กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 233

ท้ายป่าไผ่ กู้ชูหน่วนยังคงโอบเอวจอมมารดังเดิม ปลายจมูกของนางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอ่อนๆจางๆจากร่างกายของเขา

“เจ้าน้องชาย เจ้าทาแป้งเครื่องประทินผิวอันใดหรือ ร่างกายถึงได้ดึงดูดคนเช่นนี้”

“อาบแช่กลีบดอกไม้ จะมีกลิ่นของดอกไม้หลงเหลืออยู่”ชายชุดแดงยกแขนเสื้อขึ้น แล้วสูดดมตามกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนมองตาเขา เลยอดที่จะกล่าวชื่นชมไม่ได้ว่า“ดวงตาของเจ้าสวยมาก”

ชายชุดแดงตัวแข็งทื่อเล็กน้อย มองกู้ชูหน่วนอย่างตั้งใจ แต่ทว่าเห็นกู้ชูหน่วนสวมปิดใส่ผ้าคลุม เลยมองรูปโฉมไม่ชัด แต่ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นสะท้อนแวววาวที่ดวงตาของเขา มันเป็นความชื่นชมอย่างมาก

เขามองไม่ผิด มันเป็นความชื่นชมและชอบ ปราศจากสิ่งอื่นใดมาปะปน

จอมมารกระตุกริมฝีปาก กล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า“ท่านเป็นคนแรกที่บอกว่าดวงตาของข้าสวย”

มุมปากของเขาอมยิ้มตั้งแต่แรกจนจบ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้คนรู้สึกถึงความอบอุ่นเลย กลับกันมันเป็นความรู้สึกตกห้วงอุโมงค์

เพราะคำพูดนั้นของกู้ชูหน่วน ไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มถึงได้ดูอบอุ่นขึ้นมามาก

“แล้วเช่นนั้นคนอื่นพรรณนาเกี่ยวกับดวงตาของเจ้าว่าอย่างไร”กู้ชูหน่วนกล่าวถาม

“ชั่วร้าย ปีศาจ”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะขึ้นมากล่าวว่า“คนเหล่านั้นอิจฉาริษยา ดวงตาคู่นี้มันสบายตามาก”

“จริงหรือ”

“แน่นอน”

กู้ชูหน่วนเชยคางของเขาขึ้น เหลือบมองร่างกายแผงอกที่โผล่พ้นออกมาด้านนอก กล่าวขึ้นว่า“ดูจากท่าทางของเจ้า หรือว่าเจ้าก็เป็นผู้คอยปรนนิบัติของผู้นำกองธงเผ่าปีศาจบางคนหรือ?”

“ผู้คอยปรนนิบัติ?”

จอมมารยิ้ม

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าเขาเป็นผู้คอยปรนนิบัติ

“คนนะ ใครไม่เคยมีอุปสรรคบ้าง โดยเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างเจ้า ต่อไป เจ้าอยู่กับข้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงได้แดงแบบนี้”