กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 202

อี้เฉินเฟยสวมชุดตาข่ายสีขาวและคลุมผ้าคลุมหน้าเอาไว้ อยู่รวมกันกับคนคอยปรนนิบัติทั้งหลาย

ชุดตาข่ายวับๆแวมๆได้เผยร่างกายอันงามของเขาออกมา

ร่างกายของเขานั้นสูงเพรียวด้วยลักษณะอันโดดเด่นรวมทั้งความสง่างามโดยเนื้อแท้ แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็สามารถดึงดูดสายตาได้

กู้ชูหน่วนสวมชุดโครงกระดูกและสวมหน้ากากโครงกระดูกบนใบหน้า ในมือถือธงขนาดใหญ่ที่ปักเป็นรูปกล้วยไม้และคุมตัวคนคอยปรนนิบัติทั้งหลายเดินไปด้านหน้า

ตลอดทางนางอั้นหัวเราะอยู่ตลอด แววตาหยอกล้อคู่นั้นได้จ้องมายังตัวอี้เฉินเฟยเป็นครั้งคราว

อี้เฉินเฟยหน้าแดงระเรื่อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยเช่นนี้ และก็เป็นครั้งแรกที่ถูกมองด้วยสายตาเย้ายวนเช่นนี้

เขาเป็นคุณชายสามนักปราชญ์ขงจื๊อและเป็นต้นแบบของผู้ศึกษาเล่าเรียนในใต้หล้า อี้เฉินเฟยไม่กล้านึกภาพเลยว่าหากว่าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปผู้คนทั่วหล้าจะมองนักปราชญ์ขงจื๊อกันอย่างไร

“ผู้คอยปรนนิบัติผู้นั้นที่ยืนอยู่ตรงกลางดูเหมือนว่าลักษณะจะไม่เลว”

“ใช่สิ ทุกอิริยาบถนั้นมีความสูงส่งล้ำค่า ไม่ใช่ว่าเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ของเมืองหลวงใดหรอกนะ"

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกันแต่ว่ากันว่าคนคอยปรนนิบัติในรอบนี้หน้าตาไม่เลวกันทั้งนั้น ผู้นำกองธงน่าจะพึงพอใจ”

ตลอดทางที่ผ่านนั้นเป็นไปด้วยความราบรื่น เพียงแต่ว่ามีสายตามากมายจับจ้องมายังตัวเขา

อี้เฉินเฟยโมโหเล็กน้อยและในขณะที่กำลังจะเรียกกู้ชูหน่วนให้คิดหาวิธีการปะปนเข้าไป ก็เห็นแววตาของกู้ชูหน่วนแฝงด้วยรอยยิ้มซึ่งในใจนั้นรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

เห็นแววตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มของนาง

จู่ๆความโกรธของอี้เฉินเฟยก็สลายไปในทันที

ช่างเถอะ

เพียงแค่นางมีความสุขเช่นไรก็ดีทั้งนั้น

อย่างไรก็ตาม......

นางไม่ได้หัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว

ความคิดยังไม่ทันจะผ่านพ้นไปสายตาของกู้ชูหน่วนก็ค่อยๆลดต่ำลงจนในที่สุดก็ลดลงมายังตรงกลางส่วนเอวของเขา

สมองของอี้เฉินเฟยดังหึ่งขึ้นทีหนึ่งแล้วรีบใช้มือปิดเอาไว้