กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 177

“งั้นเหรอ” เยี่ยจิ่งหานไม่เชื่อ

“จริงแท้ยิ่งกว่าไข่มุกซะอีก ท่านรอก่อน ข้าจะไปตักมาให้ท่าน”

ร่างในชุดสีชมพูเดินจากไป หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกลับข้าวต้มสมุนไพรหนึ่งถ้วย ข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนี้เย็นแล้วค่อนข้างเละ ทว่ายังพอจะมองเห็นว่าข้าวต้มนั้นทำมาจากสมุนไพรที่ล้ำค่า

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต้มข้าวต้ม เลยควบคุมความร้อนได้ไม่ดีนัก แต่ก็ยังพอกินได้อยู่”

“ข้าวต้มเย็นหมดแล้ว” สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานดีขึ้นเล็กน้อย

ข้าวต้มของเขาเละ แต่ถ้วยของเยี่ยเฟิงไม่เละ เป็นไปได้หรือไม่ว่าข้าวต้มถ้วยนี้คือข้าวต้มที่นางทำเป็นครั้งแรกจริงๆ

“ข้าตั้งใจเป่าให้เย็นเองละ กินตอนเย็นๆ ถึงจะดี ถ้าร้อนไปจะลวกคอ ท่านลองชิมดูสิว่ารสชาติดีหรือไม่”

ชิงเฟิงเบ้ปาก “ข้าวต้มเละขนาดนี้ นายท่านซึ่งมีฐานะสูงส่งจะกินไปได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนประท้วงอย่างบริสุทธิ์ใจ “นายท่านของเจ้าอยู่ในสถานะที่สูงส่ง แค่พลิกฝ่ามือเขาก็ควบคุมเมฆควบคุมฝนได้ ไม่ว่าจะเป็นข้าวต้มสมุนไพรที่ไหนก็กินไม่ได้ แต่ถ้วยนี้เป็นข้าวต้มที่ข้าทำเองกับมือ แม้จะเป็นของที่ด้อยค่าแต่ก็มากไปด้วยน้ำใจ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

ชิงเฟิงแทบกระอักเลือด

เห็นได้ชัดว่าคุณหนูสามพยายามหาเหตุผลเพื่อจะไล่นายท่านกลับไป ทั้งยังพูดแบบนั้นได้เต็มปาก

เขารับประกันได้เลยว่าข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนี้ไม่ใช่ของที่นางลงมือทำด้วยตนเองเพื่อให้นายท่าน

ด้วยความเฉลียวฉลาดและความองอาจห้าวหาญของนายท่าน อย่าว่าแต่กินมันเลย แค่จะเชื่อก็ยังไม่มีทาง

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั่น เยี่ยจิ่งหานกลับหยิบช้อนขึ้นมาและขมวดคิ้วคมเล็กน้อย จากนั้น... จากนั้นเขาก็กินเข้าไป

เอ่อ...

นายท่านกินข้าวต้ม?

นี่มัน...

ความคิดของชิงเฟิงว้าวุ่น

เจี้ยงเสวี่ยก็ตกตะลึงเช่นกัน

และสิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจอีกครั้งก็คือนายท่านไม่ใช่แค่ชิมหนึ่งคำ แต่ยังกินไปอีกหลายคำ ทั้งยังเอ่ยเรียบๆ ว่า

“ข้าวต้มสมุนไพรนี่ เจ้าทำไว้ให้ข้าจริงๆ หรือ”

“แน่นอนอยู่แล้ว คนรับใช้ที่จวนอ๋องก็เห็นกันทั้งนั้น ถ้าไม่เชื่อท่านลองถามพวกเขาดูก็ได้”

กู้ชูหน่วนนั่งลงตรงหน้าเยี่ยจิ่งหาน เอามือเท้าคางแล้วมองเขาก่อนจะลองถามว่า “อร่อยไหมท่านอ๋อง”