กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1142

ทุกคนพุ่งไปทางนั้นทันที

กู้ชูหน่วนเองก็ตามไปโดยธรรมชาติ

เท่าที่ตาเห็น ผู้คนมากมายกำลังปิดล้อมชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดผู้นั้นอยู่

ร่างกายของชายผู้นั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องการหนีอย่างสุดชีวิต แต่คนเหล่านั้นก็ขวางทางหนีของเขาเอาไว้ และไม่สนใจว่าการกระทำของพวกเขาจะเป็นการรังแกอีกฝ่ายหรือไม่

กู้ชูหน่วนรับรู้อย่างรวดเร็ว คนที่ถูกผู้คนไล่ล่าผู้นั้นก็คือนักฆ่าโลหิต

รูม่านตาของนางหดตัวลง เขย่งปลายเท้า และพุ่งตัวออกไป

นางยื่นมือออกมาคว้าร่างของนักฆ่าโลหิตเอาไว้ และช่วยเขาจากการถูกไล่ล่าของคนกลุ่มนั้น

จากนั้นก็ป้อนยารักษาให้กับเขา

“ทนไหวไหม?”

“แม่......แม่นางกู้......ที่แท้ก็เป็นเจ้า คุณหนูสาม นายท่านของข้าอยู่ที่ไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่านายท่านของข้าอยู่ที่ไหน?”

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงกล้าให้ความช่วยเหลือกากเดนของเผ่าปีศาจ เจ้าต้องการสู้กับพวกเราและเป็นศัตรูกับรัฐฉู่งั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น ไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับคนเหล่านั้นเลย

หากเผ่าปีศาจยังเป็นเผ่าปีศาจเหมือนก่อนหน้านี้ พวกเขาจะกล้าโอหังเข้ามาในเผ่าปีศาจเฉกเช่นทุกวันนี้งั้นหรือ เห็นเผ่าปีศาจเป็นสถานที่เก็บสมบัติ และกล้าทำร้ายคนของเผ่าปีศาจที่ปรากฏตัวเช่นนี้หรือไม่?

พวกเขาก็แค่คนหน้าไม่อายที่ยกย่องผู้สูงส่งและดูถูกผู้ต่ำต้อย

“พวกเจ้า......เก่งมากนักหรือไง? รัฐฉู่......น่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?”

ชายหนุ่มที่ถือภาพวาดและเดินไปหากู้ชูหน่วนเมื่อครู่ เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “คำสั่งของรัฐฉู่ ใครก็ตามที่ช่วยเหลือกากเดนของเผ่าปีศาจถือเป็นศัตรูกับรัฐฉู่ แม่นาง เจ้าคิดให้ดี หากเจ้าช่วยเขาในวันนี้ รัฐฉู่ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเป็นแน่”

นักฆ่าโลหิตกล่าวออกมาด้วยความเจ็บปวด “คุณหนูสาม เจ้าไม่ต้องสนใจข้า มีคนของเผ่าปีศาจมากมายกำลังซุ่มโจมตียอดฝีมือของรัฐฉู่อยู่ แม้เวลานี้พวกเขาไม่อยู่ แต่อีกไม่นานพวกเขาก็จะกลับมา หากถูกพวกเขาค้นพบเข้า เกรงว่า......แคก แคก......”

“พอได้แล้ว เจ้าสนใจแต่ตัวเองก็พอ หากข้าไม่เห็นเจ้าก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ข้าเห็นเจ้าแล้ว ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าตายไปโดยไม่ช่วยอะไรไม่ได้”

“คุณหนูสาม......”

นักฆ่าโลหิตสำลักออกมา

ช่วงเวลาที่ผ่านมา เผ่าปีศาจต้องเจอกับอะไรมาบ้าง มีแค่เขาเท่านั้นที่เข้าใจดีที่สุด

ไม่ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับมนุษย์มากแค่ไหน แต่ตอนนี้แค่ไม่หักหลังก็ดีมากแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องการยื่นมือมาช่วยเหลือ

ตอนนี้หากเผ่าปีศาจบอกว่ามนุษย์โวยวายและทำร้ายพวกเขา มันก็ไม่ได้เกินกว่าความจริงเลยแม้แต่น้อย

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ช่วยเหลือเผ่าปีศาจอย่างพวกเขา

“นางจะต้องเป็นกากเดนของเผ่าปีศาจเป็นแน่ ทุกคนร่วมมือกัน สังหารนาง และไปขึ้นรางวัลกับรัฐฉู่”

“ฆ่านาง ฆ่านาง ฆ่านาง”

พลุสัญญาณถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า

เมื่อพลุสัญญาณดังกล่าว นักฆ่าโลหิตก็ไม่อาจสงบใจลงได้

“คุณหนูสาม นั่นมันพลุสัญญาณสีแดงของรัฐฉู่”

“อยากก็ปล่อยให้เขายิงไป”

“พลุสัญญาณสีแดงหมายถึงการสังหารโดยมีค่าหัว พวกเขาได้รับคำสั่งให้ฆ่า คุณหนูสาม เจ้ารีบหนีไป ข้าจะขวางพวกเขาไว้เอง”

“ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าใครจะฆ่าใครกันแน่”

ในที่มืด