กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 231

ไม่รู้ว่าหมอกลอยขึ้นปกคลุมทั่วป่าไผ่เมื่อใดหมอกหนามากจนมองไม่ชัดเจนในระยะหนึ่งเมตร

กู้ชูหน่วนเร่งเร้า “น่าจะเป็นการก่อตัวของหมอก ทุกคนเข้าใกล้กันหน่อยอย่าได้แยกออกจากกันนะ”

ไม่มีการตอบสนองจากบริเวณโดยรอบ กู้ชูหน่วนหันศีรษะไปมองกลับเห็นว่าเยี่ยเฟิงได้หลุดออกจากกลุ่มไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้แม้แต่ฝูกวงที่ตามติดนางอยู่เสมอก็หายไปแล้ว

“เยี่ยเฟิง ฝูกวง......”

กู้ชูหน่วนตะโกนสองสามครั้งแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบรับจากพวกเขาในใจจึงอดไม่ได้ที่จะต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นสักเล็กน้อย

ข้างๆหูเสียงลมราวกับเสียงร้องของภูตผี เสียงอันโหยหวนและยังแฝงไปด้วยความเยือกเย็น

เงาไม้ไผ่หมุนวน เงาสีเขียวกะพริบไปทางซ้ายขวา ต้นไผ่เคลื่อนไปโดยรอบราวกับว่าบังเกิดขาอันยาว

แผนที่ตั้งแปรเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า กู้ชูหน่วนดูเหมือนว่าจะตกอยู่ในเขาวงกตขนาดใหญ่ นางไม่ขยับแผนที่ตั้งก็ไม่ขยับ พอนางขยับแผนที่ตั้งก็เคลื่อนไหว

หลับตาลงกู้ชูหน่วนสัมผัสถึงทิศทางของลมและรูปแบบของการเคลื่อนที่อย่างถี่ถ้วน เป็นเวลาระยะหนึ่งนางก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเล่ห์เหลี่ยมก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

เล่นค่ายกลกับนางหรือ?

ถือว่านางเรียนรู้หลักการค่ายกลโดยเปล่าประโยชน์หรือ?

กู้ชูหน่วนขยับร่างกายไปด้านข้าง เหยียบบริเวณสันเขาและเลี้ยวไปทางขวาสิบห้าก้าวจากนั้นก็เหยียบเป็นแปดเหลี่ยม

"พรึ่บ......"

นางหยิบกระบี่คู่กายของฝูกวงและตัดต้นไผ่สีเขียวสามต้นเบื้องหน้าจนหมดทั้งลำต้น

หมอกนั้นลดน้อยลงไปมาก

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะแล้วก้าวออกจากยันต์แปดทิศเดินไปทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว ตลอดทางที่ผ่านห่างทุกๆระยะสิบก้าวก็ตัดไม้ไผ่หนึ่งต้น

หลังจากที่นางตัดไม้ไผ่ไปแล้วสามสิบต้นป่าไผ่ก็เปิดออก หมอกก็ลดน้อยลงอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เสียงลมอันโหยหวนข้างหูก็หายไปด้วยเช่นกัน

ไกลสุดลูกหูลูกตาป่าไผ่อันเขียวขจีซึ่งเป็นลักษณะตั้งตรง แสงตะวันส่องกระทบลงมาบังเกิดเงาทั่วทั้งผืน ลมเบาพัดผ่านไปใบไผ่ยังเกิดเสียงขึ้น เงียบสงัด ผ่าเผย ผ่อนคลายและมีความสุข

นี่เป็นความรู้สึกนึกคิดระหว่างนรกกับสวรรค์

การก่อตัวของหมอกถูกสลายไปแล้วแต่เยี่ยเฟิงกับฝูกวงยังคงค้นหาไม่พบ

ที่ไม่ไกลนักเสียงการต่อสู้ได้ดังขึ้นกู้ชูหน่วนหรี่ตาทั้วคู่ลงเล็กน้อย ปลายนิ้วเท้าเหยียบลงแล้วเดินไปทางเสียงการต่อสู้