กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 229

"ที่นี่มีคนของเผ่าปีศาจไม่น้อย ไม่ใช่เรื่องของเราอย่าเข้าไปข้องเกี่ยวจะดีกว่า" เยี่ยเฟิงกล่าว “ท่านว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่าหญ้านรกจะอยู่ในตัวของพวกเขา? หรือว่าพวกเขารู้ร่องรอยของหญ้านรกหรือเปล่า?”

จู่ๆมือของกู้ชูหน่วนที่เท้าคางอยู่ก็วางลงอย่างกะทันหันและผิวปากทีหนึ่ง "ไป พวกเราไปกินให้อิ่มท้องกันเถอะ"

“นายท่าน มีเงินเพียงสิบห้าอีแปะเกรงว่าจะไม่เพียงพอที่จะเติมท้องให้อิ่ม”

กู้ชูหน่วนหลับตาลงจากนั้นคลำหาตรงกลางของแหวนอยู่ครู่หนึ่งก็พบเศษเงินที่เล็กที่สุดจำนวนหนึ่งจากด้านในทว่าก็มีถึงสิบตำลึงถ้วน

นางโยนไปให้ฝูกวงเลยโดยตรง "หาร้านแล้วแลกเงินสิบตำลึงเป็นเศษเงินเล็ก"

ฝูกวงอ้าปากกว้างอย่างประหลาดใจ

เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเจ้านายมีแหวนที่ตรงกลางนั้นกลวง นางเก็บสะสมเงินไว้ในนั้นไม่น้อย

ก้มหน้าลงมองดูเหรียญทองแดงสิบห้าเหรียญอันน้อยนิดน่าสงสารในมือ เขาพบว่าตนเองหลงกลเจ้านายเสียแล้ว

ด้วยสมบัติของนายท่านพวกเขาไม่จำเป็นต้องขอทานกินเลยและไม่จำเป็นต้องหาเงินเลี้ยงชีพ

ฝูกวงมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรมและเบะปาก "นายท่าน ท่านก็ช่างไร้ความปรานียิ่งนักแม้แต่ข้าก็หลอกลวงด้วย"

“เงินสิบห้าอีแปะก็เป็นเงินเช่นเดียวกัน หาเงินนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เป็นการยากที่คนจะให้รางวัลกับพวกเราแล้วเหตุใดเราจะต้องปฏิเสธด้วย เจ้าเด็กคนนี้ช่างไม่รู้จักวิธีจัดการเงินเลย”

"......"

นางมอบเงินหลายแสนตำลึงให้คนอื่นไปอย่างง่ายดาย อยู่ในหอไร้กังวลควักทีหนึ่งก็เป็นเงินจำนวนมากมายนัก

ตอนนั้นเหตุใดถึงไม่เห็นนางรู้สึกปวดใจ?

แม้ว่าจะรู้สึกประท้วงแต่ฝูกวงก็ยังแลกเงินสิบตำลึงเป็นเศษเงิน จากนั้นจึงได้ตามกู้ชูหน่วนเข้าไปในโรงเตี๊ยมผิงอัน

ด้านนอกโรงเตี๊ยมเด็กยกอาหารขวางพวกเขาเอาไว้แล้วมองดูพวกเขาอย่างดูแคลนโดยที่ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ขอทานน้อยที่มาจากที่ใดกันรู้หรือไม่ว่าที่นี่เป็นที่ใด? เห็นป้ายร้าน......หรือไม่? โรงเตี๊ยมผิงอันที่นี่นั้นไม่ได้เป็นแค่โรงเตี๊ยแต่เป็นหอสุราด้วย เพียงแค่พวกเจ้าทั้งสามจะมีเงินพอให้กินให้พักได้หรือ?"

กู้ชูหน่วนกวาดตาไปทางโรงเตี๊ยมโดยไร้ร่องรอย