กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1158

และมันก็ทำให้กู้ชูหน่วนตกใจเป็นอย่างมาก

นางเองก็ไม่อาจจินตนาการได้ มันต้องโหดร้ายและทุกข์ทรมานมากเพียงใดถึงทำให้เยี่ยเฟิงผู้ซึ่งไม่สนในเกียรติยศหรือความอับอายมีความเกลียดชังที่รุนแรงถึงเพียงนี้

“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดออกมา สิ่งไม่ดีที่ผ่านไปแล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปนึกถึงมัน ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย”

เยี่ยเฟิงหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด

พยายามลืมอดีตที่เลวร้ายทั้งหมดของเขา

“ไม่ว่าข้าจะเปลี่ยนไปมีสภาพเช่นไร เจ้าก็จะไม่รังเกียจข้าใช่ไหม?”

“ขอแค่เจ้ามีใจที่เมตตา ข้าก็จะไม่มีทันทอดทิ้งเจ้าไปตลอดกาล และจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้าตลอดไป”

“เพื่อนที่ดีที่สุด?”

แค่เพื่อนอย่างนั้นหรือ?

“อ่า เจ้า ข้า และเซี่ยวอวี่เซวียน พวกเราจะเป็นเพื่อนที่ดีกันไปตลอดกาล”

“คุณชายเซี่ยวเขา......”

ความเจ็บปวดฉายออกมาจากดวงตาของกู้ชูหน่วน นางกล่าวออกมาอย่างขมขื่น

“หากเขายังอยู่ เขาจะต้องหวังให้พวกเราสองคนดีขึ้นไปเรื่อย ๆ”

“เป็นตระกูลเยี่ยของข้าที่ทำผิดต่อเขา ชีวิตกว่าสามร้อยชีวิตใจตระกูลเซี่ยว ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว เจ้าคนสารเลวซือคงช่างเหิง เขาไม่เพียงสังหารพ่อแม่ของข้า แต่เขายังทำร้ายพี่น้องของพวกเรา และปลิดชีวิตคนในจวนแม่ทัพอีกกว่าสามร้อยชีวิต ต่อให้เขามีพันชีวิต มีหมื่นชีวิต ความตายของเขาก็ยังไม่อาจชดใช้เรื่องเหล่านี้ได้”

พูดจบความเกลียดชังที่แทบจะกลืนกินพลังชีวิตทั้งหมดก็แพร่กระจายออกมาอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนบอกว่าตนเองไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด แต่นางกลับรู้สึกหวาดกลัวกับความเกลียดชังเหล่านี้อย่างบอกไม่ถูก

บางทีอาจเป็นเพราะเยี่ยเฟิงเห็นความแปลกประหลาดในดวงตาของนาง เยี่ยเฟิงจึงขจัดความเกลียดชังทั้งหมดของเขา

“หรือว่าจะทำให้เจ้าตกใจ”

“ข้าไม่อาจเข้าใจความเจ็บปวดทั้งหมดที่เจ้าเคยผ่านมาได้ และก็ไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึงมัน แต่อาม่อนั้นสำคัญกับข้ามาก เขาอาจจะทำผิดและละเลยอะไรไปบ้าง แต่โทษของเขาก็ไม่อาจถึงตาย เวลานี้เผ่าปีศาจถูกทำลายไปแล้ว ข้าหวังว่าเรื่องราวมันจะจบลงแต่เพียงเท่านี้”

“หากข้ายังยืนยันว่าจะสังหารจอมมาร เจ้าก็จะเป็นศัตรูกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ทันใดนั้น เยี่ยเฟิงเปิดริมฝีปากของเขาและหัวเราะ รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความผันผวน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ อยากจะเข้าไปกอดเพื่อปลอบโยนเขา

“เยี่ยเฟิง......”

“เมื่อเทียบกับซือม่อเฟยแล้ว เจ้าเลือกซือม่อเฟยอย่างไม่ลังเลเลยถูกต้องไหม?”

“หากมีคนต้องการสังหารเจ้า ข้าเองก็ยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อปกป้องเจ้า พวกเจ้าทั้งสองไม่มีอะไรต่างกัน”

“ข้าจะไม่สังหารซือม่อเฟย”

รอยยิ้มปรากฏออกมาตรงมุมปากของกู้ชูหน่วน

คิดว่าเยี่ยเฟิงก็ยังคงเป็นเยี่ยเฟิงคนเดิม

แต่คำพูดของเขาหลังจากนั้นทำให้ความหวังของนางแตกสลาย

“แต่เหวินเส่าอี๋กับเยี่ยจิ่งหาน ข้าไม่อาจไว้ชีวิตของพวกเขาได้”

“เพราะเหตุใด?”

“เสด็จพ่อและเสด็จแม่ ข้าและลั่วอิ่ง รวมถึงผู้คนในตระกูลเซี่ยว ทุกคนต้องมาจากไปอย่างอนาถด้วยโศกนาฏกรรมที่ซือคงช่างเหิงเป็นคนก่อ หากจะตำหนิก็คงทำได้เพียงตำหนิเหวินเส่าอี๋ที่เป็นหัวหน้าของเผ่าเพลิงฟ้า”

“เจ้ายอมปล่อยซือม่อเฟย เหตุใดจึงไม่สามารถปล่อยเหวินเส่าอี๋?”

“เนื่องจาก......เผ่าปีศาจทำให้ข้าทุกข์ทรมานเพียงลำพัง แต่เผ่าเพลิงฟ้า......”

เยี่ยเฟิงสำลักออกมา ความแค้นทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทา แม้แต่พูดก็ไม่อาจพูดออกมาได้

กู้ชูหน่วนเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร

สำหรับเยี่ยเฟิง ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของเขา เซี่ยวอวี่เซวียน หรือว่าลั่วอิ่ง ความตายของพวกเขาล้วนเป็นความอัปยศอันยิ่งใหญ่ที่เขาต้องแบกรับ

สำหรับเผ่าปีศาจ เขาสามารถเอาความเกลียดชังทั้งหมดไปลงกับผู้นำหลายฉีได้

แต่สำหรับเผ่าเพลิงฟ้า เขาไม่อาจให้อภัยแทนเหล่าผู้คนที่ตายไปแล้วได้

“เช่นนั้นแล้วเยี่ยจิ่งหานเล่า หากเจ้าต้องการสังหารเขา เจ้าก็ต้องมอบเหตุผลให้กับข้า”

“ไม่มีเหตุผล ข้าแค่อยากสังหารเขา หั่นร่างของเขาเป็นพันชิ้น ตัดแขนตัดขา ตัดคอให้เขาตายอย่างทรมาน”

“เยี่ยเฟิง”

แต่ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าระหว่างพวกเขาไม่อาจย้อนกลับไปเหมือนในอดีตที่ผ่านมาได้แล้ว

นี่มันคือความเจ็บปวดที่ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ไม่ว่าบนโลกใบนี้จะมีคำพูดไว้อธิบายสิ่งต่าง ๆ มากมายแค่ไหน มันก็ไม่อาจอธิบายความเจ็บปวดของเขาได้

น้ำตาไหลออกมาตรงขอบตาของเยี่ยเฟิง เขาหันหลังและเดินจากไป

เขาเข้าใจอย่างชัดเจน

หากเขาสังหารเหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหาน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกู้ชูหน่วนจะดำเนินไปถึงจุดจบในทันที

นางจะเป็นศัตรูกับเขาโดยไม่ลังเล และอาจถึงขั้น......สังหารเขา......

กู้ชูหน่วนเองก็เข้าใจดี

เยี่ยเฟิงไม่อาจปล่อยให้เหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหานมีชีวิตรอดต่อไปได้

เนื่องจากบาดแผลในหัวใจของเขานั้นมีมากเกินไป

และบาดแผลเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เลือดของคนพวกนั้นสามารถชำระล้างมันได้

นอกจากนี้ยังมีเหวินเส่าอี๋กับเยี่ยจิ่งหาน

เฮ้อ......

น้ำตาไหลออกมาที่ขอบตาของนาง

ด้านหลังของนาง ไม่รู้ว่าจอมมารปรากฏตัวออกมาตั้งแต่ตอนไหน เขาเข้ามาโอบเอวอันผอมบางของนางไว้

ปลอบโยนโดยไร้เสียง

“อาม่อ......”

“ไม่มีใครคงอยู่ได้ตลอดไป ในเมื่อเปลี่ยนไปได้ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงยอมรับ”

“จะยอมรับได้อย่างไร?”

“ไปยังดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง ต่อให้เยี่ยเฟิงมีความสามารถมากเพียงใด เขาก็ไม่อาจเปิดรอยแยกแห่งห้วงมิติได้ แต่เหวินเส่าอี๋กับเยี่ยจิ่งหานก็สามารถเปิดรอยแยกแห่งห้วงมิติได้ตลอดเวลาตามที่พวกเขาต้องการ”