กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1163

เหวินเส้าอี๋โซเซไปยังสถานที่ซึ่งเผ่าเพลิงฟ้าถูกสังหาร

เขาพบว่าศพถูกฝังไว้หมดแล้วจริง ๆ และมีหลุมศพหลายร้อยหลุมปรากฏขึ้นต่อหน้า

ไม่มีชื่อสลักอยู่บนหินหลุมศพ เขารู้ว่าหินหลุมศพแต่ละหลุมเป็นตัวแทนของบุคคล

เหวินเส้าอี๋คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพ และแตะหลุมศพด้วยมือที่สั่นเทา

กู้ชู่หน่วนยืนอยู่ข้างหลังเขา ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

"หยุดตามข้ามาได้แล้ว"

เหวินเส้าอี๋ยืนขึ้น โดยหันหลังให้กับกู้ชู่หน่วน เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย

"เยี่ยเฟิงออกคำสั่งไล่ล่าผู้คนจากชนเผ่าเพลิงฟ้าทุกหนทุกแห่ง โดยเฉพาะเจ้า ตอนนี้เจ้ากำลังฟื้นตัวจากการเจ็บป่วยร้ายแรง และหากพวกเขาพบเจ้า นั่นจะเป็นอันตรายต่อตัวเจ้าเอง"

กู้ชู่หน่วนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และจับมือของเหวินเส่าอี๋ "กลับไปนิกายเทพอสูรกับข้าเถอะ"

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่เผ่าหยกที่สังหารเผ่าเพลิงฟ้า?"

"คำสาปโลหิตของเผ่าหยกถูกกำจัดแล้ว แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงสังหารหมู่เผ่าเพลิงฟ้าอีกครั้ง"

เหวินเส้าอี๋เยาะเย้ย และยิ้มอย่างเย็นชา

กู้ชู่หน่วนขมวดคิ้ว "เผ่าหยกได้ออกคำสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อแก้ไขความขุ่นเคืองกับเผ่าเพลิงฟ้าอย่างสมบูรณ์ มีเพียงสาวกเผ่าหยกสุดโต่งเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สร้างปัญหาให้กับสาวกของเผ่าเพลิงฟ้า"

"ความอาฆาตโลหิตจะไม่ถูกลบล้างด้วยการถอนคำสาปโลหิต หรือสามารถลบล้างได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อชดเชยความแค้น เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนเวลากลับไปในอดีตแม้ว่าเจ้าอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม"

เหวินเส้าอี๋สะบัดมือออก และอยู่ตามลำพัง ปล่อยให้กู้ชู่หน่วนมองไปที่หลุมศพที่หนาแน่น และถอนหายใจ

กู้ชู่หน่วนหายใจเข้าลึก ๆ และต้องการตามหาเยี่ยจิ่งหานและจอมมาร

เสี่ยวลู่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนไม่รู้ และได้คุกเข่าลงต่อหน้านาง

"นายท่านกู้ มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ท่านหานอ๋องถูกสังหารแล้ว"

เสียงของเสี่ยวลู่บอกว่าไม่ดัง หรือไม่เบา

เหวินเส้าอี๋ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ได้ยินสิ่งนี้ ทันใดนั้นก็หันกลับไปมองที่กู้ชู่หน่วนและเสี่ยวลู่

กู้ชู่หน่วนส่ายหัวไปมาตลอดเวลา จิตใจของนางปั่นป่วนล่องลอย

"เจ้า... เจ้าพูดอะไร?"

"ท่านหานอ๋องเยี่ยจิ่งหานถูกเยี่ยเฟิงสังหารแล้ว เพื่อช่วยท่านหานอ๋อง จอมมารได้รับบาดเจ็บที่มือและเท้าด้วย"

กู้ชู่หน่วนส่ายหัว และคว้าไหล่ของเสี่ยวลู่อย่างแรง จนเสี่ยวลู่ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

"เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร?"

ในสถานี

เยี่ยจิ่งหานนอนอยู่ในโลงศพ ใบหน้าของเขาสงบและซีดเซียว

บนถนนสายเล็ก ๆ ผู้อาวุโสหกและคนอื่น ๆ ยืนอยู่ทั้งสองด้าน

กู้ชู่หน่วนมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยของเยี่ยจิ่งหาน และจนถึงตอนนี้ นางไม่เชื่อว่าเยี่ยจิ่งหานจากไปเช่นนี้

แต่ใบหน้านั้นคือเยี่ยจิ่งหานจริง ๆ

"ทำไมถึงนำเขาใส่ไว้ในโลง? พวกเจ้าตรวจดูแล้วหรือไม่ บางทีเขาอาจจะแกล้งตายก็ได้"

กู้ชู่หน่วนอุ้มเขาขึ้นมา และวางเขาลงบนเตียง

เมื่อนางอุ้มเขาขึ้นมา ร่างกายของเยี่ยจิ่งหานก็แข็งและเย็นแล้ว และไม่มีทางที่มันจะยังหายใจได้

กู้ชู่หน่วนไม่เชื่อเรื่องความชั่วร้าย แต่ยังคงสัมผัสได้ถึงชีพจรของเขา

หากไม่มีชีพจร ให้สัมผัสหลอดเลือดแดงที่คอ จากนั้นสัมผัสที่ฝ่ามือเพื่อให้ความอบอุ่น

"เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ข้าไม่อยู่เพียงไม่กี่วัน เป็นไปได้อย่างไร..."

ผู้อาวุโสหลายคนของเผ่าหยกผลักกันไป ผลักกันมา ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้กู้ชู่หน่วนฟังอย่างไร

พวกเขาทำได้เพียงผลักเสี่ยวลู่ให้รับหน้าแทนพวกเขาเท่านั้น