กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 160

กู้ชูหน่วนตกตะลึง “เขาจะสง่างามเกินไปแล้ว”

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่สบอารมณ์ “แล้วข้าไม่งามหรืออย่างไร”

“งาม เจ้าก็งาม เพียงแต่ท่านอาจารย์ของข้าสง่างามกว่า”

“นี่ คุณหนู เจ้าคือพระชายาหานที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท ถ้าท่านเทพแห่งสงครามรู้ว่าเจ้าต้องการชายอื่นจนน้ำลายไหลเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวหัวจะหลุดจากบ่างั้นหรือ”

“หัวใจที่รักความงามล้วนมีอยู่ในตัวทุกคน”

"......"

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เซี่ยวอวี่เซวียนจึงไม่ชอบมากๆ เวลาที่นางชื่นชมชายอื่น เขารู้สึกขมๆ ในใจ อะไรก็ดูอุดตันอึดอัดไปหมด

“คารวะท่านอาจารย์...”

ทุกคนยืนขึ้นคำนับและเอ่ยเสียงดัง

กู้ชูหน่วนก็รีบลุกขึ้นและคำนับเช่นกัน ทว่านางเห็นองค์หญิงตังตังรีบร้อนเข้ามารวมกับนักเรียนคนอื่นโดยมีผ้าคลุมหน้าบางๆ คลุมไว้ แม้ว่าจะกำลังคำนับ แต่สองตาของนางกลับลอบมองซั่งกวนฉู่ตาไม่กะพริบ แทบอยากจะจับเขาบดขยี้เข้ามาในใจ

องค์หญิงผู้ดื้อรั้นคนนี้ถูกนางสั่งสอนไปเมื่อเช้า นางร้องห่มร้องไห้ไปกล่าวฟ้อง ตอนนี้ยังจะกลับมาอีกหรือ

นางชอบท่านอาจารย์ซั่งกวนมากขนาดไหนกัน

กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก นางมาคนเดียว นั่นพิสูจน์ให้เห็นว่าการคาดเดาของนางถูกต้อง ฝ่าบาททรงต้องรับมือกับเทพแห่งสงคราม และนางเป็นพระชายาแต่งตั้งของเทพแห่งสงคราม ซึ่งนั่นทำให้พระองค์ลงมือกับนางตอนนี้ไม่ได้ ดังนั้นคำทูลฟ้องขององค์หญิงตังตังจึงไร้ประโยชน์

“นั่งลงได้”

น้ำเสียงของซั่งกวนฉู่อบอุ่นน่าฟังราวกับเสียงของธรรมชาติ ฟังแล้วทำให้เหล่าองค์หญิงและสตรีทั้งหลายลุ่มหลง

กู้ชูหน่วนสังเกตเห็นว่ากู้ชูอวิ๋นมองซั่งกวนฉู่ด้วยสายตาแปลกๆ

หรือว่า...

นางก็ชอบซั่งกวนฉู่?

นางสายตาดีกว่ากู้ชูหลาน ไม่รู้ว่ากู้ชูหลานไปชอบอะไรเจ๋ออ๋อง

ถ้าดูตามรูปลักษณ์ทั่วไป เขาดูไม่เห็นจะได้เรื่อง ทั้งยังไร้ประโยชน์ อย่างดีสุดก็แค่มีรูปร่างดีเท่านั้น

“ขอบคุณท่านอาจารย์” ทุกคนนั่งลง

ซั่งกวนฉู่วางกู่ฉินสีหมึกลงบนโต๊ะ กวาดตามองทุกคนด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขาหยุดมองกู้ชูหน่วนนิดหนึ่งจากนั้นจึงค่อยหันไปมองทางอื่น

“เมื่อวานข้าสอนพวกท่าน พวกท่านได้กลับไปฝึกหรือไม่”

“ฝึกเจ้าค่ะ” องค์หญิงตังตังตะโกนตอบเป็นคนแรกเพราะอยากอวดตนเมื่ออยู่ต่อหน้าซั่งกวนฉู่ จากนั้นแม่นางจากตระกูลขุนนางอีกหลายคนก็ทยอยพากันตอบ

“เช่นนั้นเชิญองค์หญิงเล่นเพลงก่อน”

องค์หญิงตังตังยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางบังคับสีหน้าท่าทางของตนเองให้มั่นคง วางมือขาวนวลลงบนสายกู่ฉินอย่างแผ่วเบา จากนั้นเสียงดนตรีที่งดงามก็ดังขึ้น

กู้ชูหน่วนหาวไปหนึ่งทีและเริ่มง่วง

นางคิดว่าซั่งกวนฉู่จะดีดให้พวกนางฟัง แต่กลับปล่อยให้พวกนางเป็นคนดีด

องค์หญิงตังตังดีดกู่ฉินไพเราะพอใช้ได้ เพียงแต่ดนตรีค่อนข้างไร้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนไร้จิตวิญญาณ ยากที่จะดังเข้ามาถึงโสตประสาทของนาง

ดนตรีนั้นเป็นเหมือนการสะกดจิต กู้ชูหน่วนฟังอย่างสะลึมสะลือและผล็อยหลับไปอีกครั้ง

จนกระทั่งนางตกใจตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะถูกเซี่ยวอวี่เซวียนปลุก

“เลิกเรียนแล้วหรือ งั้นข้ากลับได้แล้วใช่หรือไม่”

“ฮ่าๆๆๆ”

นักเรียนทุกคนพากันหัวเราะครื้นเครง

เมื่อเช้าตอนวิชาเรียนของท่านอาจารย์สวีนางก็งีบหลับไปทีหนึ่งแล้ว ตอนบ่ายในวิชาของท่านอาจารย์ซั่งกวนนางก็ยังจะหลับอีก

อาจารย์ซั่งกวนไม่ค่อยได้สอนนัก การได้ฟังเขาบรรยายสักครั้งนับว่าโชคดีไปสามชาติ

นอกจากนั้นยัง...

ไม่มีสตรีคนใดบนโลกนี้ที่ต้านทานใบหน้าที่งดงามราวกับเทพเทวดาของท่านอาจารย์ซั่งกวนได้

นางก็เหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าจะหลับไปจริงๆ

องค์หญิงตังตังกล่าวประชดว่า “ขี้เลื่อยอย่างไรก็เป็นขี้เลื่อย ปัญญามีเท่านี้ยังคิดจะมาเรียนที่สำนักศึกษาวังหลวงอีก”

แม้ว่าจะเป็นการตำหนิ แต่ความโกรธขององค์หญิงตังตังก็ลดลงไปมาก นั่นเพราะการที่กู้ชูหน่วนหลับลงได้ขณะฟังการบรรยายของท่านอาจารย์ซั่งกวน แสดงให้เห็นว่านางไม่ได้อยากได้ท่านอาจารย์ซั่งกวนจนน้ำลายไหล

กู้ชูหน่วนขยี้ตา

นางเกาะติดอยู่กับชายแปลกหน้าตลอดทั้งคืน พอกลับไปถึงเรือนก็ต้องรับมือกับญาติๆ ที่แสนดีนั่นอีก พอตอนเจ็ดโมงแปดโมงเข้าก็ถูกชิวเอ๋อร์ลากออกมา โดยพื้นฐานแล้วนางไม่ได้นอนเลย แบบนี้นางจะไม่ง่วงได้อย่างไร

อาจารย์ซั่งกวนยิ้มอย่างสุภาพงดงาม ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มจางๆ “คุณหนูสามน่าจะเชี่ยวชาญในสิ่งที่ข้าสอนหมดแล้ว คงจะดีกว่าถ้าให้คุณหนูสามดีดบรรเลงเพลงสักเพลง”

อะไรนะ...

ให้นางดีด?

มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า

กู้ชูหน่วนเลยหลับตาลงเสียเลย นิ้วของนางสะบัดไปเรื่อยและดีดไปมั่วๆ เสียงอันแสบแก้วหูที่ดังขึ้นมา ฟังดูราวกับเสียงของภูตผี ไร้ซึ่งกฎเกณฑ์ ทั้งไม่น่าฟังทั้งน่าหนวกหู

ทุกคนหน้าถอดสีและอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดหู

พวกเขาเคยฟังเพลงที่ไม่ไพเราะมาก่อน แต่ไม่เคยได้ยินเพลงไหนแย่เท่านี้

หากยังฟังต่อไปเกรงว่าพวกเขาอาจจะกระอักเลือดตายก็เป็นได้

แม้แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ยังยกมือปิดหูและคลานออกไปให้ห่างจากนาง

องค์หญิงตังตังตวาดขึ้นมาว่า “พอได้แล้ว กู้ชูหน่วน นี่เจ้าจงใจหรืออย่างไร”

กู้ชูหน่วนตกใจกลัวและดูเหมือนลูกแกะที่ได้รับบาดเจ็บ ตอบอย่างน้อยใจว่า “องค์หญิง ข้าไม่เข้าใจว่าท่านพูดถึงอะไร ท่านอาจารย์ขอให้ข้าดีดเพลง ข้าก็ดีดเพลงที่ข้าถนัดที่สุด”

“ที่เจ้าดีดนั่นนับเป็นเพลงด้วยหรือ”

“เหตุใดจึงจะไม่ใช่เพลง แม้ว่าข้าจะดีดกู่ฉินไม่ดีเท่าพวกท่าน แต่ข้าก็ใส่ใจมาก ใช่หรือไม่ เสี่ยวเซวียนเซวียน”

เซี่ยวอวี่เซวียนจ้องมองกู้ชูหน่วนและปฏิเสธที่จะตอบคำถามของนาง

เขากลัวขายหน้า

ทุกคนมองกู้ชูหน่วนราวกับมองคนโง่เขลา

ก่อนหน้านี้มีคำล่ำลือกันว่าคุณหนูสามแห่งตระกูลกู้ ไม่ว่าจะเป็นกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีน บทกวี ดนตรีล้วนทำได้ไม่ดี เป็นคนหัวขี้เลื่อยอันดับหนึ่งของรัฐเยี่ย เมื่อเช้าพวกเขาเจอเรื่องบทกวีสู่หลีมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก แต่มาถึงตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาจะประเมินคุณหนูสามแห่งตระกูลกู้สูงเกินไป

นางก็เป็นแค่พวกหัวขี้เลื่อยไร้ประโยชน์คนหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่านางไปได้บทกวีสู่หลีในสมัยโบราณมาจากที่ไหน

“ท่านอาจารย์ ท่านว่าข้าดีดไพเราะหรือไม่เจ้าคะ” ดวงตาน้อยๆ อันชาญฉลาดของกู้ชูหน่วนกะพริบปริบๆ

อาจารย์ซั่งกวนยิ้มอย่างสง่างามและพูดโอ่ว่า “คุณหนูสามบรรเลงได้ดีมาก เพลงที่ท่านเพิ่งดีดไปนั่น ให้ฝึกไปอีกห้าสิบครั้ง”

รอยยิ้มของกู้ชูหน่วนชะงักงัน

“หะ... ห้าสิบครั้ง? ทะ... ท่านอาจารย์ ท่านพูดเล่นใช่ไหมเจ้าคะ”

“คุณหนูสามขยันหมั่นเพียรในการเรียนรู้ ท่านดีดเพลงที่ข้าไม่เคยสอนได้อย่างคล่องมือ คู่ควรที่จะได้รับคำชมเชย เพลงของคุณหนูสามนั้นควรให้คนทั้งสำนักศึกษาได้ฟัง ทุกคนจะได้เรียนรู้อย่างเต็มที่เหมือนคุณหนูสาม

กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก

นางขอคืนคำพูดก่อนหน้านี้

บุรุษผู้นี้ไม่ได้หล่อเหลาสง่างามเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังใจดำมากด้วย

ขยันหมั่นเพียรในการเรียนรู้อะไรกัน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการลงโทษนาง