กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1162

"เส่าอี๋..."

กู้ชู่หน่วนต้องการปลอบเขา แต่ไม่สามารถหาคำปลอบใจเขาได้

เผ่าเพลิงฟ้าถูกกำจัดไปหนึ่งครั้ง ซึ่งได้ทิ้งความเสียหายที่ยากจะลบล้างไว้ในใจของเขาแล้ว และเกือบจะเปลี่ยนแปลงเขาไปอย่างสิ้นเชิง

หากถูกทำลายล้างเผ่าอีกครั้ง นางนึกภาพไม่ออกจริง ๆ ว่าเหวินเส่าอี๋จะบ้าคลั่งเพียงใด

เมื่อมองดูชนเผ่าที่ถูกทำลายล้าง ภาพนั้นช่างโหดร้ายเสียจริง

เหวินเส่าอี๋ลุกขึ้น และโซเซไปข้างหน้า ค้นหาบางสิ่งในกองซากศพเหล่านั้น

ฝนที่ตกหนักเทลงมาไม่ขาดสาย ชะล้างเลือดที่แห้งเหือดมานาน ส่งกลิ่นเหม็นเน่าของศพลอยฟุ้งออกไปไกล

เหวินเส่าอี๋ยังคงค้นหาศพ ราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณไปหมดแล้ว

เขาล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายครั้ง และลุกขึ้นเพื่อหาต่ออย่างไม่หยุดหย่อน

กู้ชู่หน่วนรั้งเขาไว้ "เจ้าหาอะไร? ข้าจะช่วยเจ้าหามันเอง"

"ไปให้พ้น"

เหวินเส่าอี๋โยนนางออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว และยังคงค้นหาต่อไปหลังจากที่สะดุดล้ม

ฝนตกลงมาที่ใบหน้าของเขา ซึ่งไม่อาจบอกได้ว่าสิ่งนี้เป็นน้ำตาหรือน้ำฝนที่เปียกบนใบหน้าของเขา

"เหวินเส่าอี๋ พวกเขาตายหมดแล้ว พวกเขาตายหมดแล้วเข้าใจหรือไม่?"

กู้ชู่หน่วนคว้าเหวินเส่าอี๋ และกอดเขาแน่น โดยตั้งใจจะใช้ร่างกายของนางเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เขา

เหวินเส่าอี๋กระแทกนางออกไปอีกครั้ง

เขาคำรามอย่างรุนแรงท่ามกลางพายุฝน "นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการ ชนเผ่าเพลิงฟ้าไม่เหลือสิ่งใดแล้ว ต่อจากนี้ไปจะไม่มีผู้ใดขัดผลประโยชน์กับเผ่าหยกของเจ้าอีกแล้ว"

"เส่าอี๋"

"ไปซะ"

บางทีเขาอาจจะไม่พบคนที่เขาต้องการพบ เหวินเส่าอี๋ล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าซับซ้อนบนใบหน้าของเขา

ราวกับว่าเขามีความหวังริบหรี่ แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังเช่นกัน

เมื่อมองดูซากศพที่ทับซ้อนกันอย่างแน่นหนา เขาพิงต้นไม้อย่างหมดแรง กอดร่างกายของตนเองอย่างแนบแน่น หัวไหล่สั่นระริก ราวกับว่าเขากำลังระงับบางสิ่งไว้

กู้ชู่หน่วนที่ยืนเคียงข้าง ทำได้เพียงเงียบงัน

เมื่อเห็นว่าฝนตกหนักและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กู้ชู่หน่วนจึงหยิบใบตองขนาดใหญ่จากที่ไหนสักแห่งมาบังฝนที่ตกใส่เหวินเส่าอี๋

กลิ่นเลือดในอากาศไม่ได้หายไปพร้อมกับการชะล้างของฝน แต่กลับส่งกลิ่นเหม็นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดูเหมือนโลกทั้งใบจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

กู้ชู่หน่วนมองไปที่เหวินเส่าอี๋ และอดไม่ได้ที่จะตรวจสอบชายตรงหน้านางอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าเขาเปราะบางมาก

เห็นได้ชัดว่าเขามีจิตใจที่งดงาม

แต่โชคชะตา ทำให้เขาประสบกับข่าวร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า

นางก็เห็นใจชายตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง

หากข้าไม่ได้พบเจ้า

บางทีชีวิตของเจ้าคงจะสดใสกว่านี้

เจ้าเป็นอัจฉริยะไร้ใครเทียบได้ยากในหนึ่งพันปีในเผ่าเพลิงฟ้า

ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิต ทุกสายตาจับจ้องมาที่เจ้า

กู้ชู่หน่วนขอบตาตาแดงก่ำ สูดน้ำมูก ยื่นมือเช็ดใบหน้า ที่ไม่รู้ว่าฝนหรือน้ำตา แต่เขายังคงรู้สึกเศร้าใจอย่างไม่สิ้นสุด

ฝนไม่หยุดตลอดทั้งคืน

เหวินเส่าอี๋โซเซลุกขึ้น และขูดดินบนพื้นด้วยมือของเขา

มือของเขาแดงก่ำจากการขุดดินเป็นเวลานาน

กู้ชู่หน่วนช่วยเขาขุดหลายครั้ง แต่เหวินเส่าอี๋ผลักนางให้พ้นทางอย่างไร้ความปรานี

ทันใดนั้น พลังงานและเลือดของเหวินเส่าอี๋ก็พุ่งเข้าสู่หัวใจของเขา เขาพ่นเลือดออกมาเต็มคำ และหมดสติไป

"เส่าอี๋..."

กู้ชู่หน่วนพยุงเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง

นี่เป็นภูเขาที่แห้งแล้ง และไม่มีที่หลบฝน

กู้ชู่หน่วนทำได้แค่พยุงเขาไว้บนหลังของนาง แล้วเดินโซเซออกไปทีละก้าว

ท่ามกลางฝนตกหนัก หญิงผู้หนึ่งเดินแบกชายหนุ่มไว้บนหลัง เดินอย่างยากลำบาก

ฝนตกและถนนลื่นกู้ชู่หน่วน เกือบล้มหลายครั้งแต่ก็ยังเดินหน้าต่อไปด้วยความยากลำบาก มองดูแล้วน่าอับอายและเจ็บปวดใจ

สายตาของนางถูกบดบังด้วยฝนตกที่ตกลงมาอย่างหนัก และกู้ชู่หน่วนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเหวินเส่าอี๋ได้ชัดเจน แต่รู้สึกว่าเขาตื่นแล้ว

เขานอนบนไหล่ของนางเพื่อระงับการร้องไห้ของเขา และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไม่หยุดพัก

จมูกของนางรู้สึกเจ็บแสบอีกครั้ง

"เกาะไว้แน่น ๆ ทางขึ้นเขาค่อนข้างลำบาก ข้ากลัวเจ้าจะตกลงไป"