กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1141

ร่างกายของอาชายสั่นเทา

เยี่ยเฟิงกล่าวออกมาว่า “นายท่าน เขาหมดสติไปแล้ว”

“โยนออกไป จวนหานอ๋องไม่ต้องการเลี้ยงคนไร้ประโยชน์เช่นนี้”

“ขอรับ”

“ปัง......”

เยี่ยเฟิงโยนอีกฝ่ายออกไปโดยตรง

ในจวนยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ ทั้งหมดล้วนเป็นของคนรับใช้ที่ถูกโบยเมื่อครู่ ซึ่งดูน่าตกใจเป็นอย่างมาก

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาว่า “ยังจะยืนงงอะไรกันอยู่ เหตุใดจึงไม่ยอมไปทำงานกัน อยากเป็นแบบชายคนเมื่อครู่หรืออย่างไร?”

“ขอรับ เจ้าคะ......”

เหล่าคนรับใช้กล่าวออกมาพร้อมกับสลายตัว แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ไม่มีใครกล้าขี้เกียจหรือไม่ให้เกียรติกู้ชูหน่วนแม้แต่คนเดียว

ชิวเอ๋อร์เต็มไปด้วยความชื่นชม “มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่สามารถควบคุมทาสผู้ขี้เกียจเหล่านี้ได้ คุณหนู ท่านอาจจะยังไม่รู้ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าข้าจะพูดอย่างไร พวกเขาก็ไม่สนใจข้า ทำให้ข้าโกรธแทบตาย”

“ทุกคนไปกันหมดแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่ไป”

“ที่นี่คือบ้านของชิวเอ๋อร์ ชิวเอ๋อร์ไปจากที่นี่ แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน”

“เช่นนั้นจักรพรรดิตัวน้อยกับรัฐฉู่ไม่ได้สร้างปัญหาให้เจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“จักรพรรดิก็พอมีบ้าง แต่รัฐฉู่ไม่ได้มาสร้างปัญหาให้ข้าแม้แต่น้อย อีกทั้งยังให้ความช่วยเหลือข้าอยู่หลายครั้ง หากไม่ใช่เพราะพวกเขา เกรงว่าข้าคงถูกจักรพรรดิสังหารไปตั้งนานแล้ว”

“รัฐฉู่ช่วยเจ้า?”

“ใช่แล้ว รัฐฉู่มุ่งเป้าไปที่อดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านอ๋อง ตามเหตุผลแล้ว พวกเขาก็น่าจะหมายหัวข้าไว้ด้วย แต่พวกเขาไม่เพียงไม่ทำให้ข้าลำบากใจเท่านั้น แต่ยังแอบให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด”

กู้ชูหน่วนมองมาที่เยี่ยเฟิง

เยี่ยเฟิงส่ายหน้า บ่งบอกว่าเขาไม่รู้

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนเปิดประตูออก เดินเข้าไปในห้องนอนของเยี่ยจิ่งหาน

มีถังน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่ในห้องนอน

ภาพความทรงจำมากมายผุดขึ้นมาในหัวของกู้ชูหน่วน

ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ พิษเหมันต์และพิษใบไม้โลหิตของเยี่ยจิ่งหานยังไม่ได้รับการรักษา

นางจงใจแกล้งเข้า ให้ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยนำสัตว์มีพิษจำนวนหนึ่งใส่ไว้ในถังเพื่อให้เยี่ยจิ่งหานลงไปอาบ

เยี่ยจิ่งหานผู้น่าสงสารถูกกัดไม่รู้กี่แผล

แม้แต่น้องชายของเขาก็ถูกกัดเช่นกัน

“คุณหนู สิ่งของที่อยู่ในจวนอ๋องยังคงเหมือนกับตอนที่พวกท่านจากไปไม่เปลี่ยนแปลง ห้องของท่านและท่านอ๋อง ชิวเอ๋อร์เข้ามาทำความสะอาดด้วยตัวเองทุกคนเพื่อรอให้ท่านอ๋องและคุณหนูกลับมา”

“คุณหนู ตอนที่ท่านอ๋องจากไปตอนนั้น เขาบอกว่าจะออกไปตามหาท่าน ท่านกลับมาแล้ว เหตุใดท่านอ๋องจึงยังไม่กลับมา หรือว่า......หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเขา”

“ข้าเหนื่อยแล้ว ต้องการพักผ่อน พวกเจ้าออกไปก่อน”

“คือ......เจ้าคะ......”

ประตูถูกปิดลง ในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงกู้ชูหน่วนอยู่คนเดียวเท่านั้น