กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 179

หน้าอกของเยี่ยจิ่งหานกระเพื่อมขึ้นลง

ความหมองคล้ำใต้ตาของนางเกิดจากการที่นางวอนหาที่ตายทั้งคืนมิใช่หรือ

ถ้าวันนี้เข้าไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา มีหรือที่ผู้หญิงคนนี้จะให้ยาสิบเม็ดนี้แก่เขา

“กู้ชูหน่วน!”

“ก็อยู่นี่ไง ข้าไม่ได้หูหนวก ท่านไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ ท่านอ๋องลองคิดดูสิ ถ้าข้ากล้าล้อเล่นกับท่านจริงๆ เหตุใดข้าต้องมอบยาทั้งสิบเม็ดให้ท่านง่ายๆ ด้วย ข้าแค่ซ่อนเอาไว้ไม่ยอมเอาออกมา ปล่อยให้ท่านถูกสัตว์มีพิษกัดจนพรุนไปเลยไม่ดีกว่าหรือ”

เยี่ยจิ่งหานยิ้มเยาะ “เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณเจ้างั้นสิ”

“หามิได้ เราก็คนกันเองทั้งนั้น ขอเพียงท่านไม่มารบกวนข้าตลอดทั้งวันก็เป็นพอ”

พรึ่บ

เจี้ยงเสวี่ยไม่รู้ว่ามาจากไหน อยู่ๆ เขาก็นำชุดแต่งงานสีแดงฉูดฉาดมาวางลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน

ชุดแต่งงานชุดนี้ ไม่ว่าจะเป็นฝีมือการตัดเย็บหรือวัสดุที่ใช้ล้วนเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด บนชุดมีลายรูปหงส์ที่ดูสมจริงปักเอาไว้ ราวกับว่าหงส์ตัวนี้กำลังกางปีกโบยบิน เมื่อลองสัมผัสดูจึงพบว่าเนื้อผ้าอ่อนนุ่มเหมือนหนวดปลาหมึก เป็นชุดแบบที่ผู้หญิงจะชอบมากจนวางไม่ลง

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับตกตะลึง

นางชี้ไปที่ชุดแต่งงาน “นี่มันอะไร”

“หืม คุณหนูสามลืมไปแล้วหรือ ว่าอีกเพียงแค่เจ็ดวันก็จะถึงวันมงคลของเรา เครื่องยศอย่างมงกุฎหงส์และเสียเพ่ย*ก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว รวมไปถึง... ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเข้าหอ”

เขาเน้นหนักตรงคำว่า ‘เข้าหอ’

เพราะเขาสวมหน้ากากผีเอาไว้จึงมองไม่เห็นอารมณ์ที่แท้จริงของเขา เห็นเพียงแค่ดวงตาที่ลึกเหมือนบึงน้ำเย็นซึ่งไร้ก้นบึ้งคู่นั้น

กู้ชูหน่วนที่สมองเลอะเลือนกลับมาได้สติอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง ข้าหน้าตาอัปลักษณ์ ทั้งยังหลายใจไร้ศีลธรรมด้วยนะ”

“ข้าเคยบอกไปแล้วนี่ สาวอัปลักษณ์กับคนพิการ ข้าว่าก็เหมาะกันดี ส่วนความหลายใจนั่นก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าเจ้ากล้าหาเหาใส่หัวหาภัยใส่ตัว ชักชวนกันไปทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับใคร ข้าจะฉีกอกเจ้าดูสิว่าแท้จริงแล้วเจ้ามีหลายใจจริงหรือไม่”

กู้ชูหน่วนหัวเราะหึหึ

ดูเหมือนนางจะต้องรีบหาหญ้านรกให้เจอและช่วยล้างมลทินให้เยี่ยเฟิงให้ได้ จากนั้นค่อยหนีออกไปจากรัฐเยี่ย

คนของเยี่ยจิ่งหานเริ่มเข้ามาจัดระเบียบเรือนอุสุม ทั้งยังย้ายเครื่องลายคราม แจกันและข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันจำนวนมากเข้ามา

กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปขวางไว้ “เยี่ยจิ่งหาน ท่านกำลังทำอะไรน่ะ”

“ในเมื่อพระชายาไม่ยอมกลับไปอยู่ที่จวนหานอ๋อง ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องย้ายมาอยู่ที่เรือนอุสุม”

แต่กู้ชูหน่วนกลับเงื้อมือขึ้นตบหน้าเขาต่อหน้าทุกคน

เจี้ยงเสวี่ยโกรธจัด

ที่กู้ชูหน่วนตบ แท้จริงแล้วคือผู้เป็นนายของเขา

ชิงเฟิงหันไปมองเยี่ยจิ่งหานอย่างคับแค้นใจ

ทว่าเยี่ยจิ่งหานกลับไม่แสดงท่าทีใดๆ เขาเพียงแค่ชี้ไปที่หอสดับพิรุณซึ่งอยู่ที่เรือนหลัก

“ข้าจะพักที่ห้องนั้น”

“นั่นเป็นห้องส่วนตัวที่ข้าเลือกไว้แล้ว”

“เช่นนั้นก็ยิ่งดี มันพิสูจน์ให้เห็นว่าเราใจตรงกัน ต่อไปถ้าทำเป็นห้องวิวาห์ของเราก็คงไม่เลวเหมือนกัน”

"....."

เยี่ยจิ่งหานโบกมือส่งสัญญาณ จากนั้นคนของเขาจึงเข็นรถเข็นพาเขาเข้าไปที่หอสดับพิรุณทันที

**เสียเพ่ย คือเครื่องประดับอย่างอื่นที่ใช้สำหรับบอกยศ