กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 227

กู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ เดินไปตามช่องลม เดิมทีพวกเขาคิดว่าจะหาทางออกได้ในไม่ช้า แต่หลังจากผ่านไปหลายชั่วยาม พวกเขาก็ยังออกไปไม่ได้

ในขณะที่นางกำลังจะด่า นางก็ได้ยินเยี่ยเฟิงกล่าวว่า "ข้างหน้ามีแสงสว่าง และมีทางออกอยู่ข้างหน้า"

ทั้งสามคนเดินอยู่ในถ้ำเกือบหนึ่งคืนสองวันกว่าที่จะออกไปได้

หลังจากนั้นก็อยู่บนภูเขาอีกสองวันกว่าที่จะมาถึงในเมือง

นอกประตูเมือง ทั้งสามคนมองดูคำสามคำบนกำแพงเมือง และต่างตกตะลึง

"เมืองชิงหง？"

กู้ชูหน่วนไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้มาก่อน และไม่มีความทรงจำใด ๆ แต่ดูเหมือนว่าเมืองที่อยู่ใกล้เมืองหลวงจะไม่มีชื่อนี้

ฝูกวงและเยี่ยเฟิงงุนงง

เมืองชิงหงอยู่ที่ชายแดนของรัฐเยี่ย ถัดไปจากเมืองเล็ก ๆ นอกด่านก็จะออกไปนอกชายแดน เรียกว่าหุบเขากลืนวิญญาณ เป็นดินแดนที่ไม่มีใครควบคุมดูแล

หุบเขากลืนวิญญาณกับหุบเขาพิศวิญญาณแตกต่างกันเพียงแค่คำเดียว และห่างกันหนึ่งแสนแปดพันลี้

พวกเขาเดินอยู่ในถ้ำหลายวันแล้ว ทำไมถึงมาโผล่ที่เมืองชิงหง？

เป็นไปได้หรือไม่ที่ถ้ำนั้นจะเป็นอุโมงค์ระหว่างหุบเขากับหุบเขา？

"พวกเจ้าไปหาโรงเตี๊ยมและพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะกลับไปที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอก่อน"

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เยี่ยเฟิงเป็นห่วงท่านยายเยี่ยที่อยู่ในหมู่บ้านเสี่ยวเหอมาโดยตลอด และไม่อยากให้พวกนางเป็นกังวล แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา

ตอนนี้ออกมาจากอุโมงค์แล้ว เขาจึงแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปดูในทันที

"คนของเผ่าปีศาจตามเจ้าไม่ทัน พวกเขาจะต้องไปดักรอเจ้าที่หมู่บ้านเสี่ยวเหออย่างแน่นอน หากเจ้ากลับไป ก็เท่ากับไปติดกับดักด้วยตัวเอง" กู้ชูหน่วนห้ามเขาไว้

เยี่ยเฟิงฝืนยิ้ม ความโศกเศร้าแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา "บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของข้า ท่านยายมีบุญคุณกับข้ามาก ข้าไม่สามารถปล่อยให้นางเป็นอะไรได้"

"อีกแล้วหรือ ชะตากรรมของข้าขึ้นอยู่กับข้า และชะตากรรมของเจ้าก็ต้องอยู่ในมือของเจ้าเช่นกัน ตอนที่พวกเราจากไป เซี่ยวอวี่เซวียนยังอยู่ในหมู่บ้านเสี่ยวเหอ เขาน่าจะช่วยพาท่านยายเยี่ยของเจ้าไปยังที่ปลอดภัยแล้ว เจ้าอย่ากังวลไปเลย"

"ข้ายังไม่วางใจ"

กู้ชูหน่วนพยายามทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่สามารถรั้งเยี่ยเฟิงไว้ได้