่งที่รัฐฉู่ลงมือกับเผ่าปีศาจถึงจะเรียกว่าเหี้ยมโหดอย่างแท้จริง ไร้มนุษยธรรมสิ้นดี”

“เลิกพูดถึงเรื่องพวกนี้ได้แล้ว อาม่อไม่กลับเผ่าปีศาจอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ได้กลับ คุณหนูสาม เจ้ารู้หรือไม่ว่านายท่านของพวกเราอยู่ที่ไหน? ตั้งแต่สี่ปีก่อนหน้านี้ หลังจากนายท่านของพวกข้าเดินทางไปยังเผ่าหยก ข้าก็ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเขาอีกเลย ข้าได้ยินคนของเผ่าหยกพูดว่า เพื่อช่วยเหลือเจ้า นายท่านยอมสละวรยุทธ์ของตนเอง รูปร่างหน้าตาดูไม่ได้ นี่เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ? สองสามปีที่ผ่านมานี้ นายท่านได้อยู่กับเจ้าหรือไม่?”

“เคยอยู่ร่วมกันในระยะเวลาหนึ่ง แต่เขาจากไปก่อนที่จะกลับมายังดินแดนเยี่ยอวี่ เจ้าแน่ใจหรือว่าเขาไม่ได้กลับมายังเผ่าปีศาจ?”

“ไม่ได้กลับมา คุณหนูสาม สีหน้าของเจ้าดูไม่สู้ดีนัก หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนายท่าน?”

เนื่องจากนักฆ่าโลหิตรู้สึกกระวนกระวาย บาดแผลของเขาจึงฉีกขาด และเลือดของเขาก็ไหลออกมา

“ถูกไฟคลอก ทำให้ใบหน้าเสียโฉม”