กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 183

เยี่ยเฟิงเหมือนก้างปลาติดคอ "ได้"

เป็นครั้งแรกในรอบสิบแปดปีที่เขารู้ว่าการมีเพื่อนเป็นความรู้สึกที่งดงาม

ขอให้ความงดงามเช่นนี้คงอยู่ตลอดไป

กู้ชูหน่วนกลับไปที่สำนักศึกษา เหล่านักเรียนของสำนักศึกษารวมตัวกันเป็นสองสามกลุ่ม พวกเขากำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของเยี่ยเฟิง

"พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเยี่ยเฟิงเคยทำอะไรมาบ้าง？เขาเป็นเสี่ยวเอ้อร์ในร้านเหล้า เคยแบกของให้กับผู้คนที่ท่าเรือ และเคยล้างถ้วยชามที่ร้านขายของริมถนน"

"อะไรนะ......เขาเป็นปัญญาชน จะไปทำงานที่ต่ำต้อยเช่นนั้นได้อย่างไร？เจ้าเข้าใจผิดหรือไม่？"

"จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าให้เพื่อนไปช่วยสืบหาจากคนที่เกี่ยวข้องมากมาย หากพวกเจ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามเถ้าแก่ร้านเหล่านั้นได้"

"เขามีความสามารถเป็นเลิศไม่ใช่หรือ？หรือว่าอาศัยแค่พู่กันในมือทำเงินไม่ได้？เขาถึงต้องไปทำงานที่ต่ำต้อยเช่นนั้น"

"นี่จะนับว่าเป็นอะไรได้ เขายังเคยเป็นนักดีดฉินอยู่ที่หอไร้กังวลด้วย พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้หอไร้กังวลมีนักดีดฉินที่ยอดเยี่ยม เป็นเพราะการมาของนักดีดฉินผู้นั้น กิจการของหอไร้กังวลจึงดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน และนักดีดฉินผู้นั้นคือเยี่ยเฟิง"

"อะไรนะ......เป็นไปได้อย่างไร......เยี่ยเฟิงดูสุขุมเยือกเย็น เขาจะไปเป็นนักดีดฉินที่หอไร้กังวลได้อย่างไร เจ้าจะต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ"

"รู้หน้าไม่รู้ใจ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ไป"

ผู้คนในสำนักศึกษาต่างเกาะกลุ่มกันด้วยความสงสัย "จริงหรือเท็จ？เจ้าคงไม่ได้พูดจาเหลวไหลใช่หรือไม่"

"หญิงงามคนใหม่ของข้าคืออันดับหนึ่งของหอไร้กัวล เมื่อนางเห็นภาพเหมือนของเยี่ยเฟิงก็บอกกับข้าด้วยตนเอง ในตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อ ข้าจึงนำภาพเหมือนนั้นไปที่หอไร้กังวล พวกเจ้าลองทายสิ คนของหอไร้กังวลต่างบอกว่าคนผู้นั้นคือเเยี่ยเฟิง เป็นนักดีดฉินของหอไร้กังวล"

หา......

ทุกคนอ้าปากค้าง

ในความเข้าใจของพวกเขา เพียงอยู่ที่หอไร้กังวลก็ล้วนแต่เป็นพวกต่ำต้อยที่คอยให้ความสำราญ

แม้ว่าฐานะของเยี่ยเฟิงจะไม่สูงส่ง แต่เขาก็เป็นนักเรียนของสำนักศึกษาหลวง จะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร