เหวินเส้าอี๋โซเซไปยังสถานที่ซึ่งเผ่าเพลิงฟ้าถูกสังหาร
เขาพบว่าศพถูกฝังไว้หมดแล้วจริง ๆ และมีหลุมศพหลายร้อยหลุมปรากฏขึ้นต่อหน้า
ไม่มีชื่อสลักอยู่บนหินหลุมศพ เขารู้ว่าหินหลุมศพแต่ละหลุมเป็นตัวแทนของบุคคล
เหวินเส้าอี๋คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพ และแตะหลุมศพด้วยมือที่สั่นเทา
กู้ชู่หน่วนยืนอยู่ข้างหลังเขา ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ
"หยุดตามข้ามาได้แล้ว"
เหวินเส้าอี๋ยืนขึ้น โดยหันหลังให้กับกู้ชู่หน่วน เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย
"เยี่ยเฟิงออกคำสั่งไล่ล่าผู้คนจากชนเผ่าเพลิงฟ้าทุกหนทุกแห่ง โดยเฉพาะเจ้า ตอนนี้เจ้ากำลังฟื้นตัวจากการเจ็บป่วยร้ายแรง และหากพวกเขาพบเจ้า นั่นจะเป็นอันตรายต่อตัวเจ้าเอง"
กู้ชู่หน่วนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และจับมือของเหวินเส่าอี๋ "กลับไปนิกายเทพอสูรกับข้าเถอะ"
"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่เผ่าหยกที่สังหารเผ่าเพลิงฟ้า?"
"คำสาปโลหิตของเผ่าหยกถูกกำจัดแล้ว แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงสังหารหมู่เผ่าเพลิงฟ้าอีกครั้ง"
เหวินเส้าอี๋เยาะเย้ย และยิ้มอย่างเย็นชา
กู้ชู่หน่วนขมวดคิ้ว "เผ่าหยกได้ออกคำสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อแก้ไขความขุ่นเคืองกับเผ่าเพลิงฟ้าอย่างสมบูรณ์ มีเพียงสาวกเผ่าหยกสุดโต่งเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สร้างปัญหาให้กับสาวกของเผ่าเพลิงฟ้า"
"ความอาฆาตโลหิตจะไม่ถูกลบล้างด้วยการถอนคำสาปโลหิต หรือสามารถลบล้างได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อชดเชยความแค้น เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนเวลากลับไปในอดีตแม้ว่าเจ้าอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม"
เหวินเส้าอี๋สะบัดมือออก และอยู่ตามลำพัง ปล่อยให้กู้ชู่หน่วนมองไปที่หลุมศพที่หนาแน่น และถอนหายใจ
กู้ชู่หน่วนหายใจเข้าลึก ๆ และต้องการตามหาเยี่ยจิ่งหานและจอมมาร
เสี่ยวลู่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนไม่รู้ และได้คุกเข่าลงต่อหน้านาง
"นายท่านกู้ มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ท่านหานอ๋องถูกสังหารแล้ว"
เสียงของเสี่ยวลู่บอกว่าไม่ดัง หรือไม่เบา
เหวินเส้าอี๋ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ได้ยินสิ่งนี้ ทันใดนั้นก็หันกลับไปมองที่กู้ชู่หน่วนและเสี่ยวลู่
กู้ชู่หน่วนส่ายหัวไปมาตลอดเวลา จิตใจของนางปั่นป่วนล่องลอย
"เจ้า... เจ้าพูดอะไร?"
"ท่านหานอ๋องเยี่ยจิ่งหานถูกเยี่ยเฟิงสังหารแล้ว เพื่อช่วยท่านหานอ๋อง จอมมารได้รับบาดเจ็บที่มือและเท้าด้วย"
กู้ชู่หน่วนส่ายหัว และคว้าไหล่ของเสี่ยวลู่อย่างแรง จนเสี่ยวลู่ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
"เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...
เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ...