กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 207

รูม่านตาของเจียงซวี่หดตัวอย่างรุนแรงและร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเขากลัวมาก

"พวกเจ้าไม่......ไม่ได้......แค็กๆ"

กู้ชูหน่วนพูดด้วยเสียงหัวเราะ "พี่เฉินเฟย ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าจะโหดเหี้ยมเพียงนี้ ข้าคิดว่าวิธีการนี้......ก็ดีไม่น้อย แต่ก่อนที่จะส่งไปที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั้น เราก็ควรคิดต้นทบดอกไปด้วยเลยจะดีกว่า"

เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ชูหน่วน อี้เฉินเฟยก็เข้าไปได้ทันที มือของของเขาบีบเข้าไปที่กระดูกของแขนและขาของเจียงซวี่ และไม่รู้ว่าออกแรงอย่างไร ได้ยินเพียงเสียงกระดูกหักต่อๆ กัน เจ็บปวดจนเจียงซวี่ถอนลมหายใจแผ่วๆ ออกมา

เจียงซวี่อยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ลำคอของเขากลับถูกบีบเอาไว้แน่น เสียงที่กำลังจะเปล่งออกมานั้นก็ติดอยู่ที่ลำคอและเปล่งออกมาไม่ได้

กู้ชูหน่วนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

กระดูกถูกหักทีละชิ้นๆ ต่อให้เจียงซวี่ไม่พิการ แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องนอนอยู่บนเตียงไปอีกนาน

เมื่อมองไปยังอี้เฉินเฟยอีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มจางๆ หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง คงไม่เชื่อว่าคนที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้จะโหดเหี้ยมขนาดนี้

กู้ชูหน่วนหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อของนางและบีบบังคับให้เขากินเข้าไป ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย "นี่คือยาเจาะลำไส้ หากไม่มียาถอนพิษจากข้า ร่างกายของเจ้าจะเริ่มเน่าเปื่อยจากภายใน จนทำให้ร่างกายเปื่อยเน่าไปทั้งตัวจนตาย แน่นอนว่าเจ้าจะไม่เชื่อก็ได้ แต่เจ้าก็ลองดู ลองดูที่จุดตันเถียนของเจ้าว่ามีกลิ่นเน่าเหม็นหรือไม่"

"ปัง......"

อี้เฉินเฟยโยนเขาออกไปราวกับว่าเขากำลังทิ้งขยะและมองลงไปที่เจียงซวี่

เจียงซวี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งและต้องการจะทดสอบ แต่จุดตันเถียนกลับมีอาการปวดเล็กน้อยขึ้นมา

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปและเตรียมที่จะเรียกคนอื่น กู้ชูหน่วนจึงเอ่ยขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม "เจ้าสามารถตะโกนออกไปดังๆ แต่ก่อนที่เจ้าจะตะโกน เจ้าคิดดูให้ดี หากพวกข้าสองคนเป็นอะไรไป เจ้าก็ต้องสังเวยชีวิตให้กับพวกข้า"

"พวกเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่" เจียงซวี่ต้องการจะต่อต้าน แต่กระดูกแขนขาทั้งหมดของเขากลับไร้ความรู้สึกและไม่อาจขยับเขยื้อนได้ จึงทำได้เพียงจ้องมองด้วยความโกรธพวกเขา

"ไม่ได้ต้องการทำอะไร เพียงแค่ต้องการแก้แค้นคืนให้กับเยี่ยเฟิงก็เท่านั้น"

ความอิจฉาริษยาและความขุ่นเคืองของเจียงซวี่เพิ่มขึ้นไปอีกระดับ