กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1147

“ไม่ทันแล้ว” จอมมารข่มมือและเท้าของนางเอาไว้ ดูดดึงความหอมหวานในปากของนางอย่างตะกละตะกลาม

“อือ......” กู้ชูหน่วนทั้งอายและโกรธ

“อย่าขยับ......”

เสียงของจอมมารแหบแห้ง ร่างกายของเขาตั้งตรงและแข็งทื่อ

ตอนแรกเขาแค่จะขู่ให้นางหวาดกลัวเท่านั้น

แต่ด้วยความงดงามอันเกินต้านทานของนาง ทำให้เขารอไม่ไหวที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับนาง

จอมมารหายใจเร็วขึ้น ลมหายใจของเขาไม่มั่นคง ลูกกระเดือกของเขากลิ้งไปกลิ้งมา

กู้ชูหน่วนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาต้องการอะไร

เพียงแต่......

นางพยายามอย่างหนักเพื่อจะลืมภาพในของเยี่ยจิ่งหานในความทรงจำของนาง

แม้ว่านางจะพยายามยอมรับซือม่อเฟยจากใจจริง แต่......

นางก็ยังติดหนี้และค้างคากับเยี่ยจิ่งหานอยู่ดี

หากไม่พูดคุยหรือเจรจากับเยี่ยจิ่งหานให้ชัดเจน นางก็ไม่อาจทำใจปล่อยให้ตัวเองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับซือม่อเฟยได้

กู้ชูหน่วนดิ้นรนอย่างหนัง “อาม่อ อย่าทำเช่นนี้......”

“หน่วนเอ๋อร์ ข้าขอทำมันได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนเบือนหน้าหนี

นางไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จากการกระทำของนาง มันไม่อธิบายทุกอย่างไว้ชัดเจนมากพอแล้ว

มือของจอมมารคลายออกจากเสื้อผ้าบนร่างกายของกู้ชูหน่วน และปลดปล่อยนางออกจากการควบคุม

พยายามระงับความปรารถนาของตนเอง

“หากเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะไม่แตะต้องเจ้า”

กู้ชูหน่วนรีบจัดเสื้อผ้าอันยุ่งเหยิงของนาง

หัวใจของจอมมารเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และไม่อาจปล่อยวางมันได้เลย

“อาม่อ......ข้า......”

“ดอกไม้นี้ เหมาะกับเจ้ามากกว่า”

จอมมารวางดอกไม้ไว้หลังใบหูของนาง และรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และไร้เดียงสาก็เบ่งบานบนใบหน้าของนาง

กู้ชูหน่วนอยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรอธิบายออกมาเช่นไร

ตรงกันข้าม ดูเหมือนว่าจอมมารรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จูงมือของนาง พานางก้าวเดินไปบนทุ่งดอกไม้ แนะนำนางด้วยความร่าเริงตลอดการเดินทาง ราวกับว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นมันไม่มีอยู่จริง

“ตอนนี้ยังเร็วเกินไป ในวงแหวนอวกาศของข้ามียารักษาโรคอยู่ ข้าจะช่วยเจ้าปลูกถ่ายผิวหนังในรอบแรก”

จอมมารคลำใบหน้าของตนเอง จากนั้นก็เบือนหน้าหนีออกไป

“เปลี่ยนคนได้หรือไม่?”

“ทำไมงั้นหรือ? หรือว่าเจ้ากลัวว่าทักษะทางการแพทย์ของข้าไม่ดีพอ?”

กู้ชูหน่วนยืดร่างกายของเขาให้ตรง และพูดกับเขาทีละคำอย่างชัดเจน

“ในใจของข้า เจ้าคือชายที่หล่อเหลาที่สุด เจ้าอย่ามาทำให้ข้าตกใจ”

“ใบหน้าใบนี้น่าเกลียดจริง ๆ ร่างกายนี้ก็น่าเกลียดเช่นกัน”

“ข้าชอบก็เพียงพอแล้ว ตรงนั้นมีกระท่อมไม้อยู่ พวกเราไปทำการผ่าตัดที่นั่นกัดเถอะ”

จอมมารยังคงไม่เคลื่อนไหว

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมา “อาม่อ เจ้ากำลังโกรธข้าอยู่อย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ข้าก็ไม่มีวันโกรธเจ้า”

“ให้เวลาข้าอีกหน่อย ข้าขอพูดคุยทำความเข้าใจกับเยี่ยจิ่งหานก่อน ไม่ว่าเขาจะเห็นด้วยกับการอยู่ด้วยกันของพวกเราหรือไม่ ข้าก็จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้กับเขา”

“ไม่เป็นไร”

บรรยากาศเงียบสงบจนน่าขนลุก

เป็นเวลานานที่ทั้งสองไม่พูดคุยกัน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จอมมารถึงเอ่ยปากออกมา

“สาวกของเผ่าปีศาจที่เหลือ ข้าจะไปจัดการและปลอบโยนพวกเขาก่อน และหลังจากนี้เป็นต้นไป โลกใบนี้ก็จะไม่มีเผ่าปีศาจอีกต่อไปแล้ว”

