กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 281

ดวงตาที่กำลังหลุกหลิกของกู้ชูหน่วนสะท้อนแสงปลิ้นปล้อนขึ้นมาสายหนึ่ง

ทันใดนั้น นางจับหน้าอกตัวเองพลันกระอักเลือดออกมา จากนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น นางกล่าวเสียงอ่อนระโหยโรยแรงและตะลึงว่า "ใคร......ใครที่ใจคอโหดเหี้ยม ถึงกับวางยาพิษใส่ข้า"

โครม......

ทุกคนสะดุ้งโหยง

ทุกคนจ้องกู้ชูหน่วนที่หลับตานอนอยู่ในกองโลหิตอย่างเหลือเชื่อ ดวงตาพวกเขาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่มกลุ้มใจ

"หมอหลวง รีบไปตามหมอหลวง"

ไม่รู้ว่าเป็นใครในกลุ่มนี้ตะโกนออกมาด้วยความหวาดหวั่น

ทหารคุ้มกันจำนวนไม่น้อยรีบวิ่งไปหาหมอหลวง

"พระชายาเป็นอันใด......"

ทหารอารักขาหญิงคนหนึ่งใจกล้าไปจับชีพจรนาง จากที่กำลังหวาดกลัว ใบหน้าก็ซีดขาวในฉับพลัน

"ชีพจร......ชีพจรพระชายาไม่เต้นแล้ว"

โครม......

ร่างกายทุกคนโย้เย้

ชีพจรไม่เต้นไม่ใช่หมายถึงสิ้นลมหายใจแล้วหรือ?

โอ้สวรรค์ หากพระชายาเสียชีวิตแล้ว พวกเขาจะรายงานท่านอ๋องเช่นไร?

ทว่าพวกเขาเฝ้าคุ้มกันหลายชั้น คนอื่นวางยาพิษใส่พระชายาไม่ได้เลย

"ตึก ๆ......"

ไม่ว่าทหารคุ้มกันในที่ลับหรือที่แจ้ง ต่างพากันจากไป บ้างก็ไปรายงานเยี่ยจิ่งหาน บ้างก็ไปหาหมอ เพียงชั่วอึดใจ ทหารคุ้มกันก็น้อยลดไปเศษสองส่วนสามแล้ว

กู้ชูหน่วนใช้ยากลั้นลมหายใจ นางรับรู้การเปลี่ยนแปลงรอบกายอย่างเงียบ ๆ

ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีทหารคุ้มกันคนเดียว เป็นจุดที่หละหลวมที่สุด

ดีมาก

"ลูกน้องของเยี่ยจิ่งหานสู้พวกนั้นได้ไหม?"

"ทั้งเก่งกันทั้งสองฝ่าย แต่อยู่ในถิ่นของเทพสงคราม ลูกน้องของเขาไม่เสียเปรียบแน่"

"ถ้าไม่เสียเปรียบก็ไม่สนใจแล้ว ไปที่หุบเขาพิศวิญญาณ ดูว่าช่วยท่านยายเยี่ยได้หรือยัง?"

"ขอรับ"

ในโรงเตี๊ยมนอกเมือง

เยี่ยจิ่งหานกำลังนั่งดูแผนที่อยู่ ด้านข้างมีบุรุษชุดสีเขียวครามกำลังหัวเราะคิกคัก

"เพียงสตรีคนเดียว ท่านทนมาสิบกว่าปี ยามนี้จะละทิ้งแล้วหรือ?"

เขากำลังหัวเราะ ทว่าเสียงหัวเราะกลับระคนความกังวลไว้

เยี่ยจิ่งหานละสายตามามองเขา พลางกล่าวเสียงราบเรียบ "ข้าแยกแยะออก"

"แยกแยะ? แยกแยะอันใด? ท่านนำทหารบุกกองธงกล้วยไม้ เท่ากับฉีกหน้าจอมมารอย่างเปิดเผยเลยนะ ท่านอย่าลืมนะ ศัตรูของท่านกำลังจ้องท่านตาเป็นมัน"