กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1145

“ข้าบอกว่า ข้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าตลอดไป”

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เย็นตัวลง

จอมมารรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน

ในสายตาและหูของเขา มีเพียงคำพูดประโยคนั้นของกู้ชูหน่วน ข้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าตลอดไป

ตลอดไป......

เขาแทบจะไม่กล้าจินตนาการ หากมีนางอยู่ด้วยทั้งชีวิต เช่นนั้นช่วงชีวิตที่เหลือของเขาจะมีความสุขมากเพียงใด

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกมา โบกไปโบกมาอยู่ด้านหน้าของเขา

จากนั้นยิ้มออกมาอย่างขี้เล่น “เป็นอะไรไปงั้นเหรอ เสียใจ? ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้ว หากดอกพุดซ้อนเบ่งบานทั่วทั้งภูเขา เจ้าก็ห้ามเสียใจเป็นอันขาด”

จอมมารยิ้มออกมาด้วยริมฝีปากอันซีดเซียวของเขา หันหลังและจากไป กล่าวออกมาอย่างขมขื่น “การล้อเล่นแบบนี้ มันไม่ตลกเลย”

กู้ชูหน่วนรั้งจอมมารเอาไว้ ยกเท้าขึ้นสูงและจูบเขา

ร่างกายของจอมมารสั่นอย่างรุนแรง ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่กู้ชูหน่วนทำลงไป ในเวลานี้ สมองของเขาเบลอ ความรู้สึกของเขากำลังหมุนไป

สิ่งที่ดังขึ้นมาในหูของเขาคือคำพูดอันหอมหวานของกู้ชูหน่วน

ริมฝีปากนุ่มและหวาน เติมเต็มความปรารถนาที่ผ่านมาทั้งหมดของเขา

เขาต้องการที่จะหลบหลีกจากมัน แต่ก็กลัวว่าความงดงามที่อยู่ข้างกายของเขาจะหวาดกลัว

ตอนนี้เขาอยากให้เวลาหยุดเดิน แต่นี่เพิ่งจะเป็นเพียงการเริ่มต้นของกู้ชูหน่วนเท่านั้น ทำให้มันเป็นแค่ความสุขเล็ก ๆ เท่านั้น

กู้ชูหน่วนกำลังยิ้มอย่างเย้ายวนใจต่อหน้าเขา

“นี่ เจ้าถูกข้าหมายหัวเอาไว้แล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าเป็นได้แค่ผู้ชายของข้า กู้ชูหน่วน เพียงคนเดียวเท่านั้น”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร?”

“แน่นอนว่ารู้ ซือม่อเฟย ข้าจะบอกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ข้าไม่ได้สงสารเจ้า และไม่ได้เห็นใจเจ้าถึงได้มาอยู่กับเจ้า เจ้าจะปฏิเสธก็ได้ แต่หลังจากที่เจ้าปฏิเสธ เจ้าจะเสียโอกาสที่จะได้อยู่กับข้าไปชั่วชีวิต”

จอมมารทั้งโกรธและหัวเราะออกมาในเวลาเดียวกัน ในสายตาของเขา นอกจากกู้ชูหน่วนแล้ว จะมีใครอื่นอีกได้อย่างไร

ทุกการกระทำของนางทำให้เขาเร้าใจ ทุกอย่างล้วนเป็นความน่ารักและสดใส

เขาสัมผัสใบหน้าของตนเองด้วยความโศกเศร้า จากนั้นกล่าวออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้ง “แล้วเรื่องของเยี่ยจิ่งหาน เจ้าจะทำเช่นไรกับเขา?”

กู้ชูหน่วนรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงมันออกมา นางเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ชัดเจนกว่าเดิม “เรื่องของเขา ข้าจะอธิบายให้เขาฟังเอง แต่เจ้า จอมมารแห่งเผ่าปีศาจผู้สง่างาม จะยอมรับสาวใช้อย่างข้าหรือไม่?”

“ก็แค่ประมุขของเผ่าปีศาจเท่านั้น ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ยิ่งไปกว่านั้น เผ่าปีศาจก็ล่มสลายไปแล้วด้วย”

กู้ชูหน่วนจับมือของเขา จากนั้นเกี่ยวก้อยและพูดอย่างครอบงำ “ดังนั้น หลังจากนี้เจ้าจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ตาย เจ้าเป็นได้เพียงแค่ผู้ชายของข้ากู้ชูหน่วน เพียงผู้เดียวเท่านั้น”

จอมมารกอดนางไว้ในอ้อมแขน ก้มหน้ามองใบหน้าอันงดงามของนาง ดูดกลิ่นหอมจากผมของนางอย่างตะกละตะกลาม

ตั้งแต่รู้จักกับจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยรู้สึกว่ากู้ชูหน่วนเป็นของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว มีเพียงตอนนี้เท่านั้นที่เขารู้สึกว่านางเป็นของเขาอย่างแท้จริง

“เจ้ายั่วเย้าข้า จูบข้า หากไม่กล้ารับผิดชอบ ต่อให้เป็นสุดขอบฟ้าหรือขุมนรก ข้าก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเป็นแน่ เจ้าหลอกข้า คนที่ทำร้ายข้าล้วนแต่จบไม่สวยกันทั้งนั้น รวมถึงเจ้าเองก็เช่นกัน”

“รู้แล้ว รู้แล้ว ข้ารู้แล้ว เจ้าสุนัขน้อยขี้อ้อนผู้ดุร้ายของข้า”

จอมมารเข้าไปกอดนาง ริมฝีปากกระทบกันอย่างบ้าคลั่ง

ดูดลมหายใจเข้าทางปากอย่างร้อนแรง

อยากจะกลืนกินนางเข้าไปไว้ในใจของเขา

ในที่สุดนักฆ่าโลหิตก็ตามมาถึง

เขาเงยหน้าขึ้นไปเห็นฉากที่ทั้งสองคนกำลังโอบกอดกัน

เขาตกใจจนลูกตาของเขาแทบจะหล่นลงบนพื้น

นี่ นี่ นี่มัน......

ในที่สุดการรอคอยของนายท่านก็ประสบความสำเร็จ ท้ายที่สุดเขาก็ได้อยู่กับคุณหนูสามกู้?

แล้วเยี่ยจิ่งหานไปอยู่ที่ไหน?

“ไม่มีใครสามารถเข้ามาในค่ายกลของภูเขาลูกนี้ได้ทั้งนั้น”

“นักฆ่าโลหิตไม่ใช่คนหรือไง?”

“เข้ากล้างั้นหรือ”

ความโกรธของจอมมารพุ่งถึงขีดสุด

หากมีใครกล้าเข้ามารบกวนพวกเขา เขาจะสังหารอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล

กู้ชูหน่วนยิ้มออกมา เด็ดดอกพุดซ้อนที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาดมดอกหนึ่ง

“ภูเขาลูกนี้เต็มไปด้วยไม้ เจ้าเป็นคนปลูกมันทั้งหมดเลยอย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอน ทั้งหมดเป็นฝีมือของข้าเพียงคนเดียว ตั้งแต่พรวนดิน หว่านเมล็ด รดน้ำ และกำจัดแมลง”

“ใช้เวลาปลูกนานแค่ไหน?”

“จำไม่ได้แล้ว”

“เหนื่อยไหม?”

“จะเหนื่อยได้อย่างไร ขอแค่หน่วนเอ๋อร์ชอบ อย่าว่าแต่ภูเขาลูกเดียวเลย ต่อให้เป็นแผ่นดินทั่วทั้งใต้หล้า ข้าก็เต็มใจที่จะปลูกดอกพุดซ้อนให้กับเจ้า”

กู้ชูหน่วนมองเขาอย่างงอแงและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่พี่หญิงแล้วหรือ เหตุใดถึงได้เปลี่ยนเป็นหน่วนเอ๋อร์”

“เรียกพี่หญิงมันหมายความว่าข้าเป็นได้เพียงน้องชายของเจ้า”

จอมมารอดไม่ได้ที่จะลูบไล้แก้มอันอ่อนโยนของนาง

แม้แต่พระเจ้าก็รู้ว่าท่าทางงอแงเมื่อครู่ของนางมันมีเสน่ห์มากเพียงใด

เขาแทบจะใช้กำลังทั้งหมดเพื่อระงับความปรารถนาในใจของเขา

“หน่วนเอ๋อร์ พวกเราแต่งงานกันจนถึงตอนนี้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เคยนอนห้องเดียวกันมาก่อน เจ้า......”