กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 180

ก่อนจากไปคำพูดอันเบาหวิวของเยี่ยจิ่งหานก็ยังส่งผ่านออกมา

“ใช่แล้ว แม้ว่าข้าจะเป็นคนใจกว้างแต่หากว่าพระชายาเข้าใกล้เซี่ยวอวี่เซวียนและเยี่ยเฟิงมากเกินไป ข้าก็ไม่สามารถรับปากได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องราวขึั้นกับพวกเขาสองคนสักเล็กน้อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ความโกรธของกู้ชูหน่วนก็สลายไปแล้ว นางเอียงพิงเสาหินศาลาพักร้อนโดยที่มือทั้งสองกอดหน้าอกอยู่และจ้องมองดูเขาอย่างสงบนิ่งสบายๆพร้อมกับรอยยิ้มยั่วยวนตรงมุมปาก

“เหตุใด นี่ท่านอ๋องหึงหรือ?”

“ช่างน่าขัน ข้าจะหึงได้เช่นไร”

“เช่นนั้นข้าจะใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ใดแล้วเกี่ยวอะไรกับท่าน?”

“ข้าเกรงว่าชื่อเสียงของตนเองจะถูกเจ้าทำลายเสียหมด ฮึ่ม”

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งหานเข็นรถเข็นไปทางหอสดับพิรุณด้วยตนเองกู้ชูหน่วนก็ส่ายศีรษะด้วยความรู้สึกขบขันเล็กน้อย

ผู้ร้ายปากแข็ง

เทพแห่งสงครามก็ไม่ได้แตกต่างกัน

เงยหน้าขึ้นมองดูแสงจันทร์กระจ่างในใจของกู้ชูหน่วนก็หนักอึ้งเล็กน้อย

แม้ว่าจะรู้ว่าเยี่ยเฟิงไม่ใช่ฆาตกร แต่ก็ยังไม่มีเบาะแสของฆาตกรตัวจริงเลยแม้แต่น้อย

ผู้คนในสำนักศึกษาไม่มีทางพูดปด หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยก็ยิ่งไม่มีทางโกหก

แล้วใครเป็นผู้สังหารอาจารย์หรงหล่ะ?

หรือว่าจะมีคนที่มีลักษณะท่าทางเช่นเดียวกับเยี่ยเฟิง?

กู้ชูหน่วนปวดหัว

หากว่ามีคนที่มีลักษณะท่าทางเช่นเดียวกับเยี่ยเฟิงจริงๆ เช่นนั้นก็ต้องเริ่มสืบคดีตั้งแต่เยี่ยเฟิงกำเนิดเสียแล้ว?

แล้วนางก็ใช้น้ำชาวาดภาพไปมาอยู่บนโต๊ะและก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวหน้าสำนักศึกษาน่าจะมีความลับบางอย่างอยู่ในตัว หรือว่าในมือของเขามีสิ่งใดอยู่จึงทำให้ฆาตกรแอบเข้าไปในห้องของหัวหน้าสำนักศึกษาครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อนึกถึงลำดับขั้นตอนของการสังหารหัวหน้าสำนักศึกษาและอาจารย์หรงอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วจู่ๆกู้ชูหน่วนก็เงยหน้าขึ้นและเกิดความคิดที่แว๊บเข้ามาในสมอง