กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 176

ชิงเฟิงเข็นรถเข็นพาเยี่ยจิ่งหานเข้ามา ข้างกายมีเจี้ยงเสวี่ยเดินตามมาด้วยท่าทีองอาจน่าเกรงขาม พร้อมด้วยทหารองครักษ์อีกสองขบวนแถวที่อยู่รั้งท้าย บรรยากาศดูประหนึ่งดาวล้อมเดือนที่เปล่งประกาย

เยี่ยจิ่งหานมีสีหน้าเย็นเยียบประดุจน้ำค้างแข็ง บรรยากาศอันเยียบเย็นที่น่าสะพรึงโอบล้อมอยู่รอบตัวเขา

เขากำลังโกรธ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่กู้ชูหน่วนมักจะรู้สึกว่ามีความน้อยเนื้อต่ำใจบางอย่างแฝงอยู่ในความโกรธของเขา เหมือนผู้หญิงที่คับแค้นเพราะความน้อยใจ

นางยกจานเนื้อที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาและฉีกยิ้มตาหยี “ท่านอ๋อง ท่านมากินข้าวด้วยกันใช่หรือไม่เพคะ”

เยี่ยจิ่งหานเลิกคิ้วสีเข้ม เขามองอาหารรสเลิศที่วางอยู่เต็มโต๊ะและชายหนุ่มรูปงามสองคนที่นั่งขนาบข้างนาง นึกอยากจะฟาดนางให้ตาย

เขายังไม่ทันตาย

นางก็เริ่มมองหาคนใหม่แล้วรึ

“ดูเหมือนแต่ละวัน พระชายาของข้าจะมีชีวิตที่สดชื่นดีนี่”

เยี่ยจิ่งหานเน้นหนักตรงคำว่า ‘พระชายา’ และ ‘สดชื่น’ ในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแฝงไปด้วยคำเตือน

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่พอใจ

แค่ทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดของนายท่านก็ว่าแย่แล้ว

แต่นี่ยังแก้พิษให้นายท่านครึ่งๆ กลางๆ แล้วทิ้งไปเสียเฉย นี่นางลืมนายท่านแล้วหรืออย่างไร

กู้ชูหน่วนยิ้มแหย “ก็ไม่เท่าไรหรอกน่ะ”

นับตั้งแต่ข้ามภพมา นางยังไม่เคยได้นอนหลับอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยสักครั้ง นี่มันปลอดภัยตรงไหน

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเยี่ยจิ่งหาน

กู้ชูหน่วนก็รู้ทันทีว่าคืนนี้คงจะตกลงกันไม่ได้ง่ายๆ

นางเม้มปากอย่างขัดใจ “เจ้าไม่ได้บอกว่าพ่อของเจ้ากำลังตามหาอยู่หรอกหรือ เหตุใดยังไม่รีบกลับไปอีก”

เซี่ยวอวี่เซวียนกลืนอาหารคำสุดท้ายลงคอและพูดไปเรื่อยว่า “จริงด้วย ท่านพ่อกำลังตามหาข้าอยู่ งั้นข้ากลับก่อนละ”

ว่าแล้วเซี่ยวอวี่เซวียนก็รีบวิ่งออกไปจากเรือนอุสุมโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

กู้ชูหน่วนตกใจ