กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 169

เมื่อมองไปที่กระท่อมมุงจาก มีหญิงชราผู้หนึ่งสวมเสื้อผ้าธรรมดาที่มีรอยปะจำนวนไม่น้อย ใบหน้าของซีดเซียวและยืนอยู่หน้ากระท่อมมุงจาก ดูเหมือนว่ากำลังรออะไรบางอย่างอย่างใจจดใจจ่อ

ดวงตาทั้งคู่ของนางว่างเปล่า ไม่รู้ว่าตาบอดมานานแต่ไหนแล้ว แต่สายตาของนางยังคงมองตรงไปข้างหน้า

เซี่ยวอวี่เซวียนถามว่า "หญิงชราผู้นั้นคือท่านยายของเยี่ยเฟิงใช่หรือไม่？ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย"

กู้ชูหน่วนไม่ตอบ และมองดูเยี่ยเฟิงที่อดทนต่อความเจ็บปวด เขาเดินกลับบ้านตามปกติ และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "ท่านยาย ขาของท่านไม่ดี มายืนรอข้าตรงนี้ทำไม ข้าจะช่วยพยุงท่านกลับไปพักผ่อน"

ท่านยายเยี่ยคลายความเคร่งเครียดลง และถามอย่างเป็นกังวลว่า "ใช่เฟิงเอ๋อร์หรือไม่？"

"อืม ข้ากลับมาแล้ว ข้าขอโทษ ที่สำนักศึกษามีเรื่องนิดหน่อย ข้าจึงกลับมาช้า ทำให้ท่านต้องกังวลแล้ว"

เยี่ยเฟิงพยุงนางไปนั่งบนม้านั่งหินในลานบ้าน แววตาที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

ท่านยายเยี่ยคลำหามือของเขาเพื่อจะจับ แต่ไม่ระวังจนจับโดนบาดแผลของเขา เยี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดและขมวดคิ้วแน่น

"หิวแล้วหรือไม่ ข้าทำโจ๊กไว้ให้เจ้า กำลังร้อน ๆ เลย และรอให้เจ้ากลับมากิน ข้าจะไปเอามาให้เจ้า"

ท่านยายเยี่ยเอามือคลำๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเดินไปถึงที่ที่เยี่ยเฟิงมองไม่เห็น นางก็กุมหัวใจของตัวเองไว้แน่น

กลิ่นคาวเลือดและการอดทนต่อความเจ็บปวดของเยี่ยเฟิง รวมทั้งเสียงแหบแห้ง ทำให้นางโทษตัวเองและทุกข์ใจ

"ข้าทำเองดีกว่า"

"เจ้าเรียนก็เหนื่อยมากแล้ว ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวข้าจะตักไปให้เจ้า"

"อืม" เยี่ยเฟิงสะอื้นเล็กน้อย

เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวัน

เขาไม่รู้ว่าท่านยายสังเกตได้หรือไม่ แต่ก็คงจะรู้

เพียงแต่นางไม่บอกและเขาก็ไม่พูด

นางเอาโจ๊กมาให้ ไม่เย็นและไม่ร้อนจนเกินไป สามารถกินได้พอดี

มือที่ถือโจ๊กของเยี่ยเฟิงอุ่นขึ้นเล็กน้อย และหัวใจที่เย็นยะเยือกก็อุ่นขึ้นเช่นกัน เพราะโจ๊กถ้วยนี้มีความอบอุ่น

เขาไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียวมาหลายวันหลายคืนแล้ว เขาทั้งหิวและกระหาย และโจ๊กก็กำลังพอดี