กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1160

เหวินเส่าอี๋นั่งขัดสมาธิลงไปเพื่อรักษาฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เขากระอักเลือดสีดำออกมา ร่างกายของเขาล้มลงพื้น

กู้ชูหน่วนพยุงแขนเขาขึ้นมา ขมวดคิ้วพร้อมกล่าวว่า “แม้แต่หัวใจและปอดก็ยังได้รับบาดเจ็บ หากไม่ทำการรักษาให้ดี เกรงว่าแม้แต่ชีวิตเจ้าก็ไม่อาจรักษาไว้ได้”

เหวินเส่าอี๋ดึงแขนของเขากลับมา ไม่ยอมให้นางสัมผัส

เขาระงับความเจ็บด้วยพลังภายในที่เหลืออยู่มาโดยตลอด จนถึงตอนนี้พวกมันระเบิดออกมาหมดแล้ว เกรงว่าชีวิตของเขาคงต้องจบลงที่นี่

กู้ชูหน่วนพยุงเขาขึ้นมา ปลดปล่อยพลังวิญญาณของตนเองเข้าไปในร่างกายของเขา เพื่อช่วยเขารักษาอาการบาดเจ็บ

เยี่ยเฟิงลงมือรุนแรงเป็นอย่างมาก เขาไม่ยอมแพ้จนกว่าเขาจะสังหารเหวินเส่าอี๋ได้

“ปล่อย......ปล่อยข้า”

“หากยังไม่อยากตายก็หุบปาก”

“ต่อให้ข้าต้องตาย ข้า......ข้าก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”

ไม่ว่าอย่างไรเหวินเส่าอี๋จะดิ้นรนหรือขัดขืนอย่างไร เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากนางไปได้ จึงทำได้เพียงปล่อยให้นางทำการรักษา

ในความรู้สึกงุนงง เขารู้สึกเพียงแค่ว่ากู้ชูหน่วนกำลังแบกเขาไว้บนหลังพร้อมกับเดินไปด้านหน้าทีละก้าว

สายตาของเขาเริ่มคลุมเครือขึ้นเรื่อย ๆ

ก่อนที่เขาจะหมดสติไป เขาได้ยินเสียงคนจะโกนดังขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท ในที่สุดก็หาทานจนเจอ ฝ่าบาทได้โปรดกลับไปยังพระราชวังโดยเร็ว เพื่อดูแลปกป้องสถานการณ์โดยรวม”

เมื่อเหวินเส่าอี๋รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

เขาได้ยินเสียงของกู้ชูหน่วนดังขึ้นมาข้างหูของเขา

“เหวินเส่าอี๋ไม่ชอบรสเค็ม หลังจากนี้พยายามทำให้รสชาติอ่อนลงสักเล็กน้อย”

“เพคะ”

“โต๊ะตัวนี้ยังไม่สะอาดพอ เขาเป็นคนชอบความสะอาด ไม่ชอบความสกปรก หลังจากนี้ให้ทำความสะอาดวันละสองครั้ง และหากเป็นเวลาที่เขาอยู่ก็อย่าเข้ามารบกวน”

“เพคะ”

“ฝ่าบาท ท่านไม่ต้องกังวลมากเกินไป ต้าเฟิงโห้วเป็นคนดี พระเจ้าคุ้มครอง เขาจะต้องปลอดภัยเป็นแน่”

นี่มัน......เสียงของหยางโม่อย่างนั้นหรือ?

ในเมื่อกู้ชูหน่วนเป็นคนสังหารพ่อของเขา

เหตุใดนางจึงต้องทำตัวเสแสร้งเช่นนี้

ความแค้นที่นางสังหารพ่อของเขาจะสามารถลบล้างด้วยความเป็นห่วงเช่นนี้ได้อย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ “เจ้าออกไปก่อนเถิด หลังจากนี้เรื่องของรัฐปิงคงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าต่อไป ข้าขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้”

“ฝ่าบาทวางใจ หยางโม่จะอุทิศทั้งกายและใจ ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็จะปกป้องรัฐปิงเอาไว้ให้ได้”

หยางโม่จากไป ห้องนอนก็เงียบสงบลงทันที

เปลือกตาของเหวินเส่าอี๋เปิดออกด้วยใบหน้าอันเหนื่อยล้า

สิ่งที่เขาเห็นเป็นอย่างแรกคือใบหน้าที่ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นของกู้ชูหน่วน

เขาเบือนหน้าหนี หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง “ทำให้เจ้าต้องผิดหวังแล้ว พลังของข้ายังกลับมาไม่ถึงเจ็ดส่วน”

“เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด”

กู้ชูหน่วนช่วยเขาเก็บผ้าปูที่นอนและเตรียมยาอายุวัฒนะไว้ให้ในห้องนอนของเขา

เหวินเส่าอี๋พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นมา

กู้ชูหน่วนเองก็ไม่ได้หันกลับมา “นี่คือพระราชวัง ไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บของเจ้าในตอนนี้ ต่อให้เป็นตอนที่เจ้าอยู่บนจุดสูงสุด เจ้าก็ไม่อาจออกไปได้”

หลังจากเตรียมยาทาเรียบร้อยแล้ว กู้ชูหน่วนก็กดร่างของเหวินเส่าอี๋ลง จากนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของเขา

“เจ้าจะทำอะไร”

“จะทำอะไรได้ แน่นอนว่ากำลังทายาให้เจ้า”

หลังจากทายา เขารู้สึกเย็นตรงบาดแผลและสบายตัว และแม้กระทั่งอาการปวดแสบปวดร้อนก็หายไปทันที

แต่กู้ชูหน่วนก็ยังอยู่ใกล้เขาเป็นอย่างมาก

ลมหายใจของนางพ่นออกมาตรงปลายจมูกของเขา

หัวใจของเหวินเส่าอี๋เต้นเร็ว

เขาได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของในใจของกู้ชูหน่วน

เหวินเส่าอี๋ผลักนางออกมา จากนั้นก็พยายามลุกขึ้นมา

กู้ชูหน่วนกดร่างของเขาลงไปอีกครั้ง มัดมือมัดเท้าของเขาด้วย ทำให้ร่างกายของเขากางออก

“กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าอย่างนั้นหรือ”

“เหตุใดข้าจะไม่กล้า ข้าบอกให้เจ้าอยู่เงียบ ๆ แต่เจ้าก็ไม่ฟัง”

ในเมื่อเขาไม่ยอมเชื่อฟัง กู้ชูหน่วนจึงตบก้นของเขาสองสามครั้งเพื่อเป็นการลงโทษ

เหวินเส่าอี๋รู้สึกอับอายและโกรธเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้ สันดานแย่ ๆ ของนางไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ผ่านไปนานถึงเพียงนี้แล้ว แต่ยัง......เหลวไหลเช่นเคย

“บาดแผลลึกเป็นอย่างมาก ห้ามขยับเด็ดขาด สองสามวันหลังจากนี้ เจ้าอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้วกัน ใครใช้ให้เจ้าไม่เชื่อฟังกัน”

“ต่อให้ตาย ข้าก็ไม่มีวันช่วยเจ้าเปิดรอยแยกแห่งห้วงมิติ”

“งั้นหรือ แล้วเหตุใดในตอนนั้นเจ้าจึงเลือกที่จะเข้าไปช่วยเยี่ยจิ่งหาน? บาดแผลเหล่านี้ส่วนใหญ่เกิดขึ้นจากสถานการณ์ในตอนนั้น จริงไหม?”

เหวินเส่าอี๋เบือนศีรษะหนีด้วยความเย่อหยิ่ง

คนรับใช้เข้ามาพร้อมกับข้าวต้มยา

กู้ชูหน่วนรับเอาไว้ จากนั้นนางก็เดินมาด้านหน้าของเหวินเส่าอี๋

“อ้าปาก”

เหวินเส่าอี๋ปิดปากของเขาแน่น

กู้ชูหน่วนคนข้าวต้มในถ้วย จากนั้นกล่าวออกมาด้วยเสียงต่ำ

“หากเจ้าไม่กิน ข้าจะถอดเสื้อผ้าให้เจ้าอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า”

เหวินเส่าอี๋ “น่ารังเกียจ”