ผู้คนใต้หล้าล้วนแต่ถือว่าระฆังวิญญาณสะบั้นเป็นสมบัติล้ำค่า และไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ แม้แต่ฝีมือดาบของกู้ชูหน่วน
ทุบหนึ่งครั้งไม่แตก
กู้ชูหน่วนจึงทุบอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่แตก
ในที่สุดนางก็เหนื่อยจนหายใจหอบ
"ทำไมระฆังวิญญาณสะบั้นถึงได้แข็งเช่นนี้ ไม่ว่าจะทุบอย่างไรก็ไม่แตก"
ทุบระฆังไปก็ไร้ประโยชน์ กู้ชูหน่วนจึงใช้ไฟเผา แช่น้ำ แช่ยา และวิธีการอื่น ๆ แต่ก็ยังใช้ไม่ได้ผลกับระฆังวิญญาณสะบั้นเลยแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าระฆังวิญญาณสะบั้นทำมาจากอะไร ฟันแทงไม่เข้าและไม่สั่นไหว
เมื่อร่วมเข้ากับหยกพระจันทร์เสี้ยวชิ้นนั้นแล้ว ก็ไม่สามารถค้นคว้าอะไรได้เลย
กู้ชูหน่วนโมโห นางหยิบอิฐขึ้นมาและต้องการจะทุบหยกพระจันทร์เสี้ยว เพื่อดูโครงสร้างภายใน
แต่มันมีค่าเท่ากับเงินห้าสิบล้านตำลึง และอิฐที่อยู่ในมือของนางก็สั่น
หากไม่มีอะไรอยู่ในหยก แล้วมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ เช่นนั้นเงินห้าสิบล้านตำลึงของนางก็จะเสียเงินไปเปล่า ๆ
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เข้าใจว่าในตอนนั้นพระพันปีทรงเจ็บปวดพระทัยมากเพียงใด
"ปัง......"
นางกัดฟันและเอาอิฐทุบหยกอย่างแรง
หยกพระจันทร์เสี้ยวแตกหัก
แต่ก็ไม่ต่างจากหยกที่แตกหักทั่วไป
หัวใจของกู้ชูหน่วนท้อแท้ลงครึ่งหนึ่ง
"เงินห้าสิบล้านตำลึงถูกข้าเอาอิฐทุบจนแตกแล้ว?นี่มันอะไรกัน....."
นางเจ็บปวดใจ
กู้ชูหน่วนภาวนาขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น แต่นางก็ผิดหวังอีกครั้ง เดิมทีในโลกนี้ก็ไม่มีปาฏิหาริย์ นางโกรธมากจนทุบระฆังวิญญาณสะบั้นและหยกพระจันทร์เสี้ยวที่แตกหัก
เมื่อหยกพระจันทร์เสี้ยวกระทบกับระฆังวิญญาณสะบั้น ทันใดนั้นร่องรอยบนหยกที่แตกหักก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา
แท้จริงแล้วสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนี่เป็นสมบัติที่ขัดต่อบัญชาสวรรค์
เมื่อกวาดสายตามอง หยกพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่บนพื้นก็อับแสงลง และไม่มีความอบอุ่นใด ๆ ไม่ต่างจากหยกที่แตกหักธรรมดาทั่วไป เห็นได้ชัดว่าคุณค่าของมันถูกดึงออกมาแล้ว
กู้ชูหน่วนเหนื่อยล้าจากการเพลิดเพลินกับระฆังวิญญาณสะบั้น สายตาของนางดูสนใจ
เมื่อผลักประตูออกไป นางก็เห็นเซี่ยวอวี่เซวียนเหงื่อแตกเต็มหน้า และจ้องมองนางอย่างโกรธเคือง
"ฝนตกหรือ?ทำไมหัวถึงเปียกเช่นนี้?"
"แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่เจ้าออกมากลางคั่น ทำให้ข้าถูกท่านอาจารย์หรงลงโทษให้วิ่งสิบรอบ เขาบอกว่าข้าจงใจเฝ้ายามอย่างหละหลวม แล้วปล่อยให้เจ้าหนีไป ดังนั้นสิบรอบของเจ้าจึงมาตกอยู่ที่ข้า ขาของข้าจะหักอยู่แล้ว"
“เด็กดี ข้ารู้ว่าเจ้าลำบาก เดี๋ยวคืนนี้ข้าจะพาเจ้าไปผ่อนคลาย"
นางยิ้มอย่างไม่มีเจตนาดี เซี่ยวอวี่เซวียนถอยหลังไปสองสามก้าว "เจ้าจะไปที่หอไร้กังวลอีกแล้วหรือ?ข้าไม่ไป ครั้งก่อนยังสร้างความวุ่นวายไม่มากพออีกหรือ?"
ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับอาวุธลับทั้งสามสิบแปดชิ้น
สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป นางคว้าคอเสื้อของเซี่ยวอวี่เซวียน และเหวี่ยงเขาไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็หลบหลีกอาวุธลับทั้งสามสิบแปดชิ้นอย่างรวดเร็ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ อ่านถึง 1174 แล้วรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...