กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1146

“ดอกไม้นี่ช่างเหมาะกับเจ้ายิ่งนัก เจ้าสุนัขน้อยขี้อ้อนของข้าศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์ที่สุด และไม่อาจละเลยได้”

ประโยคนี้ทำให้หัวใจของจอมมารไม่อาจสงบลงได้

เขาลิ้มรสคำพูดของกู้ชูหน่วนอย่างระมัดระวัง

ความเหงาส่องผ่านดวงตาของเขาและเขาเฝ้าดูกู้ชูหน่วนปักดอกไม้ไว้ข้างหลังหูของเขาอย่างเงียบ ๆ

“งดงามมาก”

เขาจับมือของนาง นั่งลงบนทุ่งดอกไม้ มองดูพระอาทิตย์ตกไปด้วยกัน

“อาม่อ เจ้าว่า พระอาทิตย์ที่นี่งดงามหรือไม่?”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่ากำลังดูอยู่กับใคร”

“เผ่าปีศาจถูกทำลายไปแล้ว เจ้าจะฟื้นฟูเผ่าปีศาจ และต่อต้านกับรัฐฉู่หรือไม่?”

“ข้าซือม่อเฟยยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าข้าไม่ได้อยากเป็นประมุขแห่งเผ่าปีศาจ แต่ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้ผู้อื่นเข่นฆ่าและทำร้ายคนของเผ่าปีศาจของข้าเช่นนี้ไม่ได้”

“หากรัฐฉู่เลิกรังควานเผ่าปีศาจ และไม่สังหารคนของเผ่าปีศาจ เจ้าจะจบเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้หรือไม่”

ไม่ว่าจอมมารจะโง่เขลาเพียงได้ แต่จากคำพูดของกู้ชูหน่วน เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่า นางต้องการให้เขาคืนดีกับรัฐฉู่

คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างจักรพรรดิฉู่และจักรพรรดินีฉู่รวมถึงเยี่ยเฟิง

จอมมารไม่ส่งเสียงแต่อย่างใด

“การแก้แค้นเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ แม้คนที่จะสังหารเยี่ยเฟิงไม่ใช่เจ้า แต่ในฐานะที่เจ้าเป็นประมุขของเผ่าปีศาจ เจ้าไม่อาจละทิ้งต่อสิ่งเหล่านี้ไปได้ ต่อให้เจ้าไปอยากเข้าไปยุ่ง มันก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

จอมมารก้มหน้าลงด้วยท่าทางโกรธเคือง

จากนั้นกล่าวเตือนออกมา “หน่วนเอ๋อร์ ข้าเป็นสามีของเจ้า”

“ข้าเบื่อกับชีวิตที่ต้องวกวนอยู่กับการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด รอให้เยี่ยจิ่งหานกลับมา พวกเราสามคนจะอยู่อย่างสันโดษ และจะไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับโลกภายนอก เจ้าจะว่าอย่างไร?”

“ทุ่งดอกไม้แห่งนี้งดงามเป็นอย่างมาก พวกเราสามารถเลือกสถานที่แห่งนี้เพื่อสร้างตำหนักของพวกเราได้ เสี่ยวเยี่ยเยี่ยเองก็น่าจะชอบที่นี่เช่นกัน”

กู้ชูหน่วนมองจอมมารด้วยความคาดหวังเป็นอย่างมาก

ต่อให้เขาไม่อาจกล้ำกลืนความโกรธเหล่านี้ได้ แต่เขาก็เป็นผู้ตัดสินใจแทนเผ่าปีศาจ

จอมมารได้กลิ่นหอมอันเกียจคร้านของดอกไม้ เขาเอื้อมมือออกไปกุมมือของกู้ชูหน่วนเอาไว้

“หน่วนเอ๋อร์ เจ้าผิดแล้ว ต่อให้ข้าปล่อยรัฐฉู่ไป รัฐฉู่ก็ไม่มีทางปล่อยเผ่าปีศาจของข้า สิ่งนี้เป็นเรื่องที่ไม่อาจแก้ไขได้”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

“รัฐฉู่ไม่ใช่รัฐฉู่เหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว และสิ่งที่เผ่าปีศาจเคยทำลงไปกับพวกเขา มันก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้”

“อาม่อ......”

“เจ้าฉลาดถึงเพียงนี้ บุคคลลึกลับที่อยู่เบื้องหลังของรัฐฉู่ ข้าคิดว่าเจ้าก็น่าจะรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร”

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนหดตัวลง มองไปที่ใบหน้าซึ่งไร้ความรู้สึกของจอมมารด้วยความตกใจ

แต่ไม่นานนางก็สงบลง

เจ้าสุนัขน้อยขี้อ้อนของนาแค่เลอะเลือน แต่ไม่ได้โง่เขลา

และความเลอะเลือนของเขาก็หมกมุ่นอยู่กับนางเท่านั้น

“บางทีก็อาจจะไม่ใช่เขา อุณหภูมิของหินหนืดนั้นสูงมาก คนที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรอย่างเขาจะเอาชีวิตรอดมาได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น......วรยุทธ์ของเขาก็ไม่ได้สูงเลย”

จอมมารยิ้มออกมา นำผ้าคลุมของเขาสวมเพื่อปิดบังใบหน้า

“ใช่ วรยุทธ์ของเขาไม่ได้สูง แต่ใครเป็นคนสอนวรยุทธ์ให้แก่เขา”

คำพูดที่ดูเฉยเมยของเขาเพียงประโยคเดียว ทำลายความสงบของกู้ชูหน่วน

เยี่ยเฟิงเคยบอกกับเขาว่า

ผู้นำหลายฉีเคยบอกว่าต้องการสอนวรยุทธ์ให้กับเขา และทำลายกระดูกของเขาทีละชิ้น ทำให้เขาเจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็น

และเขายังคิดว่าที่ผู้นำหลายฉีทำไปทั้งหมดก็เพราะหวังดีกับเขา และต้องการสอนวรยุทธ์ให้กับเขาอย่างแท้จริง

หรือพูดอีกอย่างก็คือ......

ผู้นำหลายฉีไม่ได้สอนวรยุทธ์ให้กับเขา

และไม่มีผู้ใดในเผ่าปีศาจเคยสอนวรยุทธ์ให้กับเขา

วรยุทธ์ทุกอย่างของเขา ล้วนเกิดจากการฝึกฝนด้วยตัวเอง