กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 228

เยี่ยเฟิงปิดปากและไอเบา ๆ หน้าตาอันหล่อเหลาของเขาดูเก้อเขิน

เมื่อเห็นท่าทางของเขา กู้ชูหน่วนก็อยากจะเป็นลม

“ไม่ใช่ว่าเจ้าก็ไม่มีเงินนะ？"

"นี่......ต้องขอโทษด้วย ครอบครัวของข้ายากจนและไม่ค่อยมีเงิน"

กู้ชูหน่วนพูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

มีต้นหลิวอยู่ข้าง ๆ โรงเตี๊ยม

กู้ชูหน่วนและพวกเขาไม่ได้กินอาหารมาหลายวันหลายคืนแล้ว อีกทั้งยังเดินทางไกล ทั้งสามคนต่างเหนื่อยล้าและอ่อนแรง จึงหาก้อนหินสองสามก้อนเพื่อนั่งพักผ่อน

เดิมทีพวกเขาเพียงแค่ต้องการพักผ่อนสักครู่ แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่นในการหาเงิน

แต่ไม่คิดว่าเมื่อผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาบนถนนเห็นพวกเขาทั้งสามคน ต่างก็พากันส่ายหัวและถอนหายใจ จากนั้นก็โยนเงินหนึ่งอีแปะสองอีแปะให้พวกเขา เพราะคิดว่าพวกเขาเป็นขอทาน

กู้ชูหน่วนและพวกเขาตกทุกข์ได้ยากอีกครั้ง

ฝูกวงยืนขึ้นและกล่าวอย่างเป็นกังวล "นายท่าน ข้าน้อยจะไปหาอะไรมาให้ท่านกิน"

เยี่ยเฟิงก็ยืนขึ้นเช่นกันและกล่าวอย่างเก้อเขิน "ข้าจะไปดูว่าพอจะมีอะไรที่จะทำได้บ้าง ต้องไปหาเงินมาเลี้ยงปากท้องก่อน"

ถูกผู้คนเข้าใจผิดว่าเป็นขอทาน หากยังปล่อยให้ผู้อื่นให้ทานพวกเขาอีก เรื่องเช่นนี้ พวกเขาไม่สามารถทำได้

กู้ชูหน่วนยื่นมือไปดึงพวกเขาไว้และไม่ให้พวกเขาไป จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไปหางานอะไร ไปหาอาหารอะไร นั่งลง ไม่เห็นหรือว่าผู้คนที่นี่มีน้ำใจต่อพวกเรามากแค่ไหน？"

ด้วยแรงที่ดึงไว้ พวกเขาทั้งสองคนจึงถูกดึงให้นั่งลง

"เคร้ง......"

หญิงชราผมหงอกคนหนึ่งโยนเงินลงตรงหน้าพวกเขาสามอีแปะและถอนหายใจ "อายุยังน้อยแต่ต้องขาเป๋ ช่างน่าสงสาร เอาไปซื้ออะไรกินเถอะ"

"ขอบคุณท่านยาย" กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอ่อนหวานและหยิบเงินสามอีแปะขึ้นมา

"เคร้ง......"

มีอีกคนหนึ่งโยนเงินมา เขาจ้องมองไปที่ฝูกวงและเยี่ยเฟิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม

"ไม่ได้แขนขาขาด แต่มาเป็นขอทานที่นี่ ไม่ละอายใจบ้างหรือ ไม่เหมือนสาวน้อยผู้นี้ ที่นางขาเป๋ไปข้างหนึ่ง"

ฝูกวงและเยี่ยเฟิงงุ่นง่านไม่เป็นสุข