กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 126

ผู้คนใต้หล้าล้วนแต่ถือว่าระฆังวิญญาณสะบั้นเป็นสมบัติล้ำค่า และไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ แม้แต่ฝีมือดาบของกู้ชูหน่วน

ทุบหนึ่งครั้งไม่แตก

กู้ชูหน่วนจึงทุบอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่แตก

ในที่สุดนางก็เหนื่อยจนหายใจหอบ

"ทำไมระฆังวิญญาณสะบั้นถึงได้แข็งเช่นนี้ ไม่ว่าจะทุบอย่างไรก็ไม่แตก"

ทุบระฆังไปก็ไร้ประโยชน์ กู้ชูหน่วนจึงใช้ไฟเผา แช่น้ำ แช่ยา และวิธีการอื่น ๆ แต่ก็ยังใช้ไม่ได้ผลกับระฆังวิญญาณสะบั้นเลยแม้แต่น้อย

ไม่รู้ว่าระฆังวิญญาณสะบั้นทำมาจากอะไร ฟันแทงไม่เข้าและไม่สั่นไหว

เมื่อร่วมเข้ากับหยกพระจันทร์เสี้ยวชิ้นนั้นแล้ว ก็ไม่สามารถค้นคว้าอะไรได้เลย

กู้ชูหน่วนโมโห นางหยิบอิฐขึ้นมาและต้องการจะทุบหยกพระจันทร์เสี้ยว เพื่อดูโครงสร้างภายใน

แต่มันมีค่าเท่ากับเงินห้าสิบล้านตำลึง และอิฐที่อยู่ในมือของนางก็สั่น

หากไม่มีอะไรอยู่ในหยก แล้วมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ เช่นนั้นเงินห้าสิบล้านตำลึงของนางก็จะเสียเงินไปเปล่า ๆ

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เข้าใจว่าในตอนนั้นพระพันปีทรงเจ็บปวดพระทัยมากเพียงใด

"ปัง......"

นางกัดฟันและเอาอิฐทุบหยกอย่างแรง

หยกพระจันทร์เสี้ยวแตกหัก

แต่ก็ไม่ต่างจากหยกที่แตกหักทั่วไป

หัวใจของกู้ชูหน่วนท้อแท้ลงครึ่งหนึ่ง

"เงินห้าสิบล้านตำลึงถูกข้าเอาอิฐทุบจนแตกแล้ว？นี่มันอะไรกัน....."

นางเจ็บปวดใจ

กู้ชูหน่วนภาวนาขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น แต่นางก็ผิดหวังอีกครั้ง เดิมทีในโลกนี้ก็ไม่มีปาฏิหาริย์ นางโกรธมากจนทุบระฆังวิญญาณสะบั้นและหยกพระจันทร์เสี้ยวที่แตกหัก

เมื่อหยกพระจันทร์เสี้ยวกระทบกับระฆังวิญญาณสะบั้น ทันใดนั้นร่องรอยบนหยกที่แตกหักก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา