กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 159

เนื่องจากการปกป้องด้วยกำลังอย่างเต็มที่ของกู้ชูหน่วนเยี่ยเฟิงจึงเพียงแค่ถูกกักบริเวณสถานเบาเท่านั้น แต่ทุกคนในสำนักศึกษาหลวงก็ยังคงไม่พอใจและชี้ความผิดทั้งหมดไปทางเยี่ยเฟิง

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "สามวัน ภายในสามวันข้าจะหาฆาตรกรตัวจริงมาและคืนความยุติธรรมแก่หัวหน้าสำนักศึกษา หากว่าสามวันให้หลังหาตัวฆาตรกรไม่พบพวกท่านค่อยจัดการเยี่ยเฟิงก็ยังไม่สาย”

“ไม่ได้ เวลาสามวันสิ่งใดก็เกิดขึ้นได้ หากว่าเขาหาวิธีแก้ตัวให้ตนเองหลุดพ้นได้หล่ะ เว้นแต่ว่าเจ้าจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” ผู้คนจำนวนไม่น้อยในสำนักศึกษาพูดขึ้นทีละคนๆ

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “สำนักศึกษาหลวงอันใหญ่โตหรือว่าแม้แต่ผู้เล่าเรียนผู้หนึ่งก็ไม่สามารถเฝ้าดูได้หรือ? พวกท่านต้องการจัดการเขาให้ถึงตายให้ได้หรืออย่างไร”

"เขาสังหารหัวหน้าสำนักศึกษา หนึ่งชีวิตคืนหนึ่งชีวิตก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์"

“ดวงตาข้างไหนของท่านที่เห็นเขาฆ่าคน?”

“คุณชายเซี่ยว คุณหนูกู้ รู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ พวกเจ้าอย่าให้ลักษณะภายนอกของเยี่ยเฟิงหลอกเอาได้ คนผู้นั้นเลวร้ายยิ่งนัก” อาจารย์สวีกล่าวยืนยันอีกครั้ง

เซี่ยวอวี่เซวียนหัวเราะเยาะ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน "เริ่มแรกผู้ใดกันที่พูดจายกย่องว่าเยี่ยเฟิงเป็นผู้ที่มีจิตใจดีมีความรู้ความสามารถ เป็นผู้ที่มีความสามารถที่สร้างสรรค์ได้ นี่ผ่านไปเพียงแค่กี่วันเอง อาจารย์สวีหรือว่าท่านลืมแม้กระทั่งคำพูดที่ตนเองได้กล่าวไว้?"

“เจ้า......สารเลว เยี่ยเฟิงให้ผลประโยชน์อะไรแก่พวกเจ้าเหตุใดพวกเจ้าถึงช่วยเขาเช่นนี้?”

เซี่ยวอวี่เซวียนกำลังรอที่จะตอบกู้ชูหน่วนก็แย่งกล่าวก่อนว่า "เนื่องจากการเขียนอักษรของเขา เนื่องจากเสียงบรรเลงฉินของเขา เนื่องจากดวงตาของเขาและเนื่องจากพฤติกรรมของเขา ท่านอาจารย์ในที่นี้ที่มีความรู้อันกว้างขวาง จากการเขียนอักษรและเสียงฉินของเยี่ยเฟิงพวกท่านดูออกว่าเขาเป็นคนเปิดเผยและไม่สันทัดในการแก่งแย่งชิงดีและใช้เล่ห์เหลี่ยมเพทุบาย”

“ช่างน่าขัน จากการเขียนตัวอักษรและเสียงบรรเลงฉินจะสามารถมองคนผู้หนึ่งออกได้หรือ? ช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระยิ่งนัก”

“นั่นหน่ะสิ คนผู้หนึ่งจะดีหรือเลวนั้นใช่ว่าจะสามารถมองออกจากหน้าตาได้ บางทีเขาอาจจะสันทัดในเรื่องการอำพรางก็เป็นได้”

“หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่เยี่ยเฟิง หากว่าเขาไม่ได้สังหารหัวหน้าสำนักศึกษาเหตุใดเขาถึงไม่กล้าบอกว่าเขาไปที่ใดและพบเจอกับผู้ใดในคืนนี้?”

อาจารย์ไม่น้อยในสำนักศึกษามีความประทับใจต่อตัวเยี่ยเฟิงนัก

น่าเสียดายที่หลักฐานมากมายนั้นชี้ไปทางเขา พวกเขาจึงไม่สามารถที่จะไม่เชื่อได้