“ได้”

“เช่นนั้นข้าคงต้องปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี้เพียงลำพังอีกสองสามวัน”

“ข้าขอตัวไปตามหาเยี่ยจิ่งหานก่อน ตามหาเขา จากนั้นข้าจะพาเขามายังป่าบุปผา”

“ได้”

ทั้งสองคนแยกทางกัน

หัวใจของพวกเขาทั้งสองเต็มไปด้วยคำพูด แต่ก็ไม่อาจพูดออกมาได้ ทำได้เพียงปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินเท่านั้น

ด้านนอกของเผ่าปีศาจ

ฝูกวงตามหาฝูกวงอย่างเหนื่อยหอบ

“นายท่าน ท่านไปอยู่ที่ใดมา ข้าตามหาท่านทุกซอกทุกมุมของเผ่าปีศาจก็ไม่พบท่าน”

“โต๋เต๋ไปเรื่อย” กู้ชูหน่วนตอบกลับไปอย่างไร้ความรู้สึก จากนั้นก็เดินไปที่โรงน้ำชาและดื่มชาอยู่เงียบ ๆ

ฝูกวงถามออกไปอย่างระมัดระวัง

“นายท่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ? พวกเรานำยอดฝีมือของเผ่าหยกทั้งหมดมาเพื่อปกป้องเผ่าปีศาจ แต่คนของรัฐฉู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นศัตรูกับพวกเราเลยแม้แต่น้อย”

“เสี่ยวฝูกวง เจ้าว่าเยี่ยจิ่งหานจะรับได้หรือไม่หากข้าต้องการอยู่ร่วมกับอาม่อ?”

“นี่...กู้ชูหน่วน เจ้าแต่งงานกับเสด็จอาของข้า แต่กลับไปเรื่องเช่นนี้กับชายอื่น รอเสด็จอากลับมา ข้าจะต้องนำไปฟ้องเสด็จอาเป็นแน่ ข้าจะต้องหย่ากับเจ้าเป็นแน่”

ฝูกวงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ไม่รู้ว่าองค์หญิงตังตังปรากฏตัวออกมาจากที่ไหน มือทั้งสองข้างเท้าเอว และสาปแช่งออกมาเสียงดัง

กู้ชูหน่วนนำมือขึ้นมาปิดหน้าของนาง

เหตุใดจึงเป็นองค์หญิงผู้โหดเหี้ยมผู้นี้อีกแล้ว

“ฝูกวง พวกเราไปกันเถอะ”

“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าสวมเขาให้เสด็จอาของข้าแล้วคิดจะหนีงั้นหรือ เช่นนั้นตระกูลแห่งราชวงศ์ของข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“เช่นนั้นเจ้าจะเอาอย่างไร?”

“กลับไปกับข้า ข้าต้องการให้เสด็จอาของข้าลงโทษเจ้า”

“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ตามหาเยี่ยจิ่งหานให้พบก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“เจ้าคิดว่าเสด็จอาของข้าไม่อยู่แล้วเจ้าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ไป เจ้ากลับไปที่จวนหานอ๋องกับข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะกักบริเวณเจ้า”

กู้ชูหน่วนสะบัดมือของนาง คิดที่จะเดินจากไป

แต่นางก็เห็นร่างของชายผู้หนึ่งแวบออกมาจากทางเดิน

ร่างกายของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อในทันใด

เยี่ยจิ่งหาน......

เขาคือเยี่ยจิ่งหาน......

แผลของเขาหายแล้วอย่างนั้นหรือ? เขาเดินได้แล้วอย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนวิ่งออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ฝูกวงวิ่งตามออกไป

เหลือเพียงองค์หญิงตังตังเท่านั้นที่ยังคงสาปแช่งอยู่ตรงที่เดิม

“กู้ชูหน่วน ผู้หญิงสกปรกอย่างเจ้า ต่อให้เจ้าหนีไปยังสุดขอบทะเล ข้าก็ต้องจับเจ้ามาให้ได้ และขังเจ้าไว้ในจวนหานอ๋องไปตลอดชีวิต......”

ตรงทางเดิน

กู้ชูหน่วนมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเยี่ยจิ่งหาน

หากไม่ใช่เพราะลมปราณของเขาที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ นางคงคิดว่าตนเองตาฝาดไป

“นายท่าน ไม่พบผู้ใดเลย ข้าสั่งให้คนระดมพลเพื่อตามหา”

“ไม่จำเป็น ยิ่งคนตามหาเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งซ่อนตัวให้ลึกมากเท่านั้น เส้นทางนี้คือเส้นทางที่ไปยังภูเขาทามาเอดะใช่ไหม?”

“ขอรับ”

“ข้าจะไปหาเขาเอง”

“นายท่าน ภูเขาทามาเอดะเป็นสุสานฝังศพ คุณชายเยี่ยจะไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร”