กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 178

"....."

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เข้าใจ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

เขาจะเอาข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนั้นให้ได้

เฮ้อ...

ข้าวต้มสมุนไพรที่ประเมินค่าไม่ได้ถ้วยเดียว เขายังเอ่ยปากขอได้อย่างไม่กระดากใจ

ข้าวต้มที่นางจะเอาไปให้หมา ให้เขาไปแล้วรู้สึกเสียเปล่าโดยแท้

กู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด “เอาละ ในเมื่อท่านอยากกิน ข้าจะทำให้ท่านกินก็ได้”

คิดจะชุบมือเปิบแย่งข้าวต้มของนางไปกินเช่นนี้ เขาไม่กลัวจะกินจนตายหรืออย่างไร

เมื่อเห็นท่าทีของนาง เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆ ก็เริ่มระวังตัว

แม่นางคนนี้ช่างแย่เหลือทน ไม่ใช่ว่าคิดจะทำอะไรอีกหรอกนะ

“ท่านอ๋องกินข้าวต้มหมดแล้ว นี่ก็ดึกแล้วด้วย ท่านควรจะกลับไปพักผ่อนได้แล้วมิใช่หรือ”

กู้ชูหน่วนพยายามไล่แขก แต่ดูเหมือนเยี่ยจิ่งหานจะไม่รู้สึกตัว นอกจากนี้ยังพูดอะไรบางอย่างที่ฟังดูคลุมเครือ

“เจ้าล้างพิษให้ข้าได้เพียงครึ่งเดียว” หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เขากำลังบอกว่าเจ้าหนีมากลางคัน เจ้าควรจะรับผิดชอบมิใช่หรือ

กู้ชูหน่วนลูบหน้าผากตัวเอง “พี่ชาย ข้าไม่ได้บอกไปแล้วหรือว่าต้องแช่น้ำยาก่อนเป็นเวลาหนึ่งเดือน ตอนนี้ยังไม่ครบหนึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ”

“คิดหาวิธี ทำให้เจ้าพวกนั้นไม่กัดข้าอีก” เยี่ยจิ่งหานเอ่ยลอดไรฟัน

ไอ้บ้า

ผู้ชายขี้เก๊กคนนี้นี่ จุดประสงค์หลักที่มาที่นี่ก็เพื่อบอกให้นางทำให้สัตว์มีพิษเหล่านั้นเลิกกัดเขาน่ะเหรอ

บ้าบอ

เขาพูดตรงๆ ไม่ได้หรือไง

ต้องอ้อมไปอ้อมมาให้นางปวดหัวทำไมตั้งนาน

“ท่านทำไปเถอะ ถ้าพวกมันไม่กัดท่าน พิษในตัวของท่านจะระบายออกมาได้อย่างไร นอกจากนี้ถึงพวกมันจะกัดท่าน พวกมันก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตมิใช่รึ ท่านแค่ต้องทนเจ็บนิดหน่อย อย่างดีที่สุดข้าก็ให้ขนมแก่ท่านได้ ปากท่านจะได้หวานๆ”