กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 165

"อย่างไรก็ตาม เยี่ยเฟิงไม่เพียงแต่ไม่สามารถเอาชนะผู้นำได้เท่านั้น แต่ยังพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึง......ช่วยเหลือนายท่านด้วย แต่คราวนี้น่าจะเป็นเพราะผู้นำกองธงกล้วยไม้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จึงทรมานเขา"

ฝูกวงพูดอย่างผ่อนคลาย แต่กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนรู้ว่าความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดในช่วงเวลาสิบเก้าปีที่ผ่านมาไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยคำพูดเพียงสองสามคำ

ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยเฟิงต้องการอยู่คนเดียว

จนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมดวงตาของเยี่ยเฟิงถึงได้ดูทุกข์ระทมเช่นนั้น

ทำไมเสียงฉินของเยี่ยเฟิงถึงเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความไม่แน่นอน ราวกับว่าเขาอยู่ในโลกที่มืดมิดและไม่สามารถหลบหนีออกมาได้

ฉันเข้าใจมากขึ้นว่าทำไม Ye Feng ถึงต่อต้านคนอื่นที่สัมผัสร่างกายของเขา

ที่แท้......

ผู้ที่ก่อกรรมทำชั่วทุกอย่างก็คือผู้นำกองธงกล้วยไม้

"แก๊ก......"

กู้ชูหน่วนหักกิ่งไม้ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

ผู้นำกองธงกล้วยไม้？

ดีมาก

ตอนนี้พวกเขาเติบโตแล้ว

"ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั่นไม่ได้มีดีอะไร แม่สาวอัปลักษณ์ พวกเราหาโอกาสไปจัดการเขา เพื่อล้างแค้นให้กับเยี่ยเฟิง"

ฆ่าเขามันง่ายเกินไปสำหรับเขา

ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เยี่ยเฟิงต้องเจอ

ฝูกวงเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า "ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั้นชั่วร้ายมาก เป็นที่รู้โดยทั่วกันว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีคนต้องการจะกำจัดเขา แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าวรยุทธของผู้นำกองธงกล้วยไม้นั่นสูงส่ง และอยู่อย่างสันโดษในกองมานานหลายปี ยอดฝีมือในกองของเขามีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ต่อให้ประมุขชิงของเราจะลงมือด้วยตนเองก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ ถ้าคุณต้องการ จะฆ่าเขานั้น......ยากเย็น"

นอกเสียจากผู้นำนิกายของพวกเขาจะลงมือด้วยตนเอง

แต่ผู้นำนิกาย......

ฝูกวงแอบมองไปที่กู้ชูหน่วน ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา

ผู้นำนิกายลืมทุกอย่างจนหมดสิ้นแล้ว

แม้แต่วรยุทธก็ไม่มี

ในโลกนี้ผู้ที่จะสามารถเอาชนะผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ เกรงว่าจะมีเพียงเทพแห่งสงครามหานอ๋องและจอมมารเผ่าปีศาจ

เป็นไปไม่ได้ที่จอมมารจะฆ่าลูกน้องของตนเอง

เทพแห่งสงครามและเผ่าปีศาจต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือ

"ทำไมถึงบาดเจ็บมากขนาดนี้？แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าช่วยจับแขน ข้าจะแบกเขาไปหาหมอในเมือง"

"เขาเสียเลือดมากเกินไป หากไม่ห้ามเลือด เกรงว่าเขาจะไม่มีชีวิตรอดไปจนถึงในเมือง"

กู้ชูหน่วนอดทนกับความปั่นป่วนในใจ นางฉีกเศษผ้าในวัดร้างแล้วสะบัดฝุ่นออก แจากนั้นก็เอาเลือดของเยี่ยเฟิงมาขีดเขียนลงไป

"ไปหาสมุนไพรตามที่ข้าวาด รีบไปรีบกลับ"

"ขอรับ ผู้น้อยจะไปเดี๋ยวนี้"

"เซียวอวี่เซวียน เจ้าไปก่อไฟ"

"ก่อไฟทำอะไร？"

"พับไฟเล็กขนาดนั้น จะทำความสะอาดบาดแผลให้เขาได้อย่างไร"

"ว่าแต่......เจ้ารู้วิชาแพทย์หรือ？"

"เช่นนั้นเจ้าก็มาทำ？"

"ข้าทำไม่เป็น"

"เช่นนั้นก็หุบปาก แล้วรีบไปก่อไฟ"