กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 294

เยี่ยเฟิงลุกขึ้นอย่างยากลำบาก "นางคือพระชายาของเทพสงคราม หากพวกเจ้าสังหารนาง เทพสงครามไม่ปล่อยพวกเจ้าแน่"

"ปัง"

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ง้างมือตบหน้าเขาเต็มแรง ทำให้หูของเยี่ยเฟิงมีเลือดสดไหลพราก และไม่รู้ว่าแก้วหูของเขาจะเสียหายหรือเปล่า

ผู้นำกองธงกล้วยไม้คว้าคอเสื้อเขา แล้วดึงเข้าใกล้ใบหน้าเหลี่ยมอันโหดร้ายของตน ผู้นำกองธงกล้วยไม้คล้ายกับภูตผีที่โผล่มาจากนรก พูดลอดไรฟันทีละคำ

"เจ้าใส่ใจนางขนาดนี้เลยรึ? เพื่อนางแล้ว เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้า เพื่อนางแล้ว เจ้ายอมสละชีวิตของตัวเอง เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าคงลืมฐานะของตัวเองแล้วจริง ๆ"

เสียงเสื้อฉีกขาด

เสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดของเยี่ยเฟิงถูกกระชากออก

ยามนี้ผู้นำกองธงกล้วยไม้ใช้แววตากระหายเลือดระคนอหังการจ้องมองเขา

เยี่ยเฟิงกระวนกระวายใจ ภาพในอดีตโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

เขาบังร่างกายตัวอย่างทุรนทุราย "เจ้าจะทำอะไร"

"เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ"

"ปล่อยข้า ปล่อย......"

เยี่ยเฟิงรู้สึกอยากตาย

ในป่าหนาทึบแห่งนี้มีคนอยู่มากมาย โดยเฉพาะอยู่ต่อหน้ากู้ชูหน่วนด้วย หากยามนี้ถูก.......ยังไม่สู้ปลิดชีพเขาทิ้งเลย

"หุบเขาพิศวิญญาณมีคนปรนนิบัติมากมาย แต่ข้าก็โปรดปรานเจ้าคนเดียว แต่เจ้ากลับบังอาจสมคบคิดกับคนนอก บุกโจมตีหุบเขาพิศวิญญาณ และยังคิดจะเอาชีวิตข้าด้วย เสียแรงที่ข้าโปรดปรานเจ้าเพิ่มขึ้นทุกวัน"

ได้ยินคำว่าโปรดปราน ดวงตาเยี่ยเฟิงเปี่ยมไปด้วยความเดือดดาล

"คำโปรดปรานที่เจ้าว่าก็คือการทรมานข้าซ้ำ ๆ เจ้าเคยดีต่อข้าเมื่อไหร่? อยู่ในหอคุมขังพญาหงส์สิบสามปี ไม่มีวันไหนเลยที่เจ้าไม่เฆี่ยนตีข้า หากสิ่งที่เจ้าเรียกว่าโปรดปรานคือการทำร้ายข้า ข้าไม่เอาจะดีกว่า"

"สารเลว ข้าเฆี่ยนเจ้าถือว่าเป็นเกียรติของเจ้า เจ้าควรซาบซึ้งใจถึงจะถูก"