กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 297

การยัดเยียดความตายให้กับกู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ โดยการจับตัวพวกเขาไว้ และทำให้พวกเขาขยับตัวไม่ได้ จากนั้นก็มองดูประมุขวิญญาณมืดโจมตีพวกเขา

ในเวลานี้กู้ชูหน่วนรู้สึกถึงความน่ากลัวของความตาย

ตั้งแต่ข้ามเวลามา นี่เป็นครั้งแรกที่นางไร้กำลังมากที่สุด

ระหว่างพวกเขาฝีมือต่างกันมากเกินไป และมีช่องว่างขนาดใหญ่

ในช่วงเวลาที่สำคัญ อาวุธลับหลายสิบชิ้นที่มีพลังแข็งแกร่ง ประมุขวิญญาณมืดถอนฝ่ามือออกและหลบหลีกอาวุธที่ลับนับสิบชิ้น

"ขวับขวับขวับ......"

“ปังปังปัง......"

ผู้ที่ส่งอาวุธลับออกมาหลายสิบชิ้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มถือพัด ทันทีที่เขาใช้กระบวนท่าสังหารที่รุนแรงที่สุดโจมตีอย่างรวดเร็วและโหดเหี้ยม ทำให้ประมุขวิญญาณมืดและคนอื่น ๆ ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ชั่วคราว

“ตูม...”

ระเบิดควันถูกขว้างออกไป ชายหนุ่มที่ถือพัดจับเยี่ยเฟิงไว้มือหนึ่ง และอีกมือหนึ่งจับท่านยายเยี่ยไว้ จากนั้นก็ตะโกนบอกให้กู้ชูหน่วนหนีไป

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตาเดียว

แม้ว่าชายหนุ่มจะมีวรยุทธสูงส่ง แต่เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถรับมือกับยอดฝีมือมากขนาดนั้นได้ จึงน่าประหลาดใจที่เขาสามารถหลบหนีไปได้

วิญญาณทั้งเจ็ดแห่งหุบเขามืดและผู้นำกองธงกล้วยไม้โกรธจัด

ไอ้หนุ่มนั่นมาจากไหน

ถึงได้กล้าดีมาแย่งชิงคนจากพวกเขา

"ตามไป"

ในหุบเขาพิศวิญญาณคับแคบ

กู้ชูหน่วน ชายหนุ่มและคนอื่น ๆ รีบเร่งไปตลอดทาง

นางได้รับบาดเจ็บ วิชาตัวเบาจึงช้ากว่าก่อนหน้านี้มาก

ชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้าอ่อน สวมหน้ากากสีน้ำเงิน และมีพัดเหล็กนิลอยู่ด้านหลัง ดูไม่ออกว่าใบหน้าที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร เพียงแต่รูปร่างสูงโปร่งและสง่างาม คิดว่ารูปลักษณ์หน้าตาของเขาก็คงจะไม่เลว

ชายหนุ่มแบกท่านยายเยี่ยไว้บนหลัง และช่วยพยุงเยี่ยเฟิงที่บาดเจ็บสาหัส หลังจากเร่งรีบจนออกมาไกลมากแล้วก็รู้สึกเหนื่อยล้า

กู้ชูหน่วนหยุดและเลือดลมก็พลุ่งพล่านอย่างรุนแรง

"ไม่ได้ พวกเขาล้วนแต่เป็นยอดฝีมือ นอกจากเจ้าแล้ว พวกเราก็เป็นคนเจ็บและคนชรา ซึ่งเดิมทีแล้วก็หนีไม่พ้น"

"พวกเจ้าไปก่อน ข้าจะล่อพวกเขาออกไป" ชายหนุ่มวางท่านยายเยี่ยลงอย่างไม่ลังเล เขาล่อวิญญาณทั้งเจ็ดแห่งหุบเขามืดและคนอื่น ๆ ออกไป

กู้ชูหน่วนกะพริบตาและหายใจหอบ "พวกเขามาตามหาพวกเรา ไม่ใช่เจ้า เจ้าคนเดียวล่อพวกเขาไม่ได้หรอก"

คนในโลกนี้ชอบใส่หน้ากากหรือ？

ประมุขชิงสวมหน้ากาก เยี่ยจิ่งหานสวมหน้ากาก เขาก็สวมหน้ากาก？

เมื่อเห็นรูปร่างของเขาแล้ว ทำไมนางถึงรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน？

"เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงต้องการช่วยพวกเรา" กู้ชูหน่วนถาม

ชายหนุ่มเหลือบมองท่านยายเยี่ยที่สลบและแต่งกายรุ่มร่าม เยี่ยเฟิงเลือดเต็มตัวและโทษตัวเอง

แววตาของเขาดูสับสนและเขาพูดเบา ๆ ว่า "ข้าเป็นเพียงคนพเนจร ส่วนทำไมต้องช่วยพวกเจ้า บางทีอาจเป็นเพราะมีจิตสํานึก "

หากวันนั้นเขาพยายามอย่างเต็มที่ ท่านยายเยี่ยก็คงไม่ถูกจับตัวไป

เพื่อที่จะช่วยท่านยายเยี่ย เยี่ยเฟิงจึงบุกเข้าไปในหุบเขาพิศวิญญาณเพียงลำพัง จนกระทั่งอ่อนล้า ใกล้จะหมดลมหายใจ และเกือบจะถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้ข่มเหงต่อหน้าสาธารณชน

กู้ชูหน่วนตกใจเล็กน้อย

จิตสำนึก？

จิตสำนึกอะไร?

เสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเหลือ?

"เจ้ารู้จักเย่เฟิงหรือ？"

"ไม่รู้จัก เจ้าได้รับบาดเจ็บภายใน ข้าจะรักษาบาดแผลให้เจ้า"

"แค่แผลเล็กน้อย ไม่ตายหรอก"

นัยน์ตาที่ใสสะอาดของชายหนุ่มดูงุนงง

ผู้ที่ถูกหัตถ์โลหิต ไม่มีใครเคยรอดมาก่อน

แต่ทำไมนางเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บภายในเท่านั้น？

หรือว่า......นางมีกำลังภายใน？

ไม่ ในร่างกายของนางไม่มีกำลังภายในเลยแม้แต่น้อย

มีกลิ่นอายที่ทรงพลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หากไม่มีอะไรผิดพลาด ต้องเป็นผู้นำกองธงกล้วยไม้และคนอื่น ๆ อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มขมวดคิ้วและลำบากใจ

เขาสามารถพาคนไปได้เพียงคนเดียว