กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 194

“พวกเจ้าสองคนเร็วเข้า คนคอยปรนนิบัติเหล่านี้เป็นพวกที่คัดเลือกมาอย่างดี ถ้ามีอะไรผิดพลาดละก็ ต่อให้พวกเจ้ามีหนึ่งร้อยหัวก็ยังไม่พอให้ฟันทิ้ง”

“ขอรับๆๆ” กู้ชูหน่วนโค้งศีรษะให้อย่างนอบน้อมและตามอี้เฉินเฟยเข้าไปในกรงเลื่อนกรงหนึ่ง ดวงตาของนางฉายแววเย็นเยียบเมื่ออยู่ในจุดที่ลับสายตาคน

ถ้านางเดาไม่ผิด คนเหล่านี้น่าจะอยู่ในสถานะใกล้เคียงกับเยี่ยเฟิง พวกเขาทั้งหมดถูกจะส่งไปสร้างความเพลิดเพลินให้ผู้นำกองธงกล้วยไม้

ไฟของกู้ชูหน่วนลุกโชนเมื่อนึกถึงเยี่ยเฟิงที่ถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้ทำให้มีมลทินตั้งแต่อายุห้าขวบ

เนื่องจากทุกคนสวมหน้ากากโครงกระดูกและชุดโครงกระดูกเหมือนกัน ทั้งสองคนจึงปะปนไปกับกลุ่มคนได้โดยไม่มีใครสนใจ การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นตลอดทาง

เพียงแต่เมื่อมาถึงเนินเขาลูกที่ห้า พวกเขาก็ถูกขวางไว้

นอกจากจะต้องแสดงตราคำสั่งแล้ว พวกเขายังต้องหยดเลือดของตัวเองลงไปในชามที่มีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง

พวกลูกน้องของกองธงเผ่าปีศาจที่อยู่ด้านหน้าทยอยกัดนิ้วของตนเองและหยดเลือดลงในชาม หลังจากเลือดหยดลงไปในน้ำสะอาด กลิ่นเลือดคาวคลุ้งก็อบอวลขึ้นมาพร้อมกับกลุ่มควันสีดำ

กู้ชูหน่วนเหล่มองอี้เฉินเฟย พยายามส่งสายตาถามเขาว่าจะให้บุกเข้าไปตอนนี้หรือหาทางแฝงตัวเข้าไป

อี้เฉินเฟยมองนางด้วยแววตาสงบ เขากัดนิ้วของตัวเองและหยดเลือดลงไปในชาม ชามนั้นมีน้ำไม่ต่างกับของพวกกองธงคนอื่น เกิดควันดำและมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเหมือนกัน

“ผ่าน คนต่อไป”

คนต่อไปก็คือกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ถ้านางเดาไม่ผิด คนของเผ่าปีศาจน่าจะต้องแช่สมุนไพรตลอดทั้งปีและรับยาพิษบางอย่าง ดังนั้นที่ร่างกายจึงมียาพิษอยู่

แล้วอี้เฉินเฟยผ่านเข้าไปได้อย่างไร

“มัวชักช้าอยู่ทำไม เร็วเข้า”

“ขอร้องละ พวกท่านปล่อยข้าเถิดนะ ข้ายังมีพ่อแม่แก่ชราที่ป่วยหนักและน้องชายน้องสาวที่ต้องดูแล ถ้าไม่มีข้าพวกเขาไม่มีทางมีชีวิตอยู่ได้แน่ ขอร้องล่ะ ได้โปรด...” เด็กหนุ่มอายุประมาณสิบสามสิบสี่ปีคนหนึ่งขดตัวอ้อนวอน

เขาเอาหัวโขกพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่มือถูกมัดไว้ด้านหลัง

เด็กหนุ่มคนอื่นอยากจะอ้อนวอนบ้าง แต่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ร่างกายพวกเขาจึงสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่และทยอยล้อมเข้ามาทีละคน

ผู้ดูแลเตะเด็กหนุ่มที่ร้องขอความเมตตาจนตัวโยนและเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนอยู่ระหว่างทางเจ้าเป็นคนที่พูดมากที่สุด พอเข้ามาเผ่าปีศาจแล้วยังคิดจะออกไปงั้นรึ ไม่มีทางให้ออกไปแล้วโว้ย”

“ได้โปรด... ขอร้องล่ะ คนในครอบครัวของข้ายังป่วยหนัก ข้าจำเป็นต้องหาเงินมาซื้อยาให้พวกเขา”

“เมื่อเข้ามาในเผ่าปีศาจ เจ้าจะไม่มีครอบครัวอีกต่อไป สิ่งเดียวที่เจ้าทำได้คือคอยปรนนิบัติผู้นำกองธงกล้วยไม้ให้ดี ถ้าผู้นำกองธงอารมณ์ดี เจ้าจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างอยู่ดีกินดี ร่ำรวยเจริญรุ่งเรือง ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่ถ้าปรนนิบัติไม่ดีละก็ ฮึ... ข้ารับรองได้เลยว่าเจ้าได้ตายทั้งเป็นแน่”

หยาดน้ำตาพร่างพราวหยดลงมาจากหางตาของเด็กหนุ่ม ราวกับว่าเขากำลังหาทางกระโดดลงไป

แต่สายรางอยู่ห่างจากพื้นดินมากกว่าสิบเมตร ถ้ากระโดดลงไปร่างกายเขาจะต้องแหลกอย่างแน่นอน เขาไม่มีทางลงไปได้เลย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์