กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 170

“ท่านอาจารย์ ยกเลิกห้าสิบครั้งไปได้หรือไม่ ข้าคิดว่าทุกคนในสำนักศึกษาล้วนดีดได้ดีกว่าข้าทั้งนั้น”

“ต้องทำสิ ไม่มีใครมีทักษะการดีดกู่ฉินได้ดีเท่าคุณหนูสาม ถ้าคุณหนูสามไม่ทำ ข้าจะไปทูลฝ่าบาท ท่านหานอ๋อง ท่านอัครเสนาบดี ให้ทุกคนมาฟังเสียงเพลงอันไพเราะของคุณหนูสาม”

อาจารย์ซั่งกวนยังคงมีรอยยิ้มจางๆ ที่สุภาพงดงามเช่นเดิม ทว่าในสายตาของกู้ชูหน่วน นางกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นช่างน่ากลัวและชั่วร้ายยิ่งนัก

ข่มขู่

นี่มันข่มขู่กันชัดๆ

ในฐานะอาจารย์ ไม่สอนนางดีๆ ก็ว่าแย่แล้ว แต่ยังมากลั่นแกล้งนางเช่นนี้อีก ช่างเป็นอาจารย์ที่แย่เสียจริง

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นทั้งแปลกใจทั้งขำ

ที่แปลกใจคือท่านอาจารย์ซั่งกวนไม่เคยลงโทษนักเรียนมาก่อน แต่วันนี้เขากลับลงโทษคุณหนูสามแห่งตระกูลกู้เป็นครั้งแรก

ที่น่าขำก็คือกู้ชูหน่วนอวดดีมาก ดีแล้วที่จะลงโทษนางเสียบ้าง

กู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด “ก็ได้ ดีดก็ดีด พวกท่านไม่รำคาญก็แล้วไป ข้าจะดีดเดี๋ยวนี้ละ”

“ในเวลาเรียนโปรดอย่ารบกวนนักเรียนคนอื่นๆ เลิกเรียนแล้วค่อยดีดใหม่”

นี่มันลอยแพนักเรียนชัดๆ

หลังเลิกเรียนนางยังต้องไปที่ร้านยาอีก

“การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศคราวนี้มีทั้งการประลองฝีมือกู่ฉิน หมากรุก ตำรา วาดภาพ และกวี เรื่องกู่ฉินนั้นอธิบายไปแล้ว ทีนี้เราจะมาพูดถึงหมากรุกกันต่อ”

ท่านอาจารย์ซั่งกวนเพียงใช้สายตาสื่อสารทุกคนก็เข้าใจ หลังจากนั้นก็เก็บกู่ฉินของทุกคนออกไปและวางกระดานหมากไว้แทน

“การเล่นหมากรุกมีเพียงสองรูปแบบ หนึ่งคือป้องกัน สองคือการรุก คราวก่อนสิ่งที่ควรบอกก็บอกไปแล้ว ดังนั้นข้าจะไม่จะไม่พูดซ้ำอีก คราวนี้คู่แข่งที่รับมือยากที่สุดคือปรมาจารย์หมากรุก ซึ่งปรมาจารย์หมากรุกชำนาญในเรื่องการรุก หมากแต่ละตัวที่เขาเดินมักจะทำให้คู่ต่อสู้ไม่มีกำลังรับมือ ข้าจะสอนเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ในการทำลายกระดานหมากของเขาให้...”

กู้ชูหน่วนเริ่มง่วงเหงาหาวนอนอีกครั้ง

เสียงบ่นจู้จี้นี้นางไม่ได้อยากได้ยินเลยแม้แต่น้อย

“กู้ชูหน่วน...”

“หือ... เลิกเรียนแล้วหรือ”

“ฮ่าๆๆๆ...”

“คุณหนูสามมาเพื่อจะเป็นตัวตลกหรือ หลับได้ตลอดทั้งวัน”

อย่าว่าแต่ทุกคนจะหัวเราะนางเลย แม้แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

เคยเห็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ไม่เคยเห็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือขนาดนี้

“ยังไม่เลิกเรียนอีกเหรอ...” กู้ชูหน่วนบ่นพึมพำ ทำไมช่วงบ่ายถึงได้ลำบากยากเย็นนักนะ

“คุณหนูสามหลับในห้องเรียนได้เช่นนี้ เรื่องหมากรุกที่ข้าสอนไปทั้งหมดท่านคงเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว จะไม่ดีกว่าหรือถ้าจะเชิญให้คุณหนูสามมาสาธิตให้ทุกคนดู”

ทำไมจึงเป็นนางอีกแล้วล่ะ

กู้ชูหน่วนประท้วง “ท่านอาจารย์ ข้าเพิ่งมาเรียนวันนี้ ที่ท่านสอนเรื่องหมากรุกก่อนหน้านี้ข้ายังไม่เคยฟังเลย”

“จะเป็นไรไป วันนี้เราจะมาสาธิตสิ่งที่สอนไปแล้วกัน เชิญคุณหนูสาม”

กู้ชูหน่วนกัดฟันลุกขึ้น นางมองกระดานหมากรุกที่หนาแน่นนั่นและเงยหน้าถาม “ของข้าสีดำหรือสีขาว”

“แล้วแต่ท่าน”

กู้ชูหน่วนเลือกหยิบหมากสีดำขึ้นมา นางลูบคางอย่างครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็กัดฟันวางลงไป

“ฮ่าๆๆๆ...”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้งและหัวเราะหนักจนเจ็บหน้าอกไปหมด

“บอกว่าคุณหนูสามเป็นคนหัวขี้เลื่อยก็ยังถือว่าให้เกียรติ พวกเจ้าเห็นไหม นางจับสีดำแต่กลับวางในเขตของสีขาว นางถูกศัตรูล้อมทั้งหน้าทั้งหลัง นี่มันรนหาที่ตายแท้ๆ หมากเกมนี้มันขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ”

“ใช่ไหมล่ะ ข้าว่าคุณหนูสามผู้นี้ไม่รู้วิธีเล่นหมากรุกด้วยซ้ำ นางก็แค่เล่นมั่วไปอย่างนั้นเอง”

“นี่ หัวขี้เลื่อยอย่างนี้น่ะ ต่อให้เข้าไปรอบชิงชนะเลิศได้ก็ผ่านรอบชิงชนะเลิศไม่ได้”

“ท่านอาจารย์ ข้าว่าปล่อยๆ นางไปเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียพลังงานไปเปล่าๆ”

กู้ชูหน่วนพยักหน้า

ที่พูดมานั้นมีเหตุผลมาก ปล่อยนางไปตามยถากรรม ให้ได้นอนหลับเฉยๆ ในชั้นเรียน

“ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเป็นวิชาเรียนของข้า ข้าย่อมมีหน้าที่ต้องสอนนาง คุณหนูสาม ไม่รู้ว่าแต่ก่อนนี้เรียนบทกวี การวาดภาพและตำรามาเป็นอย่างไรบ้าง

“อา... ก็พอได้”

“เช่นนั้นก็ขอเชิญให้คุณหนูสามวาดภาพ และประดิษฐ์อักษรสักสองสามคำ”

กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก

ซั่งกวนฉู่มีการคำนวณที่ดี เขาให้นางวาดภาพ ให้เขียนบทกวี คงไม่ใช่ว่าจะทดสอบความรู้ ภาพวาดและบทกวีของนางหรอกนะ

“ท่านอาจารย์ ข้าวาดรูปเก่งเกินไป เกรงว่าพวกท่านจะต้องอับอาย เอาอย่างนี้ ข้ายังไม่วาดดีกว่า”