กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1139

เป็นเยี่ยจิ่งหานจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

ต่อให้เป็นเยี่ยจิ่งหานในช่วงที่รุ่งเรืองที่สุด เขาก็ไม่อาจทำเช่นนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้นเวลานี้เขาไร้ซึ่งวรยุทธ์ ร่างกายเจ็บปวดสาหัส ทำให้เหล่าลูกน้องต้องดูแลเขาอย่างใกล้ชิด

เกรงว่า......

ปัญหาน่าจะเกิดขึ้นในจากภายในของรัฐฉู่

หรืออาจจะเป็นบุคคลลึกลับที่อยู่เบื้องหลังของรัฐฉู่ผู้นั้น

รัฐฉู่ถอนทัพ การประชุมในราชสำนักก็จบลงโดยธรรมชาติ

ด้านนอกของท้องพระโรง เยี่ยเฟิงยืนรอการกลับมาของกู้ชูหน่วนตามปกติ

“นายท่าน......”

“รัฐฉู่ถอนทัพแล้ว”

“รัฐฉู่ถอนทัพ เจ้าไม่ดีใจอย่างนั้นหรือ?”

“จะไม่ดีใจได้อย่างไร แต่รู้สึกว่ามันแปลกไปเล็กน้อย”

“ข้าจะพาเจ้ากลับตำหนัก”

“ไม่จำเป็น ข้าอยากกลับไปที่จวนหานอ๋อง”

ดวงตาของเยี่ยเฟิงมีแสงปรากฏออกมา ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่คุ้มครองนางเงียบ ๆ อยู่ข้างกาย

“สายลับที่ส่งออกไปสืบเรื่องราวของเยี่ยจิ่งหาน ยังไม่ได้ข่าวอะไรกลับมาเลยงั้นหรือ?”

“ยังไม่ได้อะไรกลับมาเลย”

ดวงตาของกู้ชูหน่วนมืดลง นางยังคงเดินต่อไปอย่างโดดเดี่ยว

“ทุกคนต่างบอกว่า หากเบื้องบนปฏิบัติตัวไม่ดี ด้านล่างก็จะปฏิบัติตาม เจ้าเชื่อมันหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนหันกลับมา “เจ้าอยากจะพูดอะไร?”

“ไม่มีอะไร ข้าเพียงรู้สึกว่า บางครั้งสิ่งที่มองเห็นนั้นอาจจะไม่ใช่ความจริงหรือสิ่งที่ถูกต้อง”

“ลั่วอิ่ง เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแอบแฝงอยู่ในคำพูดของเจ้า?”

เยี่ยเฟิงยิ้มออกมา ท้องฟ้ามืดลงด้วยความประหลาดใจ

กู้ชูหน่วนเองก็ถูกทำให้งุนงงด้วยรอยยิ้มของเขา

“เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดขอเพียงชีวิตนี้ได้อยู่ข้างกายเจ้า ปกป้องเจ้าตลอดไป”

ประตูทางเข้าจวนหานอ๋อง

กู้ชูหน่วนมองไปรอบ ๆ ด้วยอารมณ์และความรู้สึก

ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งหลั่งไหลเข้ามา นางก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงเยี่ยจิ่งหาน

จวนหานอ๋องยังคงเหมือนเดิมทุกประการ สิ่งที่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้มีเพียงอย่างเดียว เมื่อก่อนที่นี่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สนุกสนาน แต่เวลานี้เต็มไปด้วยความเยือกเย็น รกร้างไม่มีใครสนใจ

แม้แต่ยามที่เฝ้าประตูยังหลับ

“เอี๊ยด......”

ประตูจวนขนาดใหญ่เปิดออก ชิวเอ๋อร์ออกมาพร้อมกับตะกร้าในมือ ทันใดที่ได้เห็นกู้ชูหน่วน ดวงตาทั้งสองข้างของนางก็เบิกกว้างทันที

“คุณ......คุณหนู......คุณหนูใช่ไหม? ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือเปล่า”