กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 173

“ข้าขอร้องพวกท่านล่ะ เยี่ยเฟิงนั้นตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง นอกจากยายเฒ่าอย่างข้าแล้ว รอบกายเขาก็ไม่มีสหายหรือญาติใดเลย เขามิค่อยชอบพูดนัก เมื่อผู้อื่นว่าร้ายใส่เขา นอกจากนิ่งเงียบ เขาไม่มีทางพูดปกป้องตัวเองอย่างแน่นอน”

“ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้ฆ่าคน พวกข้าเองก็อยากช่วยเขาเช่นกัน ยายเฒ่า ท่านรีบลุกขึ้นเถิด ท่านทำเช่นนี้พวกข้าแบกรับมิไหวหรอก”

กู้ชูหน่วนประคองให้นางลุกขึ้นและนั่งบนเก้าอี้อย่างบังคับ

“พวกท่าน…พวกท่านเชื่อว่าเขามิได้ฆ่าคนจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว มิเช่นนั้น พวกข้าจะมาที่นี่เพราะอันใดกัน”

ก่อนที่ท่านยายเยี่ยจะพูดเรื่องนี้กับนาง นางก็เชื่อแล้วล่ะ

มาวันนี้ท่านยายเยี่ยพูดเช่นนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้นางเชื่อว่าตนนั้นพูดถูก

เป็นนักดนตรีที่ใช้ชีวิตอย่างไร้อิสระและอาศัยอยู่ในส่วนลึกของความมืดมิดแล้ว มีคนนำแสงสว่างมาแก่เขาอย่างกะทันหันเช่นนี้

หากเป็นผู้อื่น คงจะทำทุกหนทาง เพื่อให้ได้แสงสว่างและอิสรภาพนั้น

แต่ทว่าเขายังคงมีหลักการของตน และยังอ่อนน้อมตอนขอระฆังวิญญาณสะบั้นจากนางด้วย

เมื่อตอนที่นางถูกไล่ล่าสังหาร ก็ออกมารับดาบแทนนางโดยไม่คิดชีวิตเลย

และครั้งที่เผ่าปีศาจมาถึง ก็ยังคงร้องขอแทนนาง โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาภายหลังเลย

มืออันเรียวงามของกู้ชูหน่วนเคาะอยู่ซ้ำ ๆ ในดวงตาดำขาวเต็มไปด้วยความคิด

ผ่านไปสักครู่ นางถึงได้เอ๋ยปากออก “เมื่อครั้งที่แล้วท่านบอกว่า เยี่ยเฟิงตามหาท่านพ่อท่านแม่แท้ ๆ ของเขามาโดยตลอดใช่หรือไม่?”

“ใช่แล้วล่ะ หลายปีมานี้ เขาไม่เคยยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย เขาคิดมาโดยตลอดว่าท่านพ่อท่านแม่ของเขาทิ้งเขาไป เพราะไร้หนทางจริง ๆ”

“เช่นนั้นชื่อของเขา…”

“เมื่อตอนที่พวกทาสพบเขาในผ้าห่อทารก เป็นช่วงสารทฤดู ในตอนนั้นเขาถูกทิ้งไว้ใต้ต้นใบชิวเฟิงที่อยู่หน้าประตูลานทาส เพราะเช่นนี้ จึงได้ตั้งชื่อเยี่ยเฟิงให้แก่เขา ส่วนใครเป็นคนตั้งชื่อให้นั้น เกรงว่าจะมิมีผู้ใดทราบแล้ว”