กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1140

จนกระทั่งเหล่าคนรับใช้เก่าปรากฏตัวออกมา พวกเขาถึงจะคุกเข่าลงเพื่อเคารพกู้ชูหน่วน

“ก่อนหน้านี้ข้ากับท่านอ๋องไม่อยู่ ทุกคนคงลำบากมาก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะอยู่ที่จวนหานอ๋อง และจะทำให้จวนหานอ๋องกลับมารุ่งโรจน์เหมือนเดิม หวังว่าทุกคนจะตั้งใจและทุ่มเทกำลังของตน ช่วยข้าปกป้องจวนหานอ๋อง หากข้ายังเห็นใครเกียจคร้านเช่นนี้อีก ข้าจะลงโทษอย่างไม่ปรานี”

คนรับใช้เก่ารู้จักนิสัยของกู้ชูหน่วนดี และรู้ว่านางเป็นคนที่มีอำนาจในจวนหานอ๋องมากเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้านาง แม้แต่ท่านอ๋องผู้สูงส่งยังเกรงกลัว แน่นอนว่าต้องยอมจำนนเป็นธรรมชาติ

แต่คนรับใช้ที่เข้ามาใหม่ไม่รู้สึกเช่นนั้น พวกเขายังคงไม่ขยับเขยื้อน

บางคนถึงขั้นพูดออกมาว่า “จวนหานอ๋องในเวลานี้ไม่ใช่จวนหานอ๋องในอดีต ต่อให้ปกป้องเอาไว้ได้แล้วอย่างไร จักรพรรดิจะเลิกดูถูกท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ”

“ไม่มีทาง ผ่านไปสี่ปีแล้ว คิดว่าจวนอ๋องยังเป็นจวนอ๋องเหมือนเมื่อก่อนหรือไง? ถึงตอนนี้ข้ายังไม่เคยเห็นขุนนางในพระราชวังคนไหนกล้าเข้ามาในจวนหานอ๋องของพวกเราสักคน”

แสงอันเยือกเย็นปรากฏออกมาจากดวงตาของกู้ชูหน่วน

“พวกเจ้าสองคนมาใหม่อย่างนั้นหรือ ในเมื่อพูดออกมาแล้วก็พูดออกมาให้ดัง ๆ กระซิบกันแบบนั้น คุยกับยุงอย่างนั้นหรือ?”

คนรับใช้สองคนหุบปากทันที ไม่กล้าส่งเสียงออกมา แต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นกู้ชูหน่วนอยู่ในสายตา

ชิวเอ๋อร์โกรธมาก

ปกติคนพวกนี้ไม่เห็นนางอยู่ในสายตาก็ยังไม่เป็นไร แต่วันนี้คุณหนูกลับมาแล้ว แต่พวกเขายังกล้ามีท่าทางแบบนี้อยู่อีกงั้นเหรอ

ดวงตาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“พูดออกมา” น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความบีบคั้น แรงกดดันแห่งกษัตริย์แผ่กระจายออกมา ทำให้เหล่าคนรับใช้ทนไม่ไหวคนต้องหมอบลงพื้น

หัวใจของเหล่าคนรับใช้สั่นเทาด้วยความหนาวเย็น

พระชายาเป็นเพียงสตรีผู้อ่อนแอไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้

คนรับใช้ทั้งสองหวาดกลัวเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่อยากสูญเสียท่าทีของตนเอง จึงพึมพำออกมา

“ข้าพูดอะไรผิดอย่างนั้นหรือ? เหล่าทหารคนสนิทของท่านอ๋องตาย บาดเจ็บ และสูญหาย จักรพรรดิปรารถนาเอาชีวิตของท่านอ๋อง เป็นการดีที่ท่านอ๋องไม่ปรากฏตัวออกมา หากปรากฏตัวออกมา จักรพรรดิต้องเอาชีวิตของเขาเป็นแน่”

“โอหัง จักรพรรดิไม่ได้มีความคับแค้นใจต่อท่านอ๋องตลอดไป เหตุใดเจ้าถึงอยากให้ท่านอ๋องตาย? ดูถูกข้าอย่างเปิดเผยยังไม่เท่าไหร่ แต่เจ้ากล้าใส่ความจักรพรรดิ ข้าขอถามเจ้า จักรพรรดิตรัสออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าพระองค์ต้องการชีวิตของท่านอ๋อง”

คนรับใช้ตกใจจนตัวสั่น

แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริงที่เถียงไม่ได้

ขอแค่มีตาก็สามารถรับรู้และสัมผัสถึงมันได้

แต่จักรพรรดิก็ไม่เคยเอ่ยปากออกมาว่าเขาต้องการเอาชีวิตของท่านอ๋อง

เขายอมรับ ว่าเขาใส่ร้ายองค์จักรพรรดิ

เพราะหากเขาไม่ยอมรับ เขาก็จะถูกพระชายาใส่ความมากกว่านี้ใช่ไหม?

“ข้า......ข้า......”

“ทั่วทั้งใต้หล้า มีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าจักรพรรดิและท่านอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาเพียงใด เจ้าบอกว่าจักรพรรดิต้องการเอาชีวิตของท่านอ๋อง เจ้าคิดจะทำลายความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างจักรพรรดิกับท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ?”

“ข้า......”

“แต่ก็เป็นไปได้ว่าจักรพรรดิอาจจะต้องการชีวิตของท่านอ๋อง ข้าจะเข้าไปในพระราชวังเพื่อถามองค์จักรพรรดิ ว่าเขาคิดทำร้ายท่านอ๋องจริงหรือไม่”

เสียงคุกเข่าดังขึ้น คนรับใช้คุกเข่าลงพร้อมกับโขกศีรษะของตนเองลงพื้น

“พระชายาได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าน้อยผิดไปแล้ว หลังจากนี้ข้าน้อยจะไม่ทำเช่นนี้อีก”

พวกเขากระสับกระส่ายในทันใด ไม่กล้าดูถูกพระชายาเลยแม้แต่น้อย

หากพระชายาเข้าไปถามจักรพรรดิในพระราชวัง จักรพรรดิจะยอมรับได้อย่างไร มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ต้องถูกประหารไปถึงเก้าชั่วโคตร

จุ จุ จุ